Twórczość Jana Stanisławskiego (1860-1907) zajmuje dziś najważniejsze miejsce w historii polskiego malarstwa, a jego pejzaże należą do najwybitniejszych osiągnięć sztuki przełomu XIX i XX wieku. Stanisławski był mistrzem małych, pełnych urody, ekspresji i emocji pejzaży, początkowo realistycznych, potem impresjonistycznych, wreszcie ekspresyjnych. Powstawały one w plenerze- na rozległych stepach ukraińskich, w Tatrach, w okolicach Krakowa, a ich najważniejszym tematem była natura postrzegana jako źródło piękna. Stanisławski zauważył zarówno jej potęgę i rządzące nią siły jak i niepozorne detale, które nobilitował do rangi pierwszoplanowych bohaterów swoich obrazów. Zainteresowanie przyrodą, dostrzeganie jej pierwiastków fizycznych i duchowych skierowało jego malarstwo w stronę symbolizmu. Stanisławski był również niezwykle aktywnym uczestnikiem krakowskiego życia artystyczno-towarzyskiego młodopolskiego Krakowa, pomysłodawcą i założycielem elitarnego Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka", skupiającego najznamienitszych polskich artystów. Jako profesor krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie przez dziesięć lat prowadził klasę pejzażu, przyczynił się do odrodzenia polskiego malarstwa pejzażowego. Jego uczniowie jako pierwsi wychodzili ze sztalugami w plener, malowali zarówno w Krakowie- w Parku Jordana, Na Plantach czy w Ogrodzie Botanicznym, ale także w podkrakowskim Tyńcu i Zakopanem. Pracownie opuściło ponad 60 malarzy, z których większość, zauroczona osobowością Stanisławskiego- jego fascynacją przyrodą czy entuzjazmem dla malarstwa- poświęciła się malarstwu pejzażowemu. Muzeum Narodowe w Krakowie posiada największa kolekcję prac Jana Stanisławskiego, obejmująca ponad 140 obrazów olejnych, a także 30 szkicowników oraz grafiki, rysunki i pastele reprezentatywne dla całej twórczości artysty.