Tak jak i pierwszy tom, tak i drugi zasługuje na najwyższą ocenę. Sporo ciekawych faktów pokazujących 2WŚ na Pacyfiku głównie z perspektywy Japonii. Po przeczytaniu tych dwóch tomów myślę, że warto poszukać jeszcze lektur dotyczących przebiegu zmagań wojennych w Birmie, Wietnamie czy w ogóle szerzej w Azji Wschodniej i Południowo - Wschodniej.

Tak jak i pierwszy tom, tak i drugi zasługuje na najwyższą ocenę. Sporo ciekawych faktów pokazujących 2WŚ na Pacyfiku głównie z perspektywy Japonii. Po przeczytaniu tych dwóch tomów myślę, że warto poszukać jeszcze lektur dotyczących przebiegu zmagań wojennych w Birmie, Wietnamie czy w ogóle szerzej w Azji Wschodniej i Południowo - Wschodniej.

68/2023

W tomie II zostajemy rzuceni w wir amerykańskich debat w jakim kierunku skierować swój wysiłek wojenny. Douglas MacArthur nalegał, żeby odbić Filipiny, ponieważ Japończycy podbijając ten wyspiarski kraj, będący podległy Waszyngtonowi upokorzyli Stany Zjednoczone. Adwersarze MacArthura nalegali, żeby uderzać na Formozę (dzisiejszy Tajwan). Finalnie zdecydowano się na Filipiny.

W tym samym czasie w Japonii premier Hideki Tōjō, który kolejne porażki na froncie został zmuszony okupić utratą swojego stanowiska. Jego następcą został Kuniaki Koiso.

Amerykanie po krwawych i długotrwałych walkach odbili archipelag filipiński z rąk Cesarstwa. Pokłosiem tego była największa w dziejach bitwa powietrzno-morska, stoczona w zatoce Leyte w dniach 23-26 października 1944. Podczas tej bitwy potencjał Japonii został zdruzgotany, co oznaczało, że flota japońska już dłużej nie będzie poważnie zagrażać Amerykanom w ich dalszych postępach. Straty Japończyków wyniosły m.in.: cztery zatopione lotniskowce, trzy pancerniki i dziewięć krążowników oraz utrata 300 samolotów.

Kolejnymi krokami na jakie się zdecydowano był podbój wysp Iwo Jima oraz Okinawa. Podbój tych miejsc pozwoliłby na bezpośrednie bombardowanie terytorium macierzystego Japonii. Pierwsza podbita została Iwo Jima, a w kwietniu 1945 udało się uzyskać Okinawę, dzięki temu Amerykanie posiadali bazy 350 mil od wybrzeża Japonii.

Rozpoczęła się niszczycielska ofensywa bombowa skierowana w Japonię. Amerykanie zaczęli stosować bomby zapalające, co w połączeniu z domami z drewna i papieru powodowało istny armageddon. W burzy ogniowej zostały spopielone kolejne japońskie miasta, ze stolicą Tokio na czele. Jednak, co szokujące Japończycy byli dalej skłonni walczyć.

W międzyczasie cesarz Hirohito rozpoczął swoją grę, której skutkiem miało być poddanie się i zakończenie wojny, której Japonia już nie mógł wygrać. Nowym premierem został ugodowy Kantarō Suzuki.

Upór Japończyków spowodował, że Amerykanie postanowili użyć swojej nowej broni, bomby jądrowej. 6 sierpnia o godzinie 2:45 z bazy w Tinian wystartował samolot „Enola Gay”, ze zwieńczeniem wartego dwa miliardy dolarów projektu Manhattan, w postaci ważącego 4035 kg. „Little Boy'a”. Autor ubarwia opis startu, ponieważ kapitanowi samolotu pułkownikowi Paulowi Tibbetsowi samolot udało się oderwać od pasa startowego na ostatnich metrach. Po kilkugodzinnym spokojnym locie, o 8:15 w Hiroszimie doszło do eksplozji nowej broni. Większość miasta została starta z powierzchni ziemi. Toland opowiada o szeregu osób, które miały tyle szczęścia, że przeżyły ten potworny atak.

9 sierpnia spadły kolejne potężne dwa ciosy. W nocy Związek Radziecki oficjalnie wypowiedział Japonii wojnę, w tym samym czasie z bazy Tinian o 3:47 wystartował kolejny B-29 z ładunkiem jądrowym na pokładzie. Tym razem „Bockscar” Charlesa W. Sweeney'a obrał za cel Kokurę, ale z powodu słabej widoczności załoga postanowiła skierować się do celu zapasowego, czyli Nagasaki. Bomba spadła na miasto o 11:02.

W tym samym czasie trwały obrady dowodzących co robić w obliczu wypowiedzenia wojny przez ZSRR, podczas obrad dowiedziano się o drugim ataku jądrowym. Zszokowany tym cesarz zapytany o zdanie stwierdził, że Japonia powinna skapitulować, żeby uchronić naród przed eksterminacją. Rozpoczęto zabiegi prowadzące do kapitulacji. Była to nie tylko walka z czasem, ale także walka wewnętrzna. Decyzja o kapitulacji nie podobała się części bojowo nastawionych oficerów, którzy byli gotowi walczyć do ostatniego żywego Japończyka. Plany puczu weszły w bardzo zaawansowany stan, ale na szczęście nic z nich nie wyszło.
Cesarstwo skapitulowało 10 sierpnia 1945 roku. Na sam czas, ponieważ na Tinianie czekały już dwie bomby, którymi atak został wyznaczony na 13 i 16 sierpnia. Niewykluczone, że celem byłoby zdewastowane po poprzednich bombardowaniach stołeczne Tokio.

Amerykanie byli zdeterminowani naprawdę zamienić Japonię w radioaktywną pustynię, a co najbardziej porażające była na to także gotowa duża część japońskich oficerów. Na szczęście w odpowiednim momencie głos rozsądku przemówił w osobie cesarza Hirohito.

W zasadzie podtrzymuję superlatywy, którymi obdarzyłem tom I. Jeśli miałbym na siłę się do czegoś przyczepić, to autor trochę za mało miejsca poświęcił zbrodniom Japończyków w okupowanych Chinach i Korei. Jednak pewną dozą usprawiedliwienia jest to, że część wstydliwych faktów zaczęła wypływać po latach i w chwili pisania książki praktycznie nikt nie wiedział o jednostce 731 (w tym miejscu mogę polecić książkę o tym samym tytule utorstwa Hala Golda) i innych tego typu miejscach rodem z horroru, gdzie w bestialski sposób ludzie byli uśmiercani tysiącami.

Jako przegląd działań dyplomatyczno-militarnych książka jest wybitnym dziełem. Zresztą nagroda Pulitzera mówi bardzo dużo o jakości tej książki

68/2023

W tomie II zostajemy rzuceni w wir amerykańskich debat w jakim kierunku skierować swój wysiłek wojenny. Douglas MacArthur nalegał, żeby odbić Filipiny, ponieważ Japończycy podbijając ten wyspiarski kraj, będący podległy Waszyngtonowi upokorzyli Stany Zjednoczone. Adwersarze MacArthura nalegali, żeby uderzać na Formozę (dzisiejszy Tajwan). Finalnie zdecydowano się...

Ta książka zasługuje na wszystkie peany i nagrody ze wszech miar. Jest to bez wątpienia jedna z lepszych książek historycznych, jakie miałem okazję przeczytać. Wcześniej czytałem biografię Hitlera pióra Tolanda, i również byłem oczarowany, zarówno historyczną fachowością, jak i literackim kunsztem tego autora. Wydaje mi się, że po zamknięciu drugiego tomu (ale na pewno będę jeszcze wiele razy wracał do tej książki) Japonia i jej mieszkańcy ze swoimi sprzecznościami nie stanowią już takiej kompletnie niezrozumiałej egzotyki. Oczywiście jest to zaledwie skrawek historii tego fascynującego kraju, jednak Tolandowi po raz kolejny udało się dotrzeć głębiej, co pozwala czytelnikowi lepiej zrozumieć sam naród, ale też całe tło i problematykę teatru działań na Pacyfiku oraz w Azji Południowo-Wschodniej. Czy autor stara się zbytnio wybielać i sympatyzować z Japończykami? Może zdarzają się passusy, w których czasem na wierzch wychodzi fascynacja krajem i kulturą, jednak przez praktycznie całą opowieść mamy do czynienia z bezstronnymi relacjami - fakty mówią za siebie. Masakra nankińska może została potraktowana trochę po macoszemu i zbyt ogólnikowo, jednak zapewniam, że w dalszej części dowodów na bestialstwo i fanatyzm Japończyków jest aż nadto. Jednak jak to bywa w takich sytuacjach, świat nie jest czarno-biały, i mamy do czynienia z odcieniami szarości. Przebicie się przez ten wysoki mur stoicyzmu i pozorów wydaje się momentami abstrakcją dla zachodnich obserwatorów, jednak jak już się to uda, to widać że pod tą maską kryje się wulkan emocji. I według mnie Tolandowi udało się to osiągnąć. Brakowało mi jakiejś wkładki ze zdjęciami na końcu (chociaż oryginał też ich nie ma, z tego, co widziałem, chyba że wcześniejsze wydania w twardej oprawie). Mapy okazały się pomocne, bo plany i ruchy formacji akurat na tym teatrze działań były czasem dość zawiłe.

Ta książka zasługuje na wszystkie peany i nagrody ze wszech miar. Jest to bez wątpienia jedna z lepszych książek historycznych, jakie miałem okazję przeczytać. Wcześniej czytałem biografię Hitlera pióra Tolanda, i również byłem oczarowany, zarówno historyczną fachowością, jak i literackim kunsztem tego autora. Wydaje mi się, że po zamknięciu drugiego tomu (ale na pewno będę...

Drugi tom tej fascynującej antologii Tollanda- chyba jeszcze bardziej tragiczny niż pierwszy. Mowa tutaj oczywiście o postępowaniu najwyższych ale i niższych szczebli władz Japonii w czasie II wojny światowej- w myśl zasady "nieważne ile zginie ludzi-ważny jest honor Kraju Kwitnącej Wiśni". Masakra totalna

Drugi tom tej fascynującej antologii Tollanda- chyba jeszcze bardziej tragiczny niż pierwszy. Mowa tutaj oczywiście o postępowaniu najwyższych ale i niższych szczebli władz Japonii w czasie II wojny światowej- w myśl zasady "nieważne ile zginie ludzi-ważny jest honor Kraju Kwitnącej Wiśni". Masakra totalna

"Wspaniała lektura"
Drugi tom sztucznie podzielonego jednotomowego wydania nie odbiega jakością od poprzednika. Nadal jesteśmy obserwatorami konfliktu Cesarstwa Japonii z Aliantami i Związkiem Radzieckim.
Zmagania wojenne obserwujemy z pokładów okrętów, samolotów, okopów, sztabów, jako cywil i członek rządu.
Autor kładzie nacisk na japoński punkt widzenia. Oczywiście mamy też opisaną drugą stronę w kluczowych momentach.
Bardzo ciekawe są wycieczki po gabinetach japońskich urzędników i sztabach marynarki oraz armii - niejednokrotnie pozwala to spojrzeć na pewne wydarzenia z nowej perspektywy. Lektura przyczynia się do zrozumienia niektórych kroków Państwa Wschodzącego Słońca - dla nas irracjonalnych.
Brakuje mi tylko szerszego spojrzenia na zbrodnie armii japońskiej. Temat ten jest nieobecny w szerszym zakresie.
Całość czyta się bardzo dobrze. Książka autentycznie wciąga i nie sposób się od niej oderwać. Tak powinno pisać się każdą historię.
Wydanie na pięknym białym papierze w twardej oprawie.
Niestety zdarzają się błędy w tłumaczeniu pojęć. Czyżby korekta kulała?
Mimo drobnych niedociągnięć polecam "Wschodzące Słońce" każdemu, kto lubi dobrą książkę historyczną. Nie będziecie zawiedzeni.

"Wspaniała lektura"
Drugi tom sztucznie podzielonego jednotomowego wydania nie odbiega jakością od poprzednika. Nadal jesteśmy obserwatorami konfliktu Cesarstwa Japonii z Aliantami i Związkiem Radzieckim.
Zmagania wojenne obserwujemy z pokładów okrętów, samolotów, okopów, sztabów, jako cywil i członek rządu.
Autor kładzie nacisk na japoński punkt widzenia. Oczywiście mamy...