Nie jest to zły zbiór, ale do mistrzostwa mu daleko. Te opowiadania poruszające temat hipnozy trzymają w napięciu do samego końca. Szczególnie ostatnie o tytule "Pasożyt". Reszty mogłoby nie być. Wtedy dałbym 10*.

Nie jest to zły zbiór, ale do mistrzostwa mu daleko. Te opowiadania poruszające temat hipnozy trzymają w napięciu do samego końca. Szczególnie ostatnie o tytule "Pasożyt". Reszty mogłoby nie być. Wtedy dałbym 10*.

Po raz kolejny przekonałem się, że Arthur Conan Doyle był mistrzem budowania napięcia, kreowania nastroju tajemnicy, grozy i niesamowitości, ale również był obdarzony wybornym poczuciem humoru, a przy tym operował przystępnym dla czytelnika językiem. To wszystko sprawiło, że opowiadania z tomu "Dziwne zjawiska" czytało mi się wyśmienicie.

Po raz kolejny przekonałem się, że Arthur Conan Doyle był mistrzem budowania napięcia, kreowania nastroju tajemnicy, grozy i niesamowitości, ale również był obdarzony wybornym poczuciem humoru, a przy tym operował przystępnym dla czytelnika językiem. To wszystko sprawiło, że opowiadania z tomu "Dziwne zjawiska" czytało mi się wyśmienicie.

Klasyka klasyką, ale Doyle znów mi nie podszedł. Dziwne zjawiska tworzą zbiór opowiadań grozy, jednak twórczość autora nie wyróżniła się dla mnie niczym szczególnym. Klimatycznie było bardzo przyzwoicie przy dwóch pierwszych tekstach, pewnie dlatego, że osadzenie historii w realiach morskiej podróży do mnie trafiło. Nie można odmówić Doylowi silenia się na różnorodność - w swoich opowiadaniach wykorzystuje różnorodne motywy, jak chociażby elementy kultury starożytnej czy ciekwy wątek hipnotyzerski, ale podał wszystko w mało ciekawym stylu, nie zachwyca przede wszystkim językiem.
Przeczytać na pewno powinni fani autora, ale jak na klasykę grozy to jest bez fajerwerków, wolę Poego.

Klasyka klasyką, ale Doyle znów mi nie podszedł. Dziwne zjawiska tworzą zbiór opowiadań grozy, jednak twórczość autora nie wyróżniła się dla mnie niczym szczególnym. Klimatycznie było bardzo przyzwoicie przy dwóch pierwszych tekstach, pewnie dlatego, że osadzenie historii w realiach morskiej podróży do mnie trafiło. Nie można odmówić Doylowi silenia się na różnorodność - w...

Ciekawa, przygodowa, odmienna niż Sherlock. Mało grozy, więcej przygody.

Ciekawa, przygodowa, odmienna niż Sherlock. Mało grozy, więcej przygody.

Arthura Conana Doyle'a znałem dotąd jako twórcę przygód detektywa wszech czasów, czyli Sherlocka Holmesa. Nie ma chyba osoby, która nie znałaby jego przygód, lub chociażby nie słyszałaby o nim. Okazuje się, że Doyle jest również autorem licznych opowiadań i dłuższych nowel spod znaku grozy, o czym sam dowiedziałem się stosunkowo niedawno i postanowiłem przekonać się, jak sobie poradził w tej materii.

Dziwne zjawiska jest zawiera siedem opowiadań Doyle'a i są to: Kapitan "Gwiazdy Polarnej", Sprawozdanie J. Habakuka Jephensona, Wspaniały eksperyment w mieście Keinplatz, Mozaika literacka, John Barrington Cowles, Pierścień Thota oraz Pasożyt. Aby zarysować o czym te teksty są, postanowiłem opisać krótko fabułę kilku z najciekawszych opowiadań. Wspaniały eksperyment w mieście Keinplatz opowiada o tym, co może się stać jeśli poddamy hipnozie równocześnie dwie osoby, w wyniku czego ich duchy niekoniecznie trafią do swoich ciał... Mozaika literacka to historia młodego pisarza, który nie może stworzyć żadnego dobrego dzieła. W rojeniu sennym, czy rodzaju letargu, spotyka wielu sławnych ówczesnych pisarzy, którzy pomagają mężczyźnie stworzyć owe dzieło. John Barrington Cowles przedstawia losy pewnej kobiety, która dotąd miała dwóch narzeczonych i oboje zmarli w dość dziwnych okolicznościach a tytułowy bohater jest kolejnym z nich... Zaś Pasożyt opowiada o Gilroy'u przeprowadzającym eksperymenty razem z panną Penclos. Okazuje się ona jednak kobietą niezwykle przebiegłą, która chce rozkochać w sobie Gilroy'a poprzez hipnozę.

