Uwielbiam umysł Rodowskiej, jest piękny, mieści się w nim tyle perspektyw, tyle wątków i spojrzeń się przenika. "Inskrypcje" są pięknym wierszem, za każdym razem kiedy myślę, że wiem, jak poetka układa swoje poetyckie koncepty, zaskakuje mnie, a to przecież sztuka, jej wyszukane porównania balansują na granicy abstrakcji, ale jednak zbaczają lekko w stronę realizmu, bardzo mi się to podoba. Lubię szalenie także "Wielką mi uczyniłeś podróż", uwielbiam ten zamierzony chaos znaczeń w stylu "Będzie czytała jego książki/Prenumerowała jego zainteresowania", ach jakie to piękne! Zabawy słowem zawsze mile widziane. "Gdzie uchowali się w kamiennym kufrze drobni kupcy i katedra ormiańska?/Czy całkiem wywietrzały przyczyny/dla których powiesił się mój austriacki dziadek/na podobno honorowym sznurze?" - jak można po przeczytaniu tego nie mieć ciarek? Jednych z powodu sytuacji, drugich z powodu giętkości literackiej, poetyckiej, umysłowej. Tylko piękni wewnętrznie ludzie mogą pisać tak pięknie.
Poetka/podmiot liryczny w przepiękny, wzruszający sposób pisze o wnuczce, a pisze tak, że osoba taka jak ja, nielubiąca dzieci, wręcz się wzrusza.

Wyzwanie czytelnicze LC marzec 2021: Przeczytam książkę kierując się tagami z bazy LC: #poezjapolska (10).

Uwielbiam umysł Rodowskiej, jest piękny, mieści się w nim tyle perspektyw, tyle wątków i spojrzeń się przenika. "Inskrypcje" są pięknym wierszem, za każdym razem kiedy myślę, że wiem, jak poetka układa swoje poetyckie koncepty, zaskakuje mnie, a to przecież sztuka, jej wyszukane porównania balansują na granicy abstrakcji, ale jednak zbaczają lekko w stronę realizmu, bardzo...