Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ciekawa i wdzięcznym językiem napisana, acz nieco chaotyczna książka. Da się odczuć, że Kalinowski był bardziej człowiekiem czynu, niż literatem. I dobrze dla niego, bo to pewnie pozwoliło mu przeżyć w szamilskiej niewoli. Pamiętnik z natury rzeczy pełen jest osobistych doświadczeń Kalinowskiego, opisuje swoje kontakty z lokalną społecznością i miurydami, które prowadził na tyle umiejętnie, że ułatwiły jego drogę do wolności, a także filmową wręcz miłość jaka łączyła go z pewną młodą Czeczenką. Wszystko to oczywiście z jego perspektywy. Książka bogata jest też w dokładne obserwacje - barwne stroje, brudne wsie i czyste domostwa, czureki i baranie ogony, obyczaje religijne i świeckie - to i o wiele więcej pozwoli nam lepiej wyobrazić sobie kaukaską rzeczywistość połowy XIX wieku. Dodatkowym plusem książki jest merytoryczna przedmowa przedstawiająca sytuacje polskich zesłańców na Kaukazie, która na dzień dobry prostuje fakty i uczula na nieścisłości.