Jak widać z krótkiego opisu kilku z opowiadań, zawarte w tym zbiorze teksty wydają się być bardzo różnorodne i intrygujące. Jednakże pierwsze dwa z nich bardzo mocno bazują na opowieściach marynistycznych. Podobieństwo tematyki nie przeszkadzałoby mi, gdyby nie fakt, że były to po prostu dobre historie przygodowe, ale nic więcej. Elementów grozy niestety nie było tam za dużo a jeśli już były, to raczej nie wzbudzą niczyjego strachu. Dość mocno mnie to na początku książki rozczarowało, ponieważ oczekiwałem zdecydowanie lepszych tekstów i z większą ilością grozy.

Zdecydowanie ciekawsze, jeśli chodzi o użyte motywy jest Wspaniały eksperyment w mieście Keinplatz. Niezwykle przypadła mi do gustu zamiana "dusz" w wyniku hipnozy dwóch ludzi i wynikającego z tego raczej komiczne konsekwencje, aniżeli napawające grozą. Jest to motyw do dziś często wykorzystywany i powszechnie znany, dlatego bardzo ucieszyłem się, mogąc o nim przeczytać w opowiadaniu z 1885 roku. Pomysłem zaintrygowała mnie również Mozaika literacka - zdecydowanie bardziej ze względu na motyw nawiedzających pisarzy, aniżeli na dzieło jakie stworzyli. Nie ma co ukrywać - opowiadanie jakie wspólnie wymyślili, niekoniecznie jest wielkim i poruszającym dziełem. Dlatego żałuję, że pomysł ten nie został lepiej wykorzystany przez autora.

Doyle w swoich opowiadaniach często porusza temat hipnozy oraz zagrożeń jakie mogą z niej wynikać - przykładem mogą być aż trzy z nich: Wspaniały eksperyment w mieście Keinplatz, John barrington Cowles oraz Pasożyt. Choć historie w nich opisane wydają się być dość różne, to znów łatwo zauważyć podobieństwo i stosowanie podobnych elementów grozy. Nie jest to duża wada, niemniej odnosi się wrażenie powtarzalności, co odbiera uroku tym opowieściom... Niewątpliwie daje się również zauważyć ogromną fascynację autora hipnozą, która musiała go niezwykle intrygować i być może stąd może taka mnogość opowiadań z nią związanych.

Dziwne zjawiska nie jest zbiorem idealnym ani pełnym grozy. Określiłbym go jako dość nierówny z opowiadaniami pełnymi grozy, z interesującymi motywami jak i historiami niekoniecznie przykuwającymi uwagę i wartych zapamiętania.

http://hrosskar.blogspot.com/2016/11/dziwne-zjawiska.html

Arthura Conana Doyle'a znałem dotąd jako twórcę przygód detektywa wszech czasów, czyli Sherlocka Holmesa. Nie ma chyba osoby, która nie znałaby jego przygód, lub chociażby nie słyszałaby o nim. Okazuje się, że Doyle jest również autorem licznych opowiadań i dłuższych nowel spod znaku grozy, o czym sam dowiedziałem się stosunkowo niedawno i postanowiłem przekonać się, jak...

Kopiuje swoją recenzje z gotham cafe. Rzadko zdarza się abym książki z serii Bibiloteka Grozy cenił tak słabo - zwykle jest odwrotnie, ale tym razem naprawdę się zawiodłem:

============

Do lektury opowiadań Doyle'a przystąpiłem z dużym zapałem. Słynny pisarz, choć z nieco innej strony (Sherolck Holmes),tak więc spodziewałem się, że i w literaturze grozy ,,ujawni swój talent" jak piszę na okładce tomiku grozy. Niestety w miarę czytania kolejnych opowiadań mój entuzjazm coraz bardziej się zmniejszał.

