Takich książek powinno być na rynku więcej. Można się dowiedzieć, jak naprawdę wygląda codzienność, rehabilitacja i problemy osób niewidomych. Fajna książka, z której można wiele wynieść. Napisana prostym i przystępnym stylem. Szanuję autora za dystans do siebie nawet w obliczu trudnych zmagań w codziennym życiu.

Takich książek powinno być na rynku więcej. Można się dowiedzieć, jak naprawdę wygląda codzienność, rehabilitacja i problemy osób niewidomych. Fajna książka, z której można wiele wynieść. Napisana prostym i przystępnym stylem. Szanuję autora za dystans do siebie nawet w obliczu trudnych zmagań w codziennym życiu.

Książka Marka Kalbarczyka „obrazy, które gdzieś hen uciekły” jest zbiorem zbiorem 35 felietonów. W ich treści autor opisuje swoje życie, jako osoby niewidomej. Opowiada o swoich odczuciach i spostrzeżeniach na temat otaczającego świata.
Autor, jako 12 letni chłopiec stracił wzrok. Od tego czasu jego życie diametralnie się zmieniło. W swoich felietonach opisuje jak wyglada teraz świat jego oczami. Na co zwraca uwagę i jak sobie w nim radzi. Ponadto tłumaczy on jak korzysta się z alfabetu Braille’a i wyjaśnia, ze nie jest to wcale nic trudnego.
Przyznam się Wam, że rzadko sięgam po książki o podobnej tematyce jednakże ta wzbudziła we mnie pozytywne wrażenia. Pan Marek, w swoich felietonach pokazał mi zupełnie inny punkt widzenia. Przedstawił on utratę wzroku nie tylko jak największą tragedię i coś co wpływa negatywnie na dalsze życie. Pokazał też, że brak zmysłu wzroku może mieć pozytywne strony. Mocniej rozwijają się inne zmysły, a także lepiej zaczyna pracować nasza wyobraźnia.
Polecam Wam tę książkę. Sięgnijcie po nią jeśli znajdziecie chwilkę czasu. Naprawdę warto ;)

Książka Marka Kalbarczyka „obrazy, które gdzieś hen uciekły” jest zbiorem zbiorem 35 felietonów. W ich treści autor opisuje swoje życie, jako osoby niewidomej. Opowiada o swoich odczuciach i spostrzeżeniach na temat otaczającego świata.
Autor, jako 12 letni chłopiec stracił wzrok. Od tego czasu jego życie diametralnie się zmieniło. W swoich felietonach opisuje jak wyglada...

Nie jestem fanