Podobało mi się. I to bardzo. Nie było, jak to ostatnio często bywało u pani Beaty, filozofowania i rozważań egzystencjalnych. Była za to relacja z podróży i krótka historia Kambodży. Kilka całkiem dobrych zdjęć dopełnia tę niewielką książeczkę.

Podobało mi się. I to bardzo. Nie było, jak to ostatnio często bywało u pani Beaty, filozofowania i rozważań egzystencjalnych. Była za to relacja z podróży i krótka historia Kambodży. Kilka całkiem dobrych zdjęć dopełnia tę niewielką książeczkę.

Miła pozycja do poczytania w podróży - na przykład w autobusie czy w pociągu - tak na około godzinkę, będąca czymś pomiędzy książką podróżniczą, a przygodowo-fabularną, warto zapoznać się, chociażby po to by poznać znaczenie słowa "łandula" :)

Miła pozycja do poczytania w podróży - na przykład w autobusie czy w pociągu - tak na około godzinkę, będąca czymś pomiędzy książką podróżniczą, a przygodowo-fabularną, warto zapoznać się, chociażby po to by poznać znaczenie słowa "łandula" :)

Bardzo słaba jak na książkę podróżniczą :-(

Bardzo słaba jak na książkę podróżniczą :-(

Kolejna książeczka z cyklu "gdzie ja to byłam". Nie brakuje Autorce umiejętności zgrabnego pisania i zaciekawiania czytelnika. I co warto wspomnieć, nie pisze tu tylko o Angkor Wat. Jako przerywnik między czymś większym - warto.

Kolejna książeczka z cyklu "gdzie ja to byłam". Nie brakuje Autorce umiejętności zgrabnego pisania i zaciekawiania czytelnika. I co warto wspomnieć, nie pisze tu tylko o Angkor Wat. Jako przerywnik między czymś większym - warto.

Trochę przedruku o Czerwonych Khmerach i cała masa zdjęć. Ubogo w osobistą relację, ale jak na pierwsze spotkanie z Kambodżą ujdzie.

Trochę przedruku o Czerwonych Khmerach i cała masa zdjęć. Ubogo w osobistą relację, ale jak na pierwsze spotkanie z Kambodżą ujdzie.

Dlaczego tak jest, że ja śpię wieczorem w pachnący pościeli, a na śniadanie w hotelu dostaję szklankę soku, kawę, jajecznicę z grzankami? A w tym samym czasie dziewczynka w beczce na jeziorze Tonle Sap wiosłuje do płycizny, gdzie przez trzy godziny próbuje złapać na wędkę choćby najmniejszą rybę? Dlaczego ja wchodzę do sklepiku na wyspie z zamiarem wypicia butelki wody, podczas gdy ona czeka pod mostem, z nadzieją, że kupię od niej piąty kilogram bananów? ( 22-23 str.)

Nigdy nie pogodzę się z tym, że ludzie, szczególnie u nas w kraju narzekają, dosłownie na wszystko. Jak mogą być tak ślepi, tak egoistyczni, tak niezadowoleni z życia...
Powiem szczerze, że chyba najbardziej z tego życia potrafią się cieszyć ci, którzy dostają od losu najmniej. Oni są tak silnie wewnętrznie, tak mocną mają duszę, że ich straszne przeznacznie, które jest ich rzeczywistością nie sprawia, że są z tego życia niezadowoleni...
Ci ludzie potrafią się cieszyć najmniejszym dobrem, jakimś pozytywnym drobiazgiem, dla przeciętnego człowieka absolutnie niedostrzegalnym.
Nie potrafię narzekać na swoje życie, bowiem wiem, że są tacy, którzy oddaliby wszystkie swoje skarby, by być na moim miejscu. Mam zdrowie, mam bliskich, dach nad głową, zimą jest mi ciepło, a latem mam miejsce, w którym mogę schować się przed słońcem. Poza tym nie chodzę głodny, spragniony, mam w co się ubrać, nie brakuje rzeczy, które zapewnią rozrywkę. Do tego wszystkie mam jeszcze pracę, która pozwala mi trochę zarobić. Być może nie są to kokosy i nie zrobię z tych pieniędzy wielkiego majątku, ale wiem, że na te pieniądze zapracowałem sam. Nie jestem zachłanny i cieszę się tym, co mam.
Zawsze w człowieku tkwią pragnienia i rzeczy, które w danej chwili mogą go uczynić szczęśliwym. Pytanie tylko, czy przysłoni to, tą rzeczywistość, w której trwamy..., w której mamy to, co mamy...
Jeśli będziemy chcieli nie wiadomo czego, gwiazdki z nieba, albo gór złota, to jakie są szanse na to, że zobaczymy rzeczy, które już mamy?
...zerowe szanse, oczywiście...
Każdy powód, by narzekać jest dobry. Czasami to aż mi się flaki przewracają na wszystkie pretensje innych do życia. Jedynie w sobie nie widzą żadnej winy. Oni są pokrzywdzeni i jest im strasznie w życiu źle. Dlaczego inni mają wszystko, a ja nie...
Rzygać mi się chce, od czegoś takie..., z góry przepraszam za tak obrazowe zestawienie...

