Wydaje mi się, że PAN po prostu musiał wydać jakąś książkę i padło na zapiski skądinąd zasłużonego polskiego biologa i polarnika. Pech chciał, że dokonania naukowe i talent organizatora nie idą w parze z lekkim piórem ani tym bardziej jakimś pisarskim talentem.
Można się krzywić na opisy przyrody, ale w książkach polarnych to one stanowią o jakości lektury, a tymczasem chociaż autor spędził lata na wyprawach do Arktyki i Antarktyki, na temat otaczającego go świata ma niewiele do powiedzenia. No, chyba że chodzi o kołysanie statku, stan swojego przejedzenia (żelazny punkt każdego opisu wyprawy) i głębokie spostrzeżenia o tym, że Rosjanie/Amerykanie/Chilijczycy/Hiszpanie są mili. O pracy naukowej kilka przemyconych szczegółów, kiedy to właśnie mogło odróżniać książkę naukowca, bądź co bądź, od popularnych wspomnień.
W rezultacie powstała książka o niczym poza tym, że autor płynął. Gdzie i po co - o to już mniejsza, najważniejsze, czy za Hornem bujało, czy nie. Do kompletu należy dodać trochę nieśmiertelnego polskiego hasła "intrygi" oraz zawoalowanego, ale czytelnego psioczenia na biurokrację/nieudolność/niekompetencję decydentów, czego ukoronowaniem jest ostatni rozdział, informujący szeroko czytelnika, jak to ugrzązł projekt budowy polskiego statku naukowego do badań w rejonach polarnych.
50 lat polarnych wypraw... cóż, byli tacy, którzy po jednej mają do powiedzenia więcej i ciekawiej niż autor tej pomyłki.

Wydaje mi się, że PAN po prostu musiał wydać jakąś książkę i padło na zapiski skądinąd zasłużonego polskiego biologa i polarnika. Pech chciał, że dokonania naukowe i talent organizatora nie idą w parze z lekkim piórem ani tym bardziej jakimś pisarskim talentem.
Można się krzywić na opisy przyrody, ale w książkach polarnych to one stanowią o jakości lektury, a tymczasem...