Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tytuł zwraca uwagę, można nawet zaryzykować stwierdzenie, że… prowokuje. Byłam ciekawa, czy ta pilna chęć zwrócenia na siebie uwagi wywoła u mnie niesmak, albo może wzbudzi zainteresowanie. Po przeczytaniu dochodzę do wniosku, że wyszła trochę mieszanka obu tych wariantów. Autorka używała bardzo dosadnych sformułowań na temat uprzedmiotowienia kobiet w różnych dziedzinach życia, ich wykorzystywanie przez płeć przeciwną oraz w trakcie definiowania tzw. kultury gwałtu. Pod tą warstwą sarkazmów, wulgaryzmów, wykrzyknień i innych „modnych” ideologii potrafię znaleźć także wartościową treść. Wypowiedzi pani Staśko burzą gdzieś utarte schematy, które nagromadziły się w głowie na temat nierówności płciowych. Kobiety są poddawane nieustannej ocenie, odbiera im się prawa do decydowania o swoim ciele, wtłacza im się pewien wzorzec, do którego trzeba dążyć, dzięki temu napędza się także liczne branże, seksualizuje je się ze wszystkich stron, a molestowanie werbalne czy fizyczne zostaje zredukowane do romantycznego dowodu atrakcyjności. Gdy sprawa eskaluje i dochodzi do gwałtu, to ofiara musi jeszcze przekonać wszystkich, że jest naprawdę tą poszkodowaną i nie „sprowokowała” swoim zachowaniem czy strojem przypadkiem gwałciciela do tego straszliwego czynu. To są naprawdę poważne aspekty, nad którymi warto się pochylić i zrewidować sobie w głowie. Jednak zastanawiam się, czy ktoś weźmie przenikliwe słowa autorki „Hejtu polskiego” na poważnie. Gdy czytałam tę publikację, przypomniały mi się dosyć wrzaskliwe wypowiedzi innej aktywistki, zacietrzewionej weganki, która chciała dotrzeć do mięsożerców poprzez atak słowny i porównania konsumpcji mięsa z rasizmem. Ci pseudo specjaliści myślą, że gdy wyłożą kawę na ławę i poleją ją ekskrementami, to poddani tej „terapii szokowej” ludzie przestaną jeść mięso, pokonają swoje wady i będą widzieli kobiety w zupełnie innym świetle. Cóż, trudno się wypowiedzieć na temat innych osób, ale skoro mój przekorny duch stawia się już przy łagodnej perswazji, to co tu wiele mówić… Wierzę jednak, że za tym tekstem stały także dobre chęci. W końcu podkreślono, że kobieta jest tak samo żyjącą istotą, która ma prawo do odmowy, nietykalności cielesnej i do wolności. Nie jest kupną jałówką, którą się wbrew swojej woli maca i ocenia z każdej strony, nie jest jakimś męskim podbojem, którym może pochwalić przed innymi, nie jest narzędziem, który podlega jakiemuś władcy, a jej atrakcyjność nie powinna być zależna męskiej opinii. Kobieta należy jedynie do siebie. Mężczyźni powinni znać swoje granice, ale także kobiety potrzebują też czasami przypomnienia o tym, że skostniały patriarchat ich już nie obowiązuje. Bo naprawdę szkoda mi tych osób, które jeszcze nadal w tym tkwią. Nie podobało mi się, że autorka trzymała się twardo jednego schematu. Takie myślenie tunelowe nie sprzyja rozwojowi tej tematyki. Każda kobieta jest inna i nie wszystkie odbiorą na przykład molestowanie jako dowód na atrakcyjność. W innym przypadku mogłaby się poczuć poniżona albo wpaść w złość. Ponadto autorka trochę niesłusznie zrzuciła całą winę na mężczyzn. Jasne, gdzieś się od nich zaczęło, ale nie tylko oni degradują kobiety do tego obraźliwego poziomu rzeczy i napędzają ten system. Kobiety także idą w tym kierunku i nie zawsze można się schować za argumentem, że były zmanipulowanymi ofiarami tej kultury. Czasami po prostu wygodniej im w roli podboju, zduszają swój głos i podporządkowują się nie tylko innym osobom, ale także tym trendom. Nie chcą po prostu walczyć o swoje prawa, choć mają do tego możliwości. To jest też ich decyzja i bez ich zgody nic nie można z tym zrobić.