Nieprawdopodobna, wręcz irytująca naiwność bohaterów jest momentami ciężkostrawna, a zderzenie dwóch światów, zła i dobra w typie czarno-białym jest zabiegiem, który uwydatnił niesprawiedliwość, lecz po lekturze przyprawia o swoisty niedosyt głębi. Wydaje mi się, że doskwiera mi brak miotania się, wątpliwości, jakichkolwiek głębszych przemyśleń natury moralnej u bohaterów. Wszędzie króluje czysta kalkulacja, niezależnie od zajmowanego szczebla na drabinie społecznej. Te braki nie ujmują przyjemności czytania, bo mamy jeszcze piękny język, zgrabnie odmalowane realia epoki i poczucie humoru, a dzięki temu czyta się wyśmienicie.

Nieprawdopodobna, wręcz irytująca naiwność bohaterów jest momentami ciężkostrawna, a zderzenie dwóch światów, zła i dobra w typie czarno-białym jest zabiegiem, który uwydatnił niesprawiedliwość, lecz po lekturze przyprawia o swoisty niedosyt głębi. Wydaje mi się, że doskwiera mi brak miotania się, wątpliwości, jakichkolwiek głębszych przemyśleń natury moralnej u bohaterów....

Studium chciwości w czystej postaci. Mimo, iż od napisania powieści minęło blisko 200 lat książka nie traci na aktualności. W mojej ocenie, głównie z uwagi na to, że Balzak, tak realistycznie odmalował ludzkie charaktery, które są aktualne również współcześnie.
Kuzyn Pons mimo przyciężkawych pierwszych 30 stron czyta się dobrze. W miarę rozwoju wydarzeń, akcja powieści biegnie bardziej dynamicznie ku końcowi, który jest gorzkim morałem dla ludzkości wystawionym przez Balzaka.
Polecam. Czytelnikom, których interesuje motyw chciwości w literaturze polecam także dzieło o 100 lat młodsze, mianowicie "Panna" Ivo Andricia.

Studium chciwości w czystej postaci. Mimo, iż od napisania powieści minęło blisko 200 lat książka nie traci na aktualności. W mojej ocenie, głównie z uwagi na to, że Balzak, tak realistycznie odmalował ludzkie charaktery, które są aktualne również współcześnie.
Kuzyn Pons mimo przyciężkawych pierwszych 30 stron czyta się dobrze. W miarę rozwoju wydarzeń, akcja powieści...

Historia napisana w najlepszym Balzakowskim stylu, bez rzewnych happy endów, ale z niesprawiedliwością, która każe czytelnikowi rzucić książką po zakończeniu lektury i sarkać na wartości, które rządziły światem tak samo w XIX-to wiecznym Paryżu jak i dziś. Historia zbudowana jest wokół klasycznych tematów podejmowanych przez Balzaca - pieniędzy, pozycji społecznej, miłości, uznania i sprawiedliwości. Warto nie zrażać się początkiem książki i przebrnąć przez dość nudny początek, bo potem historia bardzo wciąga.
Moim zdaniem z dyptyku "Ubodzy krewni" lepsza jest jednak "Kuzynka Bietka", ale "Kuzyna Ponsa" też śmiało można polecić.

Historia napisana w najlepszym Balzakowskim stylu, bez rzewnych happy endów, ale z niesprawiedliwością, która każe czytelnikowi rzucić książką po zakończeniu lektury i sarkać na wartości, które rządziły światem tak samo w XIX-to wiecznym Paryżu jak i dziś. Historia zbudowana jest wokół klasycznych tematów podejmowanych przez Balzaca - pieniędzy, pozycji...

"Kuzyn Pons" to typowa dla Balzaca powieść realistyczna, należąca do słynnego cyklu "Komedii ludzkiej".

Przyznam, że początkowe 20-30 stron nieco mnie znużyło szczegółowością opisów i drobiazgowymi dygresjami. Opłacało się jednak nie zniechęcać, gdyż dalsza część powieści ze strony na stronę była coraz ciekawsza.

