Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Uwielbiam Panią Fox, jej styl pisania i "nowoczesność". Wreszcie książka o niej. Pisze sama o sobie, ale na pewno nie nudno. Czytając jej książki zastanawiałam się jaka jest naprawdę, nie zawiodłam się. Silna kobieta, która wychowała córki na mądre kobiety.Pani Fox ukazuje nam swoje życie, takie jakie jest. Przyznaje się do krytyki, którą usłyszała od innych i wykłada na ławę własne słabości. Pani Marta dla mnie jest bardzo wartościową osobą. Zaczytuję się w jej "autobiografii" bez końca.

Uwielbiam Panią Fox, jej styl pisania i "nowoczesność". Wreszcie książka o niej. Pisze sama o sobie, ale na pewno nie nudno. Czytając jej książki zastanawiałam się jaka jest naprawdę, nie zawiodłam się. Silna kobieta, która wychowała córki na mądre kobiety.Pani Fox ukazuje nam swoje życie, takie jakie jest. Przyznaje się do krytyki, którą usłyszała od innych i wykłada na...

Nie mam pojęcia co mnie podkusiło, żeby przeczytać drugą część tej trylogii. Może liczyłam, że ta książka zmyje niesmak, który pozostał po "Pięćdziesięciu twarzach Greya"?

Jakże naiwna musiałam być! Jest to najgorsza książka jaką w życiu czytałam. Nawet jedna gwiazdka to za dużo. Nienaturalne sceny seksu co kilka stron, pusta i naiwna bohaterka, krzycząca co chwilę "O RETY!", nie wspominając już o "wewnętrznej boginie ubranej w pierzaste boa tańczącej na stole". Cudowna przemiana głównego bohatera śmieszna i sztuczna. Usilnie próbuję znaleźć jakąś cechę pozytywną tej książki jednak nie jestem w stanie.

Jednego jestem pewna, szybciej zacznę czytać książkę telefoniczną niż trzeci tom tego "arcydzieła"

Nie mam pojęcia co mnie podkusiło, żeby przeczytać drugą część tej trylogii. Może liczyłam, że ta książka zmyje niesmak, który pozostał po "Pięćdziesięciu twarzach Greya"?



Jakże naiwna musiałam być! Jest to najgorsza książka jaką w życiu czytałam. Nawet jedna gwiazdka to za dużo. Nienaturalne sceny seksu co kilka stron, pusta i naiwna bohaterka, krzycząca co chwilę "O...

Nie jest to pierwsza moja książka o tej tematyce i niestety, czytałam lepsze. Jestem zawiedziona sztucznością bohaterki, jej częste wymuszone zachowania, uosabianie uczuć, chorób... Wymuszone dialogi między "Aną i Wężem Głodowym", który nota bene najpierw siedział w żołądku bohaterki, a później magicznym sposobem uciekł... Rodzi się pytanie, czy czasem Alicja poza anoreksją i bulimią, nie cierpiała na schizofrenię. Jej cudowne wyzdrowienie i magiczny efekt jojo też wieje sztucznością. Anoreksja jest chorobą psychiczną, z niej nie wychodzi się po jednej rozmowie "od serca" z siostrą, bez pomocy psychologa, czasem antydepresantów nie opycha się czekoladą z dnia na dzień. Wczoraj panicznie bała się przytyć dwa gramy, a dziś opróżnia lodówkę i twierdzi, że jej wolno? Następnie sporadyczne wymuszanie wymiotów i zagadkowy koniec. Moim zdaniem dziewczyna, która poświęciła całe miesiące żeby doprowadzić się skraj wyniszczenia, nie wróci do normalnego życia w ciągu tygodnia. Bohaterce się prawie udało, no właśnie, prawie.

Nie jest to pierwsza moja książka o tej tematyce i niestety, czytałam lepsze. Jestem zawiedziona sztucznością bohaterki, jej częste wymuszone zachowania, uosabianie uczuć, chorób... Wymuszone dialogi między "Aną i Wężem Głodowym", który nota bene najpierw siedział w żołądku bohaterki, a później magicznym sposobem uciekł... Rodzi się pytanie, czy czasem Alicja poza anoreksją...