Wydaje się, że najlepszą opowieścią jest pierwszy utwór "Kapitan Gwiazdy Polarnej". Trzymającym w napięciu morska groza. Nastrojem przypomina nieco "Opowieść Artura Gordona Pyma z Nantucket" , a także ze względu na tajemniczość osobowości tytułowego kapitana "Moby Dicka" Hermana Melville'a.

Kolejne opowiadanie, w podobnym morskim klimacie "Sprawozdanie H. Jephsona" , można odnieść wrażenie nieco przekombinowane, w pewnym momencie można się nieco pogubić. Zadziwiająca intryga. Plus za nagłe zwroty akcji, zaskakujące czytelnika.

Pozostało jeszcze 5 opowiadań, które niekoniecznie wszystkie nadają się do serii Biblioteka Grozy. Można odnieść wrażenie że wśród tej piątki znajdą się utwory wręcz pomyłkowo tam umieszczone! Naprawdę niewiele ma to wspólnego z klasyką grozy. Niewiele tam w ogóle grozy, ale po kolei...

"Wspaniały eksperyment w mieście Keinplatz". Student z profesorem robią eksperyment, w którym zmieniają się osobowościami dusza studenta wchodzi do ciała profesora i odwrotnie. Bardzo fajnie czyta się te przygodę trzpiotowatego młodzieńca z nieco ponad ambitnym naukowcem. Niezła komedia niczym z filmów o Abbocie i Costello. Tylko jeden problem. Co to ma wspólnego z horrorem? Nic. DNO, kompletne dno pod względem grozy... Nawet zakończenie jest... ech nie będę kończył aby nie psuć lektury...

Kolejny utwór "Mozaika literacka" opowiada o młodym literacie marzącym o wielkiej karierze. W trakcie snu czy transu ukazuje mu się jakaś przygoda morska z udziałem słynnych pisarzy. W sumie mało co z tego utworu zrozumiałem, nie przykuł mojej uwagi.

?John Barrington Cowles? opowiada historię fatalnej kobiety w której zadurzają się nieświadomi niebezpieczeństw młodzi mężczyźni. Lepszy utwór choć też specjalnie wrażenia nie robi.

"Pierścień Thota" to dość karkołomne zaczerpnięcie motywów jakby z "Frankensteina i Romea i Juli" w egipskim tle. Niestety grozy jak na lekarstwo...

Ostatnia dłuższa opowieść "Pasożyt" to powtórzenie wątku kobiety fatalnej. Przypomina nieco "W domu Sary" Grabińskiego, choć oczywiście jest słabsza od dzieła polskiego Poe. Generalnie wciągająca fabuła trzeba przyznać - dżentelmen podczas seansu spirytystycznego zostaje zniewolony przez pewną kobietę, która się w nim zakochuje. Problem w tym, że nasz bohater ma już narzeczoną. Fajnie się to czyta, ale zdecydowanie za mało grozy, przynajmniej w przeważającej części opowiadania. Podczas gdy u Grabińskiego femme fatale stopniowo wysysa życie z nieszczęśliwego kochanka, tutaj jest niemal sielankowa atmosfera. Trochę brak logiki w rozterkach głównego bohatera. Płynnie się czyta, ale jakoś dziwacznie to wszystko wygląda.

Podsumowując, uważam, że opowiadania Doyle'a to jeden ze słabszych tomików Biblioteki Grozy. Połowę utworów w ogóle nie powinno się tam znaleźć. Jest kilka niezłych opowiadań, ale brakuje choćby jednego wybitnego. Nawet "Kapitan Gwiazdy Polarnej" , który z informacji na okładce wynika, iż jest zamieszczany w antologiach grozy, to sądzę że głównie przez głośne nazwisko autora, a nie przez szczególnie wysoki poziom, choć rzeczywiście jest to opowiadanie solidne i choćby z tego powodu warto sięgnąć po tę w sumie niezbyt udaną książkę.

Kopiuje swoją recenzje z gotham cafe. Rzadko zdarza się abym książki z serii Bibiloteka Grozy cenił tak słabo - zwykle jest odwrotnie, ale tym razem naprawdę się zawiodłem:

============

Do lektury opowiadań Doyle'a przystąpiłem z dużym zapałem. Słynny pisarz, choć z nieco innej strony (Sherolck Holmes),tak więc spodziewałem się, że i w literaturze grozy ,,ujawni swój...