Balzac pokazał się tu jako znawca ludzkiej psychiki i mistrz w kreowaniu postaci. Każdy bohater to majstersztyk literacki. Na szczególną uwagę zasługuje, oczywiście, tytułowy bohater, którego przejmujące losy robią na czytelniku duże wrażenie i sprawiają, że śledzi się je z emocjami. Można doszukać się w postaci Ponsa podobieństw do słynnego ojca Goriot, gdyż obaj budzą współczucie swoją dobrocią i naiwnością, stając się ofiarami cudzej chciwości. I chociaż ich życie układa się inaczej, podobne są relacje z rodziną.

Powieść ta to także panorama dziewiętnastowiecznego społeczeństwa francuskiego. Odnajdujemy tu przedstawicieli wszystkich warstw, od nędzarzy po arystokrację, która pokazana jest w typowy dla autora sposób - jako zakłamana, pasożytnicza, pozbawiona skrupułów i wewnętrznie zamknięta grupa ludzi. Nie brak w tej charakterystyce sytuacji tragikomicznych, czego przykładem może być zmienny stosunek do Ponsa (w zależności od jego sytuacji materialnej) oraz historia z szukaniem męża dla córki uznawanej za starą pannę.

Na uwagę na pewno zasługuje narracja oraz piękny, literacki styl, w którym odnaleźć można wiele kontekstów świadczących o erudycji autora. To przede wszystkim liczne nawiązania do mitologii, historii i kultury antyku, a także do dramatu nowożytnego (głównie do Szekspira i Moliera),filozofii i literatury współczesnej Balzacowi. Mamy tu też fragmenty refleksyjne, w których pisarz wykłada swoje poglądy ustami narratora.

Czyta się tę powieść z dużymi emocjami, czekając niecierpliwie na zakończenie, które okazuje się zaskoczeniem, ale jest typowe dla nurtu realizmu krytycznego, reprezentowanego przez pisarza.

"Kuzyn Pons" to typowa dla Balzaca powieść realistyczna, należąca do słynnego cyklu "Komedii ludzkiej".

Przyznam, że początkowe 20-30 stron nieco mnie znużyło szczegółowością opisów i drobiazgowymi dygresjami. Opłacało się jednak nie zniechęcać, gdyż dalsza część powieści ze strony na stronę była coraz ciekawsza.

Balzac pokazał się tu jako znawca ludzkiej psychiki i...

Balzac wymaga ogromnego skupienia. Nagromadzenie postaci w całej Komedii ludzkiej jest z jednej strony niesamowite a z drugiej momentami strasznie męczące - chciałoby się ogarnąć wszystkich, wiedzieć od razu kto jest kim i kto kogo ograbił, oszukał. Niestety ja pomimo szczerych chęci nie ogarniam. No ale Balzac to był gość - podobno korespondował z dwoma tysiącami kobiet - różnych kobiet :) Taka ilość korespondentek to dopiero wymaga skupienia.

Podobnie jak w innych utworach, także i w tym, przewijają się całe tabuny ludzi, których możemy pamiętać albo i nie, z innych części Komedii.
"Kuzyn Pons" i "Kuzynka Bietka" objęte są wspólnym tytułem "Ubodzy krewni". Jak już ktoś podpadnie pod kategorię ubogiego krewnego, to jest z nim gorzej niż źle. Są zawsze niemile widziani, traktowani protekcjonalnie. Wszyscy się z nich wyśmiewają - nawet służba robi sobie z nich jaja. Każdy czeka, aż ubogi krewny po prostu sobie pójdzie. Tak właśnie traktowany był kuzyn Pons. Tyle, że kuzyn Pons trudził się ciekawym hobby - zbierał antyki. Więc w momencie, gdy za ubogimi drzwiami, ubogiego mieszkania Ponsa zaczaiła się kostucha, gdy wszystkim krewnym ukazała się wizja ogromnego spadku, to dopiero zaczął się cyrk. Każdy chciał zagarnąć coś dla siebie - począwszy od wrednej oddźwiernej, faceta skupującego antyki, po lekarza, adwokata itd. itp... Chciwość ludzka dobija.

Balzac wymaga ogromnego skupienia. Nagromadzenie postaci w całej Komedii ludzkiej jest z jednej strony niesamowite a z drugiej momentami strasznie męczące - chciałoby się ogarnąć wszystkich, wiedzieć od razu kto jest kim i kto kogo ograbił, oszukał. Niestety ja pomimo szczerych chęci nie ogarniam. No ale Balzac to był gość - podobno korespondował z dwoma tysiącami kobiet -...