Niełatwo być tą drugą . W dawnych czasach , kiedy żona miała niewiele do powiedzenia , było to zdecydowanie bardziej traumatyczne doznanie.
Jednak , pomimo tak poważnego problemu ( występującego w książce) , nie mogłam wykrzesać z siebie odrobiny współczucia dla głównych bohaterów.
Będąc obserwatorem , miałam wrażenie, że oboje zachowywali się jak dzieci .
Wyrośnięte egoistyczne dzieci.
Ona , upatrzyła sobie rycerza i koniecznie chciała zostać jego żoną , chociaż wszystko wskazywało, że nie będzie z niego dobry mąż ( po śmierci pierwszej żony , nie był zainteresowany powtórnym ożenkiem) , a w późniejszym czasie roniła łzy nad nieszczęśliwym małżeństwem ( a moim zdaniem nad własną głupotą).
On , postąpił zgodnie z wolą króla ( ożenił się ponownie , nie mając zamiaru przejmować się uczuciami młodej połowicy). Traktował ją , jak mopa i dopiero po czasie łaskawca zdecydował się "podnieść " ją do rangi tzw prawdziwej żony.
Jak dla mnie , zbyt wiele zaczętych i niewyjaśnionych wątków ( motyw prawdziwego ojca lady Eleanor i jej brata) , motyw ucieczki lady od męża ( wątek zaczęty i porzucony , a mógł dodać ekspresji fabule).
Określiłabym historię : nudna ,monotonna i przewidywalna. Oczywiście przeczytać można , ale żeby się wzruszyć?
Chyba ,że ja jestem takie nieczułe "coś" ;-)

Niełatwo być tą drugą . W dawnych czasach , kiedy żona miała niewiele do powiedzenia , było to zdecydowanie bardziej traumatyczne doznanie.
Jednak , pomimo tak poważnego problemu ( występującego w książce) , nie mogłam wykrzesać z siebie odrobiny współczucia dla głównych bohaterów.
Będąc obserwatorem , miałam wrażenie, że oboje zachowywali się jak dzieci .
Wyrośnięte...

"Druga żona" to całkiem ciekawie poprowadzony romans osadzony w czasach średniowiecza. Nie przysparza Bóg wie jak wielkich emocji, ale czyta się go całkiem płynnie i miło. Dodatkowym bonusem jest akcja przedstawiana językiem stylizowanym na epokowy, który to zabieg pomaga wczuć się w przedstawianą historię. Opowiada z jednej strony o miłości niedocenionej, odrzuconej i bolesnej a z dugiej strony o miłości zatopionej w tęsknocie i nieukojonym żalu. W sumie jest to dość smutna opowieść, która wielokrotnie chwyta czytelnika za serce, budząc w nim współczucie zarówno dla Eleonor jak i dla Troya.
Książka nie jest wybitna i zapewne z czasem zatrze mi się w pamięci, ale jako zagorzała fanka Sienkiewiczowskich "Krzyżaków", bardzo lubię czytać opowieści z epoki średniowiecza i nie uważam czasu poświęconego na lekturę, za stracony, a lektura tej historii była dla mnie bardzo przyjemna.

"Druga żona" to całkiem ciekawie poprowadzony romans osadzony w czasach średniowiecza. Nie przysparza Bóg wie jak wielkich emocji, ale czyta się go całkiem płynnie i miło. Dodatkowym bonusem jest akcja przedstawiana językiem stylizowanym na epokowy, który to zabieg pomaga wczuć się w przedstawianą historię. Opowiada z jednej strony o miłości niedocenionej, odrzuconej i...

Płakałam przy tej książce więcej niż bym chciała. Cudna. Polecam

Płakałam przy tej książce więcej niż bym chciała. Cudna. Polecam