Przeczytane w komunikacji miejskiej jednego dnia na trasie dom-praca-dom.

Przeczytane w komunikacji miejskiej jednego dnia na trasie dom-praca-dom.

„Opowieści o duchach”
Kolejny zbiór opowiadań „grozy” z dawnych lat. Niestety samego pierwiastka strachu, jest w tym zbiorze tyle co jego objętość – niewiele. Autor po prostu opowiada historie o duchach, które w dzisiejszych czasach mogą, co najwyżej powodować lekki uśmiech, niż najmniejszy choćby lęk.
Niestety, nie jest to choćby nasz Grabiński, który za pomocą słów kreował nieuchwytny niepokój. Tutaj mamy wszystko podane na tacy. Jest duch i już… Ciekawe tylko dlaczego go spotykamy i co próbuje nam przekazać. Pod tym względem historie budzą zainteresowanie. Niestety opowieść jest czysto dziennikarska, więc nie znajdziemy w niej wielu odniesień do głębi naszej duszy. W prostych słowach zostanie nam przedstawiona niezbyt wymyślna historia. Pod względem tomik stanowi doskonały wypełniacz czasu, bez zbędnego wysiłku – mimo niewątpliwej sławy Charlesa Dickensa.
Przeczytałem i już… kto chce niech próbuje.

„Opowieści o duchach”
Kolejny zbiór opowiadań „grozy” z dawnych lat. Niestety samego pierwiastka strachu, jest w tym zbiorze tyle co jego objętość – niewiele. Autor po prostu opowiada historie o duchach, które w dzisiejszych czasach mogą, co najwyżej powodować lekki uśmiech, niż najmniejszy choćby lęk.
Niestety, nie jest to choćby nasz Grabiński, który za pomocą słów...

Uważam za fascynujący fakt, że niektórzy autorzy przed stworzeniem wielkiego dzieła krążą wokół pomysłu, co znajduje niekiedy odzwierciedlenie w krótkiej formie. Nie inaczej jest z Opowieścią Wigilijną oraz opowiadaniem "O Goblinach, które uprowadziły grabarza". Główny motyw jest właściwie identyczny - siły nadnaturalne porywają amoralnego samotnika aby za pomocą wizji sprowadzić go na dobrą drogę.

Dickens wyraźnie odnajduje inspiracje w baśniach (np. w postaci Sinobrodego) oraz urban legends (w tytułowym Dróżniku),opisując morderczych mężów i ich upadek oraz zjawy zwiastujące przyszłe wydarzenia czy sygnalizujące popełnienie zbrodni. Tomik jest krótki i chociaż nie przyćmi innych dzieł tego gatunku, na pewno wart jest poświęconego czasu.

Uważam za fascynujący fakt, że niektórzy autorzy przed stworzeniem wielkiego dzieła krążą wokół pomysłu, co znajduje niekiedy odzwierciedlenie w krótkiej formie. Nie inaczej jest z Opowieścią Wigilijną oraz opowiadaniem "O Goblinach, które uprowadziły grabarza". Główny motyw jest właściwie identyczny - siły nadnaturalne porywają amoralnego samotnika aby za pomocą wizji...

Zbiór opowiadań z gatunku grozy. "O goblinach, które uprowadziły grabarza" opowiada historię opiekuna miejscowego cmentarza Gabriela Gruba, który pewnego wieczoru spotyka straszydła z piekła rodem, które o dziwo wdają się z nim w dyskusję. Historia "Do czytania o zmierzchu" mówi o pewnej angielskiej damie, która widzi we śnie twarz nieznanego mężczyzny. Wszyscy uważają, że to tylko koszmary, ale pewnego dnia kobieta znika bez śladu. Opowiadanie "Duch z pokoju panny młodej" przedstawia historię pewnego mężczyzny, który dla pieniędzy dopuścił się straszliwych zbrodni, jednak w zaświatach dosięgnęła go za to kara. Najciekawszym opowiadaniem jest niewątpliwie tytułowy "Dróżnik". Bohaterem jest pewien mężczyzna, który zaprzyjaźnia się z dróżnikiem urzędującym na odludnym posterunku kolejowym. Zwierza się on mężczyźnie, że od pewnego czasu u wlotu do tunelu widuje zjawę, która macha do niego i krzyczy "Uważaj". Wtedy zawsze dzieje się coś złego. Mężczyzna postanawia rozwiązać zagadkę, tym bardziej że dróżnik znów zobaczył zjawę, a to nie wróży niczego dobrego. Charles Dickens jest znany czytelnikom głównie z "Opowieści wigilijnej", w której to również pojawiają się duchy, a więc lubił tą tematykę. "Dróżnik" jest bardzo ciekawą pozycją, mimo że to nie są opowiadania mrożące krew w żyłach. Są jednak bardzo interesujące i klimatyczne. Polecam. Jeśli macie ochotę na podróż tajemniczymi pociągami zapraszam: http://www.kryminalgrozatajemnica.com.pl/2021/11/pociag-do-tajemnicy-czesc-i.html

Zbiór opowiadań z gatunku grozy. "O goblinach, które uprowadziły grabarza" opowiada historię opiekuna miejscowego cmentarza Gabriela Gruba, który pewnego wieczoru spotyka straszydła z piekła rodem, które o dziwo wdają się z nim w dyskusję. Historia "Do czytania o zmierzchu" mówi o pewnej angielskiej damie, która widzi we śnie twarz nieznanego mężczyzny. Wszyscy uważają, że...

Zbiór krótkich opowiadań, trochę horror i trochę groza. Opowiadania nie są straszne. Da się przeczytać w jeden wieczór.

Zbiór krótkich opowiadań, trochę horror i trochę groza. Opowiadania nie są straszne. Da się przeczytać w jeden wieczór.

Charles Dickens do niedawna znany był mi jedynie z ,,Opowieści wigilijnej’’, choć to akurat dość mgliste wspomnienie; czasy podstawówki przecież mam już dawno za sobą. O twórczości autora przypomniałam sobie na nowo podczas pochłaniania pasjonującego ,,Drooda’’, w którym Pan Niezrównany 😉 oraz jego mroczna tajemnica grają pierwszoplanową rolę. W pamięci po tej przygodzie pozostał mi więc wiktoriański klimat i osoba Dickensa ukazana w zupełnie innym świetle. Tym lepiej dla mnie, że w następnej kolejności sięgnęłam po ,,Dróżnika’’ – zbiór ośmiu króciutkich opowiadań, które dzięki elementom grozy, a nawet makabry, świetnie łączyły się z nastrojem charakteryzującym powieść Simmonsa.

,,Dróżnik’’ bez wątpienia reprezentuje wszystko to, co koneserzy gatunku cenią najbardziej – nadprzyrodzone zjawiska, niepokojącą aurę, rewelacyjnie budowane napięcie, wszelkiego rodzaju zagadki, intrygi, sekrety… Ale nie tylko. Dickens owe motywy ubiera w otoczkę dziwności, cudowności, może nawet baśniowości; trochę groteski, odrobina humoru (nie zliczę ile razy chichotałam podczas lektury). Całość wieńczy pointą, niekiedy oklepaną, jednak zawsze zmuszającą do odrobiny refleksji. Te historyjki są idealnym dopełnieniem bajkowego obrazka - bujany fotel skąpany w blasku świec, na kolanach gruby pled, w ręku kubek herbaty i ,,Dróżnik’’. Mroczno – straszne opowieści w żadnych innych okolicznościach nie będą smakowały lepiej. Klimat, nastrój, gęsia skórka… To macie zagwarantowane!

Charles Dickens do niedawna znany był mi jedynie z ,,Opowieści wigilijnej’’, choć to akurat dość mgliste wspomnienie; czasy podstawówki przecież mam już dawno za sobą. O twórczości autora przypomniałam sobie na nowo podczas pochłaniania pasjonującego ,,Drooda’’, w którym Pan Niezrównany 😉 oraz jego mroczna tajemnica grają pierwszoplanową rolę. W pamięci po tej przygodzie...

Tytułowego Dróżnika kocham i polecam; reszta opowiadań - być może z wyjątkiem makabrycznego "Ducha z pokoju panny młodej", które przedstawia perspektywę ducha poprzez zawieszenie w mroku, mękę i wyrzut odciśnięte w czasie jak w glinie - to w najlepszym wypadku lekkie, poczciwe cienie Opowieści wigilijnej, a w najgorszym naiwna, nieco zwietrzała średnia krajowa wiktoriańskich historyjek z dreszczykiem.

Tytułowego Dróżnika kocham i polecam; reszta opowiadań - być może z wyjątkiem makabrycznego "Ducha z pokoju panny młodej", które przedstawia perspektywę ducha poprzez zawieszenie w mroku, mękę i wyrzut odciśnięte w czasie jak w glinie - to w najlepszym wypadku lekkie, poczciwe cienie Opowieści wigilijnej, a w najgorszym naiwna, nieco zwietrzała średnia krajowa...

"Dróżnik" to jedno z opowiadań, które pamiętam z dzieciństwa. Mając te osiem lat wprowadziło mnie ono w stan palpitacji sterca, dziś tak mocno nie działa, ale... No właśnie Dickens, który w swoich najlepszych potrafił jednym celnym zdaniem oddawać klimat miejsca, tu osiągnął mistrzostwo. I to taki tekst - klimatu i nastroju. Prowincja tu żyje, pulsuje a element nieznanego tylko podkreśla jej dziwność. Cudowne. Nawet jeśli reszta opowiadań w zbiorze was nie zachwyci, to ten wynagradza wszystkie rozczarowania.

"Dróżnik" to jedno z opowiadań, które pamiętam z dzieciństwa. Mając te osiem lat wprowadziło mnie ono w stan palpitacji sterca, dziś tak mocno nie działa, ale... No właśnie Dickens, który w swoich najlepszych potrafił jednym celnym zdaniem oddawać klimat miejsca, tu osiągnął mistrzostwo. I to taki tekst - klimatu i nastroju. Prowincja tu żyje, pulsuje a element nieznanego...

Opowiadania krótkie i może mało klasyczna groza, ale miło się czytało. Momentami taka XIX-wieczna „Gęsia skórka” dla młodzieży, czyli włosy dęba ze strachu nie stały, ale elementy niesamowitości były.

- Pierwsze dwa opowiadania: „O goblinach, które porwały grabarza” i „Baron na Grogzwig” odebrałam jako wprawki i szkice przed „Opowieścią wigilijną”. Bohaterowie o dyskusyjnych przymiotach ducha mają we śnie lub na jawie „niesamowite” wizje umoralniające.

- Opowiadanko „Do czytania o zmierzchu” jest właśnie takie, jak jego tytuł. Narrator w czasie swoich wypraw, podsłuchuje rozmowę grupy mężczyzn, którzy umilają sobie czas niezwykłymi opowieściami. Bardzo stereotypowymi.

Podsumowując, pierwsze trzy opowiadania trochę mnie rozczarowały. Ale od tego momentu akcja się rozkręca ;). Kolejne pięć mniaturek trzyma poziom i wiem, dlaczego Dickens znalazł się w serii „Biblioteczka grozy”.

- „Duch z pokoju panny młodej” – zgadzam się z innymi opiniami, najlepsze opowiadanie, w którym jest wątek m.in. przemocy psychicznej i jej konsekwencji. Robi wrażenie…

- „Proces o morderstwo” – Narrator zostaje ławnikiem w procesie, podczas którego jest obecny duch ofiary, widoczny tylko dla bohatera. Może akurat sposób zawiązania akcji i jej przebieg nie jest bardzo oryginalny, ale pointa opowiadania zrobiła na mnie wrażenie.

- „Dróżnik” – opowiadanie w klimacie i stylu polskiego Stefana Grabińskiego, czyli w dużym uproszczeniu „tematyka kolejowa".

- „Kapitan morderca i układ z diabłem” – bardzo ciekawe i ze szczyptą ironii. Ponieważ narracja jest pierwszoosobowa, nie wiem, czy to fikcja, czy jednak Dickens nie przemyca wątków autobiograficznych. Jeżeli tak, to jest to w dwójnasób ciekawe. Narrator wspomina swoją piastunkę, która raczyła go różnymi opowieściami, najczęściej strasznymi, i sugeruje, że nie pozostało to bez wpływu na jego psychikę i późniejsze życie. A opowieści palce lizać… Dosłownie… Jedna z nich dotyczy Sinobrodego, a w wersji współczesnej narratorowi – Kapitana Mordercy, który był z zamiłowania kanibalem. Przed kolejnymi nocami poślubnymi, ostrzył sobie zęby… Resztę pozostawiam domysłom… Dziwnie to zabrzmi, ale naprawdę dobrze się bawiłam przy tym opowiadaniu.

- „Kopia matki” – pewien porucznik w stanie spoczynku średnio dogaduje się ze swoim bratem, a zwłaszcza jego żoną. Uważa, że kobieta jest przeciwko niemu i niechętnie na niego patrzy… W wyniku zrządzenia losu, pułkownik zostaje opiekunem małego bratanka, który dziedziczy po rodzicach fortunę i… patrzy na swojego nowego opiekuna jak matka, czyli ciągle z dezaprobatą. Według pułkownika są to wystarczające powody, żeby w jakiś sposób pozbyć się dziecka…

W mojej ocenie, całość zbioru „Dróżnik" składa się ze sprawnie i lekko napisanych opowiadań w dość współczesnym stylu (może to zasługa tłumacza). Nie odczuwało się archaizmu, a czasem pojawiała się szczypta humoru.

Opowiadania krótkie i może mało klasyczna groza, ale miło się czytało. Momentami taka XIX-wieczna „Gęsia skórka” dla młodzieży, czyli włosy dęba ze strachu nie stały, ale elementy niesamowitości były.

- Pierwsze dwa opowiadania: „O goblinach, które porwały grabarza” i „Baron na Grogzwig” odebrałam jako wprawki i szkice przed „Opowieścią wigilijną”. Bohaterowie o...

Żałuję, że muszę dać tak niska ocenę. Chociaż zbiór opowiadań Dickensa bardzo miło się czytało, pierwsze skrzypce grał w większości z nich morał, a nie sama fabuła.
Moim zdaniem najlepsze opowiadania ze zbioru to tytułowy Dróżnik oraz Duch z pokoju panny młodej.

Żałuję, że muszę dać tak niska ocenę. Chociaż zbiór opowiadań Dickensa bardzo miło się czytało, pierwsze skrzypce grał w większości z nich morał, a nie sama fabuła.
Moim zdaniem najlepsze opowiadania ze zbioru to tytułowy Dróżnik oraz Duch z pokoju panny młodej.