Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To, że milczę, nie znaczy, że nie mam nic do powiedzenia.

To, że milczę, nie znaczy, że nie mam nic do powiedzenia.

Bez przebaczenia trudno żyć. Bez przebaczenia trudno nawet umrzeć

Bez przebaczenia trudno żyć. Bez przebaczenia trudno nawet umrzeć

Złamane przyrzeczenia są jak rozbite lustra. Ranią tych, którzy się ich kurczowo trzymają i wpatrują w popękane odbicia samych siebie.

Złamane przyrzeczenia są jak rozbite lustra. Ranią tych, którzy się ich kurczowo trzymają i wpatrują w popękane odbicia samych siebie.

Pozostań przy mnie na zawsze - przybierz, jaką chcesz, postać - doprowadź mnie do obłędu, tylko nie zostawiaj mnie samego w tej otchłani, gdzie nie mogę cię znaleźć! Nie mogę żyć bez mojego życia. Nie mogę żyć bez mojej duszy! (oryginalny cytat pochodzi z książki "Wichrowe Wzgórza" Emily Jane Brontë).

Pozostań przy mnie na zawsze - przybierz, jaką chcesz, postać - doprowadź mnie do obłędu, tylko nie zostawiaj mnie samego w tej otchłani, gd...

A błądzić jest rzeczą ludzką, a wybaczyć... no, to już może tylko miłość.

A błądzić jest rzeczą ludzką, a wybaczyć... no, to już może tylko miłość.

Trzeba iść do przodu, a nie patrzeć w przeszłość

Trzeba iść do przodu, a nie patrzeć w przeszłość

- Z tobą tutaj nie byłoby piekła. - Za to bez ciebie nie byłoby nieba.

- Z tobą tutaj nie byłoby piekła. - Za to bez ciebie nie byłoby nieba.

Najgorszy dla człowieka jest moment, kiedy nie widzi sensu swej egzystencji, kiedy widzi, że nie ma dla kogo żyć.

Najgorszy dla człowieka jest moment, kiedy nie widzi sensu swej egzystencji, kiedy widzi, że nie ma dla kogo żyć.

było tak dobrze, tak dobrze, tak bardzo, bardzo dobrze, tak blisko, tak blisko... A potem zaczęły się wrzaski... I to nie moje własne. Kątem oka zauważyłem coś w rodzaju futrzanego pocisku, sunącego po podłodze. A potem poczułem, naprawdę poczułem, dziesięć pojedynczych pazurów, wbijających się naraz w moje plecy. Jak jakiegoś rodzaju zniewieściała forma bombardowania z lotu nurkowego, jej zasrany kot podbiegł do mnie, skoczył i wbił się w moje plecy, atakując mnie od tyłu. Wrzask, jaki z siebie wydobyłem, był mniej niż męski, ale nie możliwy do powstrzymania. Wybiegłem z jej sypialni na korytarz, potem z powrotem, a ten mały skurwiel nadal był uczepiony mnie, jak jakiegoś rodzaju okrycie ze skórki wściekłego szopa i nie mogłem go z siebie zrzucić. Miał swoje ramiona... koty mają ramiona?... owinięte wokół mojej szyi tak, że w innych okolicznościach wyglądałoby to, jak uroczy, koci uścisk. Ale w tym momencie to było poważne.”

było tak dobrze, tak dobrze, tak bardzo, bardzo dobrze, tak blisko, tak blisko... A potem zaczęły się wrzaski... I to nie moje własne. Ką...