Jak poprzednia jej książka, gdy wędrowała po Himalajach miała w sobie mnóstwo pozytywnych rzeczy, filozofii życia, ciekawych informacji...
Tak w tej książce, gdy widzimy Kambodżę oczami jej apartu i słów, pojawia się w naszych myślach jedynie SMUTEK...!!!
Dlaczego na świecie ludzie żyją w tak strasznych warunkach? Dlaczego różnica pomiędzy bogatymi, a biednymi jest tak wielką przepaścią? Dlaczego ludziom może dziać się, aż tak wielka krzywda...
Odpowiedzi na te pytania otwierają nóż w naszych wnętrznąściach. To w jakim kierunku zmierza dzisiejszy świat jest czymś przerażającym...
Będzie jeszcze gorzej...,
A z czyjej winy dojdzie do zagłady świata? Bowiem nie ma żadnych wątpliwości, że prędzej czy później do tego dojdzie...
To nie stanie się za jakąś boską, pozaziemską sprawą..., tylko ludzką...
To człowiek doprowadzi do końca świata, a później zostanie już tylko pusta, wymarła planeta..., nie będzie w niej życia.

Dlaczego tak jest, że ja śpię wieczorem w pachnący pościeli, a na śniadanie w hotelu dostaję szklankę soku, kawę, jajecznicę z grzankami? A w tym samym czasie dziewczynka w beczce na jeziorze Tonle Sap wiosłuje do płycizny, gdzie przez trzy godziny próbuje złapać na wędkę choćby najmniejszą rybę? Dlaczego ja wchodzę do sklepiku na wyspie z zamiarem wypicia butelki wody,...

Ogólnie książka jest interesująca, sporo w niej faktów na temat kultury, geografii, czy historii Kambodży. Jednak sporym minusem dla mnie jest trochę chaotyczny sposób relacji z podróży pani Pawlikowskiej. Autorka trochę skacze w czasie, raz czytamy o jej przygodzie na jeziorze, a dopiero potem dowiadujemy się jak się tam znalazła. Może się czepiam, ale mi to trochę przeszkadzało w czytaniu:)

Ogólnie książka jest interesująca, sporo w niej faktów na temat kultury, geografii, czy historii Kambodży. Jednak sporym minusem dla mnie jest trochę chaotyczny sposób relacji z podróży pani Pawlikowskiej. Autorka trochę skacze w czasie, raz czytamy o jej przygodzie na jeziorze, a dopiero potem dowiadujemy się jak się tam znalazła. Może się czepiam, ale mi to trochę...

Mało treści, o Kambodży ciężko się czegokolwiek dowiedzieć. O tej konkretnej podróży też nie ma zbyt wiele informacji. Mało tekstu autorskiego; bardzo dużo cytowanych fragmentów (czy to lenistwo?). Zdjęcia są nieciekawe, bez pomysłu i brzydkie. Szkoda, bo z tej serii książeczka o Tasmanii była bardzo ciekawa...

Mało treści, o Kambodży ciężko się czegokolwiek dowiedzieć. O tej konkretnej podróży też nie ma zbyt wiele informacji. Mało tekstu autorskiego; bardzo dużo cytowanych fragmentów (czy to lenistwo?). Zdjęcia są nieciekawe, bez pomysłu i brzydkie. Szkoda, bo z tej serii książeczka o Tasmanii była bardzo ciekawa...

Brakuje mi oceny między "przeciętna" a "dobra".
Ogólnie mi się podobała, ale:
- bardzo krótka,
- dużo stron, na których jest tylko prosty rysunek okraszony zdaniem wyjętym z kontekstu,
- zakończenie wydaje mi się jakieś takie rozmemłane. ;)

Brakuje mi oceny między "przeciętna" a "dobra".
Ogólnie mi się podobała, ale:
- bardzo krótka,
- dużo stron, na których jest tylko prosty rysunek okraszony zdaniem wyjętym z kontekstu,
- zakończenie wydaje mi się jakieś takie rozmemłane. ;)

Wspaniała książka, wspaniała relacja, wspaniała autorka książki, wspaniała Kambodża, wszystko wspaniałe...

Wspaniała książka, wspaniała relacja, wspaniała autorka książki, wspaniała Kambodża, wszystko wspaniałe...