Powrót do opowiadań z lat 60. Trzy z nich są całkiem przyjemne w ramach pulpowej konwencji. Są nieco bardziej przyziemne i skupione na sobie. Pierwsze z nich wreszcie zamyka wątek zemsty na pewnym czarnoksiężniku z Tang Pang, drugie - najlepsze, ma nieco mroczniejszy, trochę gotycki klimat, a trzecie mimo, że mało odkrywcze czyta się lekko i przyjemnie. Poziom obniża nieco czwarte opowiadanie, bez Elrykla, gdzie mamy znowu wałkowany, a teraz już mogę to stwierdzić wprost, słabiutki motyw miasta Tanelorn, gdzie stylowo jest to bardziej pobieżna opowiastka niż prawdziwe opowiadanie.

Jak zawsze, gdy proza Moorcocka działa to mamy lekkie, trochę bezmyślne, proste acz przyjemne, hołubiące pulpowe motywy sword & sorcery z interesującym archetypem bohatera. Proza Moorcocka często jednak nie działa i wtedy mamy takie nie wiadomo co jak te ostatnie z opowiadań. Tutaj sumarycznie 6,5/10

Powrót do opowiadań z lat 60. Trzy z nich są całkiem przyjemne w ramach pulpowej konwencji. Są nieco bardziej przyziemne i skupione na sobie. Pierwsze z nich wreszcie zamyka wątek zemsty na pewnym czarnoksiężniku z Tang Pang, drugie - najlepsze, ma nieco mroczniejszy, trochę gotycki klimat, a trzecie mimo, że mało odkrywcze czyta się lekko i przyjemnie. Poziom obniża nieco...

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

Elryka przygód tom siódmy.
Melnibończyk postanawia ostateczne dopaść czarnoksiężnika z Pan Tang. Wyruszając w tym celu porzuca Yishanę, czym dotyka ją do żywego. Ambitna królowa sama odszukuje Theleba K'aarna, by u jego boku czekać na Elryka. Tymczasem Telebeba zakochuje się w Yishan, bo w sumie czemu nie?
Nie mamy jednak czasu zastanawiać się nad tym dziwnym trójkątem miłosnym, bo trafia się nam scena w której Elryk spotyka swoich rodaków. Których zdradził i skazał na wygnanie, niszcząc rodzinne miasto. Więc logicznie, ci go nienawidzą, ale również szanują ze względu na królewską krew... Znowu - nie myślmy o tym za wiele, bo mamy kolejną scenę, w której dzieją się dziwne rzeczy... I tak przez całą (krótką) książkę.
Fabuła napędzana jest przez imperatyw narracyjny, rzeczy się dzieją ponieważ muszą, a nie dlatego, że są logicznymi skutkami działań. Dlatego zbytnio nie dziwi, że Yishan po wykonaniu swojej roli po prostu znika ze sceny (chociaż można tłumaczyć to łączeniem różnych opowiadań i dziurą w czasie między nimi),robiąc miejsce dla pięknej i młodej Zaroziny. Dziewczyna od pierwszego spotkania nie może odkleić oczu od albinosa i wystarczy pół nocy aby stwierdzili, że się pobiorą. "Nie traciliście czasu" - komentuje Moonglum, a ja mam ochotę przewracać oczami. Chociaż trzeba przyznać, że w byciu porywanym Elryk dorównuje damsel in distress.
Język Moorcooka może służyć za inspirację. Dla vanitówców - skoro on z takim stylem (ple, ple ple, bla bla bla, patetyczne określenia, przesady i wyolbrzymienia, prostactwo w opisach) został wydany, znalazł odbiorców i stał się rozpoznawalnym, mającym wkład w gatunek autorem, to oni też mogą.
No, przynajmniej nie ma jakichś rzucających się w oczy błędów językowych i jestem skłonny uwierzyć, że w oryginale ma to jakąś melodię, coś co sprawia, że idzie czytać bez bólu zębów. Po polsku jest z tym gorzej - zupełnie bez smaku i wyrazu.

Elryka przygód tom siódmy.
Melnibończyk postanawia ostateczne dopaść czarnoksiężnika z Pan Tang. Wyruszając w tym celu porzuca Yishanę, czym dotyka ją do żywego. Ambitna królowa sama odszukuje Theleba K'aarna, by u jego boku czekać na Elryka. Tymczasem Telebeba zakochuje się w Yishan, bo w sumie czemu nie?
Nie mamy jednak czasu zastanawiać się nad tym dziwnym trójkątem...