Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytanie poezji to dla mnie czynność zaskakująco intymna, rzadko więc piszę o liryce, właściwie wcale. Dziś jednak małe odstępstwo od reguły – kilka słów o wyjątkowym tomiku i osobie. Przez lata, z bliska i z daleka, obserwowałam jak się zmienia, dojrzewa, nie tylko poetycko, jak kończy i znów zaczyna. Wiele razy dojeżdżała do własnych, prywatnych krańcówek, chwilę stała w miejscu, tylko po to, by nabrać sił, zawrócić i ruszyć w odpowiednim kierunku, by w końcu obrać właściwy kurs. Zmagała się nie tylko z trudną materią słowa i w końcu … wygrała. Przede wszystkim siebie. Konkurs jakby przy okazji, mimochodem. „Krańcówka” to debiutancki tomik poezji Wioletty Ciesielskiej, wydany jako nagroda za zajęcie I miejsca w XI Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim im. Janusza Różewicza. Krótki, liryczny spacer po Łodzi metaforycznej, ciemnej i grząskiej, po jej krańcach, obrzeżach i końcach. To miejska historia w obrazkach, ta duża, światowa i mała, ta z najbliższego sąsiedztwa. Niezwykła, bolesna wędrówka po zaniedbanych podwórkach, gdzie czas się zatrzymał kilkadziesiąt lat temu, po starych, czynszowych kamienicach, liryczna włóczęga wąskimi, ciemnymi uliczkami. Ostre spojrzenie wbite pod grubą skórę miasta, rzut okiem na inną, ciemną stronę życia, z wszystkimi rysami i pęknięciami. Na jego początki i końce, małe i duże, niedokonane i ostateczne. Na ten cały świat, bliski, mijany codziennie, przeniesiony na papier, zamknięty w słowie – Wiola to świetna, uważna, cierpliwa obserwatora, które obsesyjnie wręcz nasłuchuje głosów metropolii, podsłuchuje jej rozmowy, notuje, przetwarza i metaforyzuje. „Krańcówka” to spójny, kompletny, zaskakująco dojrzały zbiór wierszy – o końcach i krańcach. Miasta, świata, życia, doświadczeń, pojmowania, rozumienia, historii, słowa, przypominający o tym, że każdy kiedyś w końcu dojeżdża do swojej własnej krańcówki. Ale też o tym, że kraniec nie zawsze jest końcem. Czasem po prostu – ostrym zakrętem.