Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Michał Śmielak to moje tegoroczne odkrycie, jednak w tym wypadku muszę zgodzić się z niektórymi poprzednimi opiniami: To najsłabsza książka autora... Cała intryga szyta naprawdę grubymi nićmi, brak głębszego rysu psychologicznego bohaterów, a ich motywacje nie do końca są jasne. Wątki historyczne oraz retrospekcja z seminarium wydają się być wrzucone na siłę, tak by nieco nadać objętości powieści, która i tak do obszernych nie należy.

Nadal uważam, że cykl o Kosmie jest świetnym pomysłem, w którym wysłannik kościoła bada niejasne i kłopotliwe sprawy, które nie powinny ujrzeć światła dziennego. W tym tomie jednak potencjał został zmarnowany, akcja jest płytka i tak naprawdę niewiele się dzieje. Wielka szkoda, bo można było w ciekawy i jednocześnie dynamiczny, jak na kryminał przystało, sposób ukazać wątki tworzenia się sekty, kultu oraz motywacji i pobudek samozwańczych guru.

Sądzę, że autor, który ostatnio publikuje dość często chciał szybko skończyć powieść, bo zapewne gonią terminy w wydawnictwie. Nie tędy jednak droga, co pokazuje nam przykład Remigiusza Mroza. Czasem warto poczekać dopracować pomysł, no ale tak byłoby w świecie idealnym... Mam jednak nadzieję, że ukaże się trzeci tom i będzie o wiele lepszy.

Michał Śmielak to moje tegoroczne odkrycie, jednak w tym wypadku muszę zgodzić się z niektórymi poprzednimi opiniami: To najsłabsza książka autora... Cała intryga szyta naprawdę grubymi nićmi, brak głębszego rysu psychologicznego bohaterów, a ich motywacje nie do końca są jasne. Wątki historyczne oraz retrospekcja z seminarium wydają się być wrzucone na siłę, tak by nieco...

Nie jest to zła powieść, ale... nie jest również i dobra. To takie średniej jakości czytadło, które może być przerywnikiem między poważniejszymi lekturami. Jestem przekonany, że za jakiś czas nie będę już o nim pamiętał.

Szkoda, że autor nie raczył poinformować, że akcja dzieje się w dwóch przedziałach czasowych. W pewnym momencie myślałem, że będzie drugi zamach. Na szczęście dość szybko idzie się w tym zorientować. Niestety tego samego nie można powiedzieć o motywacjach głównych bohaterów. Prokuratorka, dziennikarka i policjant zachowują się momentami jak dzieci we mgle, bez racjonalnego uzasadnienia ich motywów i postępowań.

Akcja toczy się powoli, nie wbija w przysłowiowy fotel i momentami miałem wrażenie, że jest to dość sprawnie napisany reportaż. Do tego dochodzą drętwe dialogi i absurdalne zakończenie.

Póki co Pana Borlika odkładam na półkę z napisem "może kiedyś wrócę i dam kolejną szansę." Jest potencjał i całkiem niezłe pióro, jednak wiele trzeba jeszcze poprawić.

Nie jest to zła powieść, ale... nie jest również i dobra. To takie średniej jakości czytadło, które może być przerywnikiem między poważniejszymi lekturami. Jestem przekonany, że za jakiś czas nie będę już o nim pamiętał.

Szkoda, że autor nie raczył poinformować, że akcja dzieje się w dwóch przedziałach czasowych. W pewnym momencie myślałem, że będzie drugi zamach. Na...

To była ostatnia powieść Remigiusza Mroza, którą przeczytałem. I choć nigdy w życiu nie należy mówić nigdy, to w tej chwili ta przygoda dobiegła właśnie końca. Dziękuję Autorowi za kilka nieprzespanych nocy i emocje na przestrzeni ostatnich dziesięciu lat. Niestety w tej chwili P. Mróz nie jest w stanie mi już nic nowego zaoferować jako czytelnikowi. Od jakiegoś już czasu odnoszę wrażenie, że każda jego powieść to niestety kalka i zbiór utartych schematów. To co na początku było pewnym powiewem świeżości, teraz stało się już tak ogranym motywem, ze po prostu nudzi.

Wszystko, co zawarte w tej książce już miało miejsce w poprzednich tomach, a Autor – wydaje się – tworzy powieść na zasadzie kopiuj-wklej z drobnymi poprawkami. W kółko to samo – Szrebska, Langer, Eliasz czyli zabili go i uciekł, kilkadziesiąt stron pisania wątków, tworzenia intrygi po to, by jednym zdaniem to obalić. Nieśmiertelni bohaterowie, ciąg logiczno-skutkowy praktycznie znikomy, a do tego teraz Chyła i Zordon, którzy mieli być chyba tylko uzupełnieniem, bo tak naprawdę oprócz śmiesznej polemiki na linii Joanna – Osica nic tutaj nie dają od siebie.

Mam wrażenie, ze P. Mróz pisze te książki po to by pisać, wyszukuje coraz to bardziej niedorzeczne motywy i okoliczności po to tylko, by powieść mogła się toczyć. Już sobie wyobrażam za kilka lat dwusetny tom serii z opisem: „Cierpiący na demencję 80-letni Forst ściga odwiecznego wroga, ale najpierw musi przypomnieć sobie kim on jest”…

To chyba najlepsze podsumowanie. Należy oddać jednak Autorowi to, że w kraju, gdzie wg badań ludzie nie czytają książek, on dzięki pisarstwu stał się celebrytą i może nie tylko się z tego utrzymać, ale i żyć na określonym poziomie. Jeśli ktoś młodszy lub starszy po sięgnięciu po jego powieść stwierdzi, że jednak czytanie jest fajne, to jest to ogromny sukces i ma to wielki sens. Dla mnie jako już doświadczonego czytelnika, dla którego literatura jest swoistą pasją to już niestety za mało. Może kiedyś autor mnie jeszcze czymś zaskoczy, tymczasem dziękuję i idę odkrywać innych – może niezbyt medialnych, ale wartych zauważenia i utalentowanych – pisarzy.

To była ostatnia powieść Remigiusza Mroza, którą przeczytałem. I choć nigdy w życiu nie należy mówić nigdy, to w tej chwili ta przygoda dobiegła właśnie końca. Dziękuję Autorowi za kilka nieprzespanych nocy i emocje na przestrzeni ostatnich dziesięciu lat. Niestety w tej chwili P. Mróz nie jest w stanie mi już nic nowego zaoferować jako czytelnikowi. Od jakiegoś już czasu...