[...]
I looked at all the people, feeling sorry for them. They were still subordinate to clock and calendar. Absolved of that, I stood becalmed.
[...]
W takich chwilach nienawidzę mózgu. Zawsze buduje więcej barier, niż może obalić.
[...]
Czemu nie? Moja wymarzona kobieta zawsze była dla mnie niedostępna. Co za różnica zaledwie trzy czwarte wieku?

𝗚𝗥𝗢𝗦𝗜𝗞 𝗭𝗔 𝗧𝗪𝗢𝗝𝗘 𝗠𝗬Ś𝗟𝗜...
Książka o różnych tytułach - "Gdzieś w czasie" czy też "Somewhere in Time" tudzież "Bid Time Return" to powieść science fiction Richarda Mathesona z 1975 roku . Opowiada o mężczyźnie z lat 70., który cofa się w czasie, by zabiegać o względy dziewiętnastowiecznej aktorki teatralnej, której zdjęcie go urzekło.

Sam Autor stwierdził w jednym z wywiadów :
[...]
„ Gdzieś w czasie" to historia miłości, która wykracza poza czas, What Dreams May Come to historia miłości, która wykracza poza śmierć… Czuję, że reprezentują najlepsze pisarstwo, jakie zrobiłem w formie powieści.”

Polecam tę książkę każdemu, kto szuka czegoś odmiennego. Po przeczytaniu książki zdecydowanie obejrzyj film. Ta historia jest tak tajemnicza i zapadająca w pamięć, że grzechem byłoby nie dać się jej uwieść.
𝐖 𝐊𝐀Ż𝐃𝐘𝐌 𝐑𝐀𝐙𝐈𝐄 𝐂𝐀Ł𝐊𝐈𝐄𝐌 𝐒𝐙𝐂𝐙𝐄𝐑𝐙𝐄 𝗖𝗭𝗬𝗧𝗔𝗝𝗖𝗜𝗘 𝗪𝗔𝗥𝗧𝗢 !

[...]
Dla ludzkiego oka gwiazdy poruszają się bardzo wolno. Biorąc pod uwagę ich względny ruch, w tej chwili ona i ja moglibyśmy patrzeć w górę na praktycznie ten sam widok.
Ona w 1896, ja w 1971.
[...]
I will try to be consistent, no longer oscillating like some planet that has lost its way. For, at long last, I have found my sun.

𝐍𝐀 𝐊𝐎𝐍𝐈𝐄𝐂 𝐒𝐏𝐎𝐈𝐋𝐄𝐑
𝗶𝗹𝘂𝘀𝘁𝗿𝗮𝗰𝗷𝗮 𝗺𝘂𝘇𝘆𝗰𝘇𝗻𝗮 𝗱𝗼 𝗸𝘀𝗶ąż𝗸𝗶 :
https://www.youtube.com/watch?v=5X3DNJjMtfk&list=PLVW1RypF4Z6aWRg2diJzSDNFCHhKTQIg0&index=1

[...]
I looked at all the people, feeling sorry for them. They were still subordinate to clock and calendar. Absolved of that, I stood becalmed.
[...]
W takich chwilach nienawidzę mózgu. Zawsze buduje więcej barier, niż może obalić.
[...]
Czemu nie? Moja wymarzona kobieta zawsze była dla mnie niedostępna. Co za różnica zaledwie trzy czwarte wieku?

𝗚𝗥𝗢𝗦𝗜𝗞 𝗭𝗔 𝗧𝗪𝗢𝗝𝗘...

Richard Matheson. To nazwisko zobowiązuje. Aczkolwiek w Polsce nie jest chyba aż tak znany jak za granicą. A to błąd, gdyż moim zdaniem wcale nie ustępuje takiemu weteranowi jak Stephen King (który przy okazji chwalił go pod niebiosa w swej książce „Danse Macabre”),a nawet go przewyższa pod wieloma względami. Przypomnieć należy jego ogromny wkład w scenariusze filmowe, które były podstawą do naprawdę wspaniałych filmów czy seriali. Dajmy na to „Pojedynek na szosie” Spielberga. "Ostatni człowiek na Ziemi" i inne wersje wg najlepszej chyba powieści spod jego pióra „Jestem legendą”. Liczne filmy wytwórni Hammer jak „Studnia i wahadło”, „Kruk”, czy „Zagłada domu Usherów” wg Poe'go. „Między piekłem a niebem” - znany film z Robinem Williamsem. „Człowiek, który się nieprawdopodobnie zmniejsza”. „Legenda piekielnego domu”. Seriale takie jak „Kroniki marsjańskie” wg Bradbury'ego, czy „Niesamowite historie”. Jego pomysły zdumiewają. Oraz mój faworyt: „Strefa mroku”. Taki wkład jest nieodzowny, jeśli przypomnimy sobie być może najlepsze odcinki, które wyszły spod jego pióra: „Koszmar na wysokości 20 000 stóp, „Najeźdźcy”, „Mała dziewczynka zniknęła”, „Nocny telefon”, czy odcinki z nowszej wersji z lat 80-tych jak nieśmiertelny „Guzik” z którego powstał po latach film pełnometrażowy, ale niestety kiepskiej jakości.

„Gdzieś w czasie” raczej nie zaskakuje. Jest to historia miłosna, której motywem istotnym jest czas. Czy można pokonać jego dystans, przemierzyć go wzdłuż i wszerz, by doznać najszczerszego uczucia do kogoś, kto od dawna już nie żyje, kogo w zasadzie się zna jedynie z fotografii i różnych zapisków? Czy jest możliwe takie uczucie? Powiem szczerze, że nie spodziewałem się rewelacji, więc nie jestem też rozczarowany. Ot podróż w czasie, w przeszłość, by połączyć się z ukochaną o której wiemy jednak tak niewiele, a jednocześnie serce nam podpowiada, że to ta jedyna. Nie powiem: były momenty gdy kibicowałem bohaterowi i aż do końca byłem ciekaw jak to się wszystko skończy, acz podświadomie jednak znałem odpowiedź. Książka jest jednak zbyt jednolita, nie zaskakuje.
Po pierwsze wstęp. Pierwsze 30 stron jest zbędne. Powinna się zacząć, gdy nasz bohater się właśnie wtedy przedstawia, a jego miotanie się bez celu po mieście niczego nie wnosi. Dalej: pewne dłużyzny w tekście. Zamiast tego można by jakoś fabułę urozmaicić. I wreszcie nadmierna ckliwość. Wyrażenie „Kocham Cię” po pewnym czasie zaczyna irytować. Czy to harlequin? Owszem, są momenty mrożące krew w żyłach, sensacyjne wręcz, lecz dalej jest to historia miłosna. Taka ma być oczywiście, ale nadmierne eksplorowanie uczucia przyprawia jednak po jakimś czasie o mdłości. Mimo to muszę jednak oddać honor pisarzowi, bo koniec końców potrafił mnie wciągnąć i sprawić, że do samego końca śledziłem losy opowieści, trzymając kciuki za pomyślne jej zakończenie. Myślę, że nie traktuję tego czasu za stracony, bo choć dostałem produkt nieco za słodki w pewnych miejscach, troszkę bezbarwny w niektórych innych, to pożywny i z pewnością długo nie go zapomnę. Choć naiwny i nadmiernie przesycony, że tak powiem "miłością bez granic", to jednak miło jest się przenieść do tej innej trochę epoki, odkrywać z bohaterem różnice między jego światem, a tym zamierzchłym. To świadczy o niewątpliwym talencie Mathesona, że bardzo plastycznie to przedstawił, że w tych kilku momentach wciągnął mnie w swoją wizję. Za to dziękuję i proszę o więcej.

Richard Matheson. To nazwisko zobowiązuje. Aczkolwiek w Polsce nie jest chyba aż tak znany jak za granicą. A to błąd, gdyż moim zdaniem wcale nie ustępuje takiemu weteranowi jak Stephen King (który przy okazji chwalił go pod niebiosa w swej książce „Danse Macabre”),a nawet go przewyższa pod wieloma względami. Przypomnieć należy jego ogromny wkład w scenariusze filmowe,...

Nie dałam rady skończyć. W ogóle mnie nie porwała.

Nie dałam rady skończyć. W ogóle mnie nie porwała.