Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Była sobie kie­dyś dziew­czy­na, mądra i dobra, co miesz­ka­ła w głębi lasu. Był tam też król, co berło miał pa­ster­skie, który nad magią pa­no­wał i na­pi­sał starą księ­gę. Ta dwój­ka była razem, więc byli tacy sami.

Nie mu­siał do­kań­czać. Zna­łam to na pa­mięć.

‒ Dziew­czy­na, król… ‒ wy­krztu­si­łam.

Głos Kosz­ma­ru za­pło­nął w moim umy­śle.

I   p o t w ó r,   k t ó r y m i   s i ę   w s p ó l n i e   s t a l i .

Bądź czujny. Bądź sprytny. Bądź dobry.

- Mogę cię pocałować?
- Trochę za późno, by o to pytać, nie sądzisz?
- Nie w usta, Elspeth.

Widzę spojrzenie żółtych oczu zwężonych z nienawiści. Widzę ciemność i cień. Dostrzegam twoje palce, smukłe i blade, całe pokryte krwią.

Magia moja porusza. Magia moja kąsa. Magia moja uspokaja i z równowagi wytrąca. Tyś jest młoda i strachliwa, ze mnie bestia wiecznie żywa.

- Nadal udajesz? -zapytałam, rozkoszując się jego spojrzeniem.
Ravyn wydał z siebie zaskoczony śmiech i na oczach wszystkich pochylił się i mnie pocałował.
- Nigdy nie udawałem- wyszeptał w moje usta.

- Czemu to tak długo trwa?

- Dowiedz się.

- A jak niby mam to zrobić?

- Najlepiej trzymać się starych, sprawdzonych metod.

- Czyli jakich?

- Wydaje mi się, że przyłożenie cholernego ucha do drzwi zda egzamin.

Jak bajka na dobranoc – mroczna, niezwykła. Niemożliwa.

Za Stud­ni Kartę, co przed wro­ga­mi mnie ostrze­gać miała,

Po­pro­si­ła o kom­na­tę, miej­sce, w któ­rym by za­miesz­ka­ła.

Kartę Że­la­znej Bramy stwo­rzy­łem dla spo­ko­ju świę­te­go,

W za­mian od­da­jąc ka­wa­łek pan­ce­rza zło­ci­ste­go.

Za siłę Sier­pa za­pła­ci­łem sro­dze,

Za­bra­ła mi od­po­czy­nek, po­zo­sta­wia­jąc bez­sen­ne noce.

Na­stęp­ne było Lu­stro, co da­wa­ło moc nie­wi­docz­no­ści,

Dla niej po­świę­ci­łem mej Kró­lo­wej kości.

Lecz nadal pust­kę czu­jąc, o Kartę Kosz­ma­ru po­pro­si­łem,

Do­sta­łem ją, a w za­mian, swą duszę utra­ci­łem.

S t r z e ż   s i ę   c z e r w i e n i.   U w a ż a j   n a   o s t r z e.   M a g i a   t w o j e   c i e r p i e n i e   p o ż r e.   R o z k a z u j   d o p ó k i   m o ż e s z.   Ś m i e r c i   s i ę   n i e   w y w i n i e s z.   B ó l e m   z a p ł a c i s z   i   o d   b ó l u   z g i n i e s z.

Duch nie zna li­to­ści, Duch ni­cze­go nie da­ru­je. Nie­waż­ne kim je­ste­śmy i tak nas przy­wo­łu­je. Ob­ser­wu­je mgłę, czai się w jej cie­niu, czeka aż ktoś ule­gnie jej nie­me­mu za­pro­sze­niu… A tym, co w sidła jej wpad­ną, od­pła­ca się naj­gor­szą magią.

Każdy pakt i każda zgoda musi zostać opłacona.

Pomóż mi, krzyknęłam głośno w swoim umyśle. Teraz!

Koszmar wybuchnął śmiechem ‒ okrutnym, wężowym sykiem.