Jak w przypadku każdej książki odnoszącej się do wierzeń/religii zaznaczam na starcie, że jestem raczej sceptykiem w tych sprawach.

Do książki zbierałem się od dobrych paru lat, albo inaczej: jak chciałem ja przeczytać, to nie mogłem nigdzie dostać. A jak już była, to akurat ja miałem co robić. W każdym razie w końcu, w pewien wrześniowy dzień zabrałem się za lekturę.

Zaskoczenie numer jeden. We wstępie od wydawcy znajduje się wyraźna adnotacja, że niektóre przytoczone w tekście informacje są na dzień dzisiejszy wątpliwe i istnieją także głosy, że Gardner dopasowywał sobie niektóre rzeczy tak, żeby pasowały pod jego narracje. Wyobrażacie sobie taki wstęp w jakimś tekście z nurtu "głównych religii"?

Zaskoczenie numer dwa. Zgodnie z książką czarownice czciły bogów. Całe życie żyłem w przekonaniu, że to jest raczej związane z siłami natury czy czymś w tym rodzaju, a tu proszę - niespodzianka.

Natomiast tak poza tym, co do samego tekstu, osobiście czułem się trochę tak, jakbym czytał "Kod Leonarda da Vinci, tylko bez spoiwa fabularnego w postaci Roberta Langdona i jego poszukiwań. Wiecie, autor przytacza bardzo wiele prawdziwych wydarzeń historycznych, miejsc, historii zapisanych w kronikach (naprawdę szacunek za tytaniczną pracę, którą musiał wykonać),a w tekst wplata wątki związane z czarownictwem. Czasem subtelnie, a czasem wspomina o czarownicach próbujących powstrzymać nazistów przed inwazją na Wyspy brytyjskie. Odcinając się całkiem od kwestii wiary (lub nie),to całą książkę czyta się po prostu bardzo dobrze i ja osobiście pewnie spróbuje zapoznać się z innymi dziełami autora. Chociaż trochę kłuło w oczy to, że przy każdej sytuacji w której oczekiwałem, że pojawią się jakieś szczegóły odnośnie tego, jak te czary i spotkania właściwie wyglądają - autor powołuje się na obietnicę milczenia, którą złożył. Po książce mającą taką opinie - oczekiwałem jednak trochę więcej.

Na koniec trzecie zaskoczenie - autor, niezwykle trafnie biorąc pod uwagę, że to były okolice 1954 roku, rozszyfrował przyczyny spadku zainteresowania czarownictwem jako takim. Przede wszystkim wskazując na rozwój technologii.

Podsumowując, pozycja naprawdę dobra do czytania i niezwykle ciekawa, ale z podkreśleniem że bardziej dotyczy to kwestii historii czarownictwa jako takiego, a nie samej praktyki (o której jest tak naprawdę bardzo mało).

Jak w przypadku każdej książki odnoszącej się do wierzeń/religii zaznaczam na starcie, że jestem raczej sceptykiem w tych sprawach.

Do książki zbierałem się od dobrych paru lat, albo inaczej: jak chciałem ja przeczytać, to nie mogłem nigdzie dostać. A jak już była, to akurat ja miałem co robić. W każdym razie w końcu, w pewien wrześniowy dzień zabrałem się za lekturę....

Znakomita książka. Gerald Gardner, uważany za ojca religii Wicca, opisuje w niej wiele aspektów Rzemiosła. Każda osoba zainteresowana tą tematyką powinna mieć na swojej półce "Współczesne czarownictwo". Lektura obowiązkowa dla wszystkich wiedźm, ale także dla ludzi, którzy swoje wyobrażenie o czarownicach opierają na fałszywych, średniowiecznych stereotypach (a takich ludzi jest niestety nadal bardzo dużo).
Jedna z moich ulubionych książek. Polecam!!!

Znakomita książka. Gerald Gardner, uważany za ojca religii Wicca, opisuje w niej wiele aspektów Rzemiosła. Każda osoba zainteresowana tą tematyką powinna mieć na swojej półce "Współczesne czarownictwo". Lektura obowiązkowa dla wszystkich wiedźm, ale także dla ludzi, którzy swoje wyobrażenie o czarownicach opierają na fałszywych, średniowiecznych stereotypach (a takich ludzi...

Być może w pewnym stopniu będzie to powielenie opinii innych na temat tej książki, ale po przeczytaniu mogę z całą pewnością podpisać się pod tym, że jest to pozycja absolutnie obowiązkowa dla osób zainteresowanych wicca, czy współczesnym czarostwem ogólnie. To, co chciałabym dodać to sam obraz autora, którego uważałam za człowieka wielkiego, założyciela wicca, sądziłam więc, że w książce ukaże mi się obraz człowieka pewnego siebie, doświadczonego, wykształconego - lecz jest zupełnie inaczej, jest to człowiek dość skromny i uczciwy wobec czytelników - jasno zaznacza, że w pewnych kwestiach jego wiedza nie jest wystarczająco duża by to, co napisał mogło być ostatecznym wyrokiem, lecz to jego osobiste odkrycia, przemyślenia, obserwacje. Mówi otwarcie także o tym, że o pewnych kwestiach pisać mu nie wolno ze względu na charakter religii. Godna uwagi zaś jest sama idea napisania książki - nadzieja, że kult w ten sposób przetrwa.

Być może w pewnym stopniu będzie to powielenie opinii innych na temat tej książki, ale po przeczytaniu mogę z całą pewnością podpisać się pod tym, że jest to pozycja absolutnie obowiązkowa dla osób zainteresowanych wicca, czy współczesnym czarostwem ogólnie. To, co chciałabym dodać to sam obraz autora, którego uważałam za człowieka wielkiego, założyciela wicca, sądziłam...

Pobieżna historia angielskich czarownic.

Pobieżna historia angielskich czarownic.