To było dawno temu zaznaczę, siedzieliśmy w parku grupka młodocianych, popijaliśmy piwo i dobrze bawiliśmy się. Nagle podchodzi pan w garniturze pod krawatem z teczką wywołując w nas nielada popłoch, i zwolnienie akcji serca - po czym pan pyta " przepraszam, czy mógłbym pozbierać butelki?.

To było dawno temu zaznaczę, siedzieliśmy w parku grupka młodocianych, popijaliśmy piwo i dobrze bawiliśmy się. Nagle podchodzi pan w garniturze pod krawatem z teczką wywołując w nas nielada popłoch, i zwolnienie akcji serca - po czym pan pyta " przepraszam, czy mógłbym pozbierać butelki?.

-Zatrzymać się! Usłyszałam za plecami męski głos.
Nie wiedząc o co chodzi, zatrzymałam motocykl i zeszłam z niego.
- Jest Pani oskarżona o przemyt narkotyków- powiedział całkiem przystojny funkcjonariusz policji.
- Że co?! - prawie na niego krzyknęłam.
- Wszystko Pani wyjaśnie na komisariacie, proszę za mną jechać. - usłyszałam i pomyślałam "Tylko nie to i to w dzień mojego ślubu"...
Docierając na miejsce bardzo się zdziwiłam. Okazało się, że to była pomyłka. Kobieta poszukiwana może była podobna, ale żeby pomylić nazwisko Szura ze Szczura.
Takie przygody w tak ważnym dniu, mam nadzieję że nikomu więcej się nie przydażą.

-Zatrzymać się! Usłyszałam za plecami męski głos.
Nie wiedząc o co chodzi, zatrzymałam motocykl i zeszłam z niego.
- Jest Pani oskarżona o przemyt narkotyków- powiedział całkiem przystojny funkcjonariusz policji.
- Że co?! - prawie na niego krzyknęłam.
- Wszystko Pani wyjaśnie na komisariacie, proszę za mną jechać. - usłyszałam i pomyślałam "Tylko nie to i to w dzień...

Moja historia miała miejsce w Norwegii. Znalazłam wówczas super płatną, prestiżową robotę, której najwięksi biznesmeni skorzy byliby pozazdrościć! A mianowicie - zbieranie truskawek... Skandynawia piękne rejony i niestety niesamowicie drogie, zatem w sklepach trzeba było liczyć każdy grosz. Moja przygoda z prawem miała miejsce właśnie w supermarkecie. Razem z resztą biednych polaczków staliśmy już przy kasie, kiedy góra naszego najtańszego jedzenia zawaliła się na taśmie i zakupy skasowane z nieskasowanymi się pomieszały. Wspólnie z panią kasjerką skrupulatnie zebrałyśmy wszystko do kupy, rozliczyłyśmy się, a ja z moimi koleżkami z roboty ruszyliśmy w stronę wyjścia. I wtedy zapikało. Alarm się włączył, czerwone światła rozświetliły, a ku obronie prawa ruszył w naszą stronę ochroniarz. I tak oto na oczach pracowników sklepu, moich znajomków i wszystkich randomowych w sklepie ludzi z mojej torby została wyciągnięta paczka prezerwatyw, które rzekomo ukradłam. Moja twarz była niczym innym jak czereśnią, a kolor zapadł się w tkankę tak głęboko jakby nigdy nie miał już powrócić do naturalnego beżu. Oczywiście gumki zawieruszyły się podczas zamieszania przy taśmie, za co poręczyła pani kasjerka. I mimo, że prezerwatywy wróciły z powrotem na sklepową półkę, wstyd i upokorzenie towarzyszą mi do dnia dzisiejszego.

Moja historia miała miejsce w Norwegii. Znalazłam wówczas super płatną, prestiżową robotę, której najwięksi biznesmeni skorzy byliby pozazdrościć! A mianowicie - zbieranie truskawek... Skandynawia piękne rejony i niestety niesamowicie drogie, zatem w sklepach trzeba było liczyć każdy grosz. Moja przygoda z prawem miała miejsce właśnie w supermarkecie. Razem z resztą...

Bydgoszcz, czerwiec 2010

- Przykro mi! musicie się stąd wyprowadzić - podniosła głos młoda właścicielka mieszkania.
- Ale dlaczego? miałyśmy przecież jeszcze zostać na następny rok - powiedziała zaskoczona wizytą kobiety jedna ze studentek.
- Dlatego, że umawiałyśmy się, że nie będą tu spali żadni mężczyźni! - krzyknęła, a niesforne loki zaczęły opadać jej na twarz.
Współlokatorki spojrzały po sobie. Wszystkie dobrze wiedziały, że chodzi o chłopaka jednej z nich, który od kilku miesięcy prawie w każdy weekend nocował w tym mieszkaniu. _________________________________________________________
Następnego dnia koleżanka, z którą mieszkałam przestała się do mnie odzywać. Zapytałam o co chodzi. Odparła z zarzutem: "to ty jej powiedziałaś!" Byłam w szoku. Nigdy na nikogo nie donosiłam. Nawet nie przyszłoby mi do głowy to, by informować właścicielkę mieszkania o tym, że u Aśki śpi chłopak. Powiedziałam żeby mnie nie osądzała skoro nie wie jak było, ale ona wiedziała "lepiej". Wysunęła ten wniosek na podstawie tego, że my znałyśmy się najdłużej.
Kiedy tydzień później oddawałyśmy klucze właścicielce mieszkania, przyznała się, że sąsiedzi z naprzeciwka donieśli jej o "dodatkowym lokatorze". Od tamtego momentu nie mam z koleżanką kontaktu. Nasze drogi się rozeszły. Nie zrobiłam nic złego, ale musiałam ponieść konsekwencje czyjegoś zachowania. Może tu nie chodziło o zachowanie niezgodne z prawem, ale już o kwestie moralno-lojalno-etyczne na pewno.

Bydgoszcz, czerwiec 2010

- Przykro mi! musicie się stąd wyprowadzić - podniosła głos młoda właścicielka mieszkania.
- Ale dlaczego? miałyśmy przecież jeszcze zostać na następny rok - powiedziała zaskoczona wizytą kobiety jedna ze studentek.
- Dlatego, że umawiałyśmy się, że nie będą tu spali żadni mężczyźni! - krzyknęła, a niesforne loki zaczęły opadać jej na twarz.
...

Dzień był całkiem udany. Myślałam więc jak sprawić, żeby był perfekcyjny. Lipcowy, późny wieczór aż prosił się o doprawienie odrobiną słodyczy w postaci dwóch tłuściutkich pączuszków. Zjechałam więc z trasy do domu i zaparkowałam na wielkim parkingu pod supermarketem. Udało się, tuż przed zamknięciem cukierni! Zdobyłam "koronację" mojego dnia i z radością wsiadłam do samochodu, żeby udać się w stronę domu. Ruszyłam z miejsca i nagle mój samochód zamienił się w radośnie wyjący i na żółto pobłyskujący jarmark na kółkach. Nie mogłam zrozumieć, dlaczego w trakcie jazdy w samochodzie włączył się alarm... Wpadłam w panikę i zjechałam na kolejne miejsce parkingowe. Wysiadłam z samochodu i zaczęłam krążyć wokół niego naciskając na przycisk kluczyka i błagając o rychły koniec tego przedstawienia. Nic. Odbiegłam na bok, żeby zadzwonić. Oczywiście nikt nie odbiera, kiedy jest taka potrzeba. Kusiło mnie, żeby porzucić samochód i zwiać jeszcze dalej. Uległam próbie ucieczki, ale odrobina rozwagi w mojej głowie kazała mi wrócić. Niestety, nie tylko ja postanowiłam przybyć na miejsce. Zjawiło się tam też dwóch policjantów. Nie do końca chcieli uwierzyć, że samochód jest mój. Obserwowali mnie od dłuższej chwili i dopiero teraz zrozumiałam, że moja irracjonalna ucieczka z telefonem raczej nie poprawiła mojej wiarygodności. Musiałam pokazać wszystkie dokumenty w asyście wyjącego samochodu i zbierającej się licznie publiczności. Byłam prawdopodobnie bardziej czerwona niż nadzienie moich pączków, które jakimś cudem ściskałam w ręce. Musiałam wyglądać beznadziejnie. Teraz już we trójkę krążyliśmy (to znaczy ja i policjanci, pączków nie liczę) obok samochodu próbując uciszyć sytuację. Nie wiedziałam kto czuje się bardziej bezradny- ja czy te dwa dryblasy uzbrojone po uszy i rzekomo znające się na samochodach. I wtedy do akcji wkroczyła babuleńka. Mała, pomarszczona, lecz z bagażem przeżyć na karku. Otworzyła klapę od silnika i przywaliła nią z całej siły, aż cały samochód się zatrząsł i... zamilkł. Bąknęła tylko pod nosem, że "jej stary też miał takie auto" i ze stoickim spokojem oddaliła się w tylko sobie znanym kierunku. Dziękowałam jej w duchu odjeżdżając w stronę domu. Siedząc już na kanapie przed telewizorem zauważyłam, że nie ma ze mną pączków. Dzień oceniłam jako umiarkowanie średni i poszłam spać.

Dzień był całkiem udany. Myślałam więc jak sprawić, żeby był perfekcyjny. Lipcowy, późny wieczór aż prosił się o doprawienie odrobiną słodyczy w postaci dwóch tłuściutkich pączuszków. Zjechałam więc z trasy do domu i zaparkowałam na wielkim parkingu pod supermarketem. Udało się, tuż przed zamknięciem cukierni! Zdobyłam "koronację" mojego dnia i z radością wsiadłam do...

Idę spokojnie ulicą, a tu nagle zza rogu wyskakuje człowiek z torebką w ręku.
-Trzymaj to! - woła i wciska mi torebkę na siłę. Zamurowało mnie i szczerze mówiąc mój umysł nie był w stanie pracować. Oczywiście chwilę po tym zza tegoż samego rogu wyłania się dwóch zdyszanych i mokrych od potu stróżów prawa.
-To złodziejka! Ukradła torebkę! Zmusiła mnie do kradzieży! Ona jest wszystkiemu winna! Zostanę świadkiem koronnym! - krzyczał człowiek, który wcisnął mi siłą torebkę jeszcze 30 sekund temu.
-Zaraz. Że co? - wydusiłam coś w końcu z siebie.
-Dobrze, że akurat mamy dwie pary kajdanek.
-Ja nie... Że co? - nadal nie dowierzałam w odgrywającą się właśnie scenę.
-Pójdziecie z nami oboje. - Nakazał stróż prawa, podczas gdy drugi, który pełnił rolę chyba czegoś na kształt sekretarza zapisywał wszystko co widział i słyszał. Nie zdziwię się, jeśli nie szczędził słów na opisanie pęknięcia w chodniku pod moimi stopami. To może też była moja wina? W każdym razie jestem dość wiernie i ufnie nastawiona do panów mundurowych, więc zaczynam się tłumaczyć.
-Panowie, ale o czym my tu w ogóle mówimy? Przecież to jest niedorzeczne. Czy ja wyglądam, jakbym mogła zlecić kradzież torebki? Jestem niewinna, to oczywiste.
-Idź do więzienia panienko, tam są sami niewinni - powiedział stróż kończąc mówić przez megafon i memląc cygaro w ustach jakby naoglądał się zbyt dużo westernów.
Wtedy dobiega do nas staruszka.
-Moja torebka! Zamknijcie ich wszystkich! Ale z panów policjantów mili chłopcy. Przecież ja bez niej to jak bez ręki. Wyszarpnęła mi ją z ręki zawadzając o mój paznokieć, więc dziurka, która zrobiła się prawdopodobnie podczas ucieczki prawdziwego i jedynego złodzieja powiększył się i wypadło z niej kilka małych paczuszek białego proszku.
Stróże prawa byli zmieszani chyba jeszcze bardziej niż ja i nic dziwnego. Ten młodszy, który jako pierwszy odzyskał trzeźwość umysłu podszedł do radiowozu, wyjął z ręki starszego radio i powiedział:
-Centrala? Potrzebujemy więcej kajdanek.
Oczywiście tłum gapiów zdążył zwiększyć się do rozmiarów kolejek u lekarza za kasę chorych, więc ucieczka nie wchodziła w grę.
Potem okazało się, że muszę zeznawać w sądzie w sprawie narkotyków (bo skoro chciałam tę torbę, to pewnie też dilerka).
Teraz właśnie siedzę na korytarzu przed salą rozpraw i zastanawiam się co powie sędzia na tę pokręconą historię.

Idę spokojnie ulicą, a tu nagle zza rogu wyskakuje człowiek z torebką w ręku.
-Trzymaj to! - woła i wciska mi torebkę na siłę. Zamurowało mnie i szczerze mówiąc mój umysł nie był w stanie pracować. Oczywiście chwilę po tym zza tegoż samego rogu wyłania się dwóch zdyszanych i mokrych od potu stróżów prawa.
-To złodziejka! Ukradła torebkę! Zmusiła mnie do kradzieży! Ona jest...

Korytarze jednej z Białostockich szkół jak codziennie zapełnione są po brzegi uczniami. Jak co dzień patrzysz w dół, aby zobaczyć ten sam widok- każdy w zmienionych butach, wedle jednego z regulaminowych przykazań... Chwila! Buty! Zapomniałeś butów. E tam, co może Ci grozić? Otóż nie. Buty tekstylne z białą podeszwą. Świętość. Artefakt. Dlaczego? Żeby korytarze nie były brudne? To coś więcej. Dusza szkoły. Niektóre mają wysoki poziom, ładny design, a my? Tekstylne buty z białą podeszwą. Nad których noszeniem czuwa legenda dyrekcji, zwany żartobliwie Wojownikiem Tekstylności. Postrach.
Chwila, w której widzisz czubki swoich niezmienionych butów, to moment w którym orientujesz się, że kłopoty są blisko. Kapitan Bucior- od teraz tak się nazywasz. Łazienka jest na drugim końcu holu. Rozglądasz się i skradasz, kryjąc adidasy, wśród tłumu tenisówek. Czarne adidasy. Białe tenisówki. Brzmi... źle, ale udaje się! Wskakujesz do łazienki i już masz dzwonić do kumpla po pomoc, kiedy z hukiem wpada sprzątaczka. Fartuszek w kropki zdaje się najgroźniejszym w całym budynku. Rozglądasz się. Czujesz zapach dymu, znikąd pojawia się kilku chłopaków. Czym są twoje tłumaczenia? Niczym. Kapitan Bucior- perfekcyjna porażka. To nazwa tej historii. U Dyrektora twoje adidasy rzucają się w oczy już na wejściu. W efekcie masz dwie wpadki w cenie jednej, a kolejne próby tłumaczeń spełzają na niczym. Morał przekazujesz dalej- kochani, zmieniajcie buty i nie chodźcie do szkolnych toalet. Na prawdę.

Korytarze jednej z Białostockich szkół jak codziennie zapełnione są po brzegi uczniami. Jak co dzień patrzysz w dół, aby zobaczyć ten sam widok- każdy w zmienionych butach, wedle jednego z regulaminowych przykazań... Chwila! Buty! Zapomniałeś butów. E tam, co może Ci grozić? Otóż nie. Buty tekstylne z białą podeszwą. Świętość. Artefakt. Dlaczego? Żeby korytarze nie były...

Pamiętam taka sytuację aż zbyt dobrze, ponieważ była ona jednocześnie chyba najbardziej żenującą w moim życiu.
Wieczór. Stoję grzecznie na przystanku, zero ludzi dookoła, za plecami trawnik. Nogi po chodząco-stojącej pracy bolą mnie niemiłosiernie, a na domiar złego mój autobus nie raczył się zjawić i muszę czekać kolejne pół godziny na następny. Szukam sposobu, jak ulżyć zmęczonym mięśniom. Drepczę sobie w miejscu, przestępuję z nogi na nogę, chodzę w tę i z powrotem. W końcu się poddaję, nie wytrzymam dłużej! Kucam, opierając brodę na rękach a łokcie na kolanach. Mało dostojna pozycja, ale jak to się mówi, tonący brzytwy się chwyta. Patrzę przed siebie i już po chwili mój zmęczony umysł odpływa gdzieś daleko.
- Co pani robi?! - krzyczy ktoś z daleka, o mało nie wywołując u mnie zawału serca.
Rozglądam się przestraszona, a tu leci do mnie dwóch policjantów. O co im chodzi? Zanim dobiegli, zdążyło mnie olśnić. Na swoje nieszczęście mam na sobie beżowe leginsy, które z daleka wyglądają jakby ich nie było. Do tego odpowiednia, bo kucająca pozycja i... Cóż, chyba nie muszę dopowiadać, o co mnie posądzono. Niby nieporozumienie, ale myślałam, że zapadnę się pod ziemię!

Pamiętam taka sytuację aż zbyt dobrze, ponieważ była ona jednocześnie chyba najbardziej żenującą w moim życiu.
Wieczór. Stoję grzecznie na przystanku, zero ludzi dookoła, za plecami trawnik. Nogi po chodząco-stojącej pracy bolą mnie niemiłosiernie, a na domiar złego mój autobus nie raczył się zjawić i muszę czekać kolejne pół godziny na następny. Szukam sposobu, jak ulżyć...

Biegnę. Przeklinam się za to, że zachciało mi się chudnąć w środku lata. W końcu po latach na kanapie i oglądania komedii romantycznych z pudełkiem lodów trzeba się rozruszać. I słyszę:
- Zatrzymaj się!
Widzę mężczyznę. Nie zwalniam. Facet nie poddaje się i rusza w moją stronę. Szybko analizuję sytuację. Nie wygląda na to, że ma dobre zamiary. Udaję, że nie słyszę. Ale on przyspiesza kroku. Przypominam sobie historie o gwałcicielach i złodziejach. Ścigamy się między budynkami, z wycieńczenia szumi mi w głowie, ale wciąż słyszę wrzaski wariata.
- Zatrzymajcie ją! – krzyczy. Zastanawiam się, czemu tak woła. Od kiedy przestępcy zwracają na siebie uwagę? Zwalniam i w biegu odwracam się, żeby ocenić sytuację. Okazuje się to jednak złym wyjściem, bo potykam się i ląduję na tyłku. Mężczyzna po kilku sekundach jest już przy mnie i wyciąga kajdanki.
- O co ci chodzi?! – jestem w szoku.
- Komisarz Wiśniewski, jest pani aresztowana pod zarzutem kradzieży – tłumaczy zadowolony.
- Nic nie ukradłam... - tłumaczę się zła.
- Tak? - szydzi ze mnie - To czemu uciekasz?
- A czemu mnie gonisz? - wściekam się. Patrzy na mnie jak na wariatkę.
- Bo uciekasz. Niewinni nie uciekają przed policją – mówi – Dostałem zgłoszenie, grubsza, wybiegła ze sklepu na rogu Mickiewicza.
Wkurzam się. To dziwne, że w chwili aresztowania da się myśleć tylko o swojej wadze. Lądujemy na komisariacie i oglądamy nagrania z monitoringu. A ja zapominam o urazie, gdy widzę zawstydzenie policjanta w cywilu.

Biegnę. Przeklinam się za to, że zachciało mi się chudnąć w środku lata. W końcu po latach na kanapie i oglądania komedii romantycznych z pudełkiem lodów trzeba się rozruszać. I słyszę:
- Zatrzymaj się!
Widzę mężczyznę. Nie zwalniam. Facet nie poddaje się i rusza w moją stronę. Szybko analizuję sytuację. Nie wygląda na to, że ma dobre zamiary. Udaję, że nie słyszę. Ale on...

Przedostatni przystanek na naszej trasie do Orly Ville, do domu. Najmniejsza stacja metra z jednym wyjściem. Idziemy w górę z kuzynem i wujkiem, on nieco przed nami. Nagle zatrzymuje się, macha do nas. Kompletnie nie mamy pojęcia o co chodzi, ale chwilę później mój kuzyn zawraca i mówi "Chodź". Jako ostatnia zauważam, że stoi przed nami grupka kontrolerów biletów, a tak się składa, że dwa dni temu wujek nonszalancko stwierdził, że "Nie mamy czasu na kupowanie biletów. Tutaj i tak nigdy nie sprawdzają". A tu kuku. Idziemy z kuzynem szybkim krokiem, przebijamy się przez tłum ludzi. Rzucamy się w oczy. Jedno wyjście, wszyscy idą w górę i tylko my schodzimy. Jeden z kontrolerów krzyczy za nami "Mademoiselle!". Udajemy, że nie słyszymy, ale facet w końcu nas dogania i musimy się zatrzymać. Mówi do nas po francusku, nie rozumiemy. Po angielsku, udajemy, że nie rozumiemy. Wzruszamy ramionami. Wujek dwa dni temu mówił, że "Jakby jednak jakaś kontrola była to jesteście idiotami. Nic nie wiecie, nic nie rozumiecie." Taktyka. Mówi do nas trochę na migi, trochę wolniej, prosi o dokumenty. Niby żadnych nie mamy. Prosi o bilet. Co? Po krótkim jednostronnym dialogu stwierdza, znów na migi "Okej, zamiast 50 euro od osoby, zapłacicie 50 za was dwóch. Lub wzywam policję." Jak tylko słyszymy "policja" rezygnujemy z dalszej gry i płacimy mandat.

Przedostatni przystanek na naszej trasie do Orly Ville, do domu. Najmniejsza stacja metra z jednym wyjściem. Idziemy w górę z kuzynem i wujkiem, on nieco przed nami. Nagle zatrzymuje się, macha do nas. Kompletnie nie mamy pojęcia o co chodzi, ale chwilę później mój kuzyn zawraca i mówi "Chodź". Jako ostatnia zauważam, że stoi przed nami grupka kontrolerów biletów, a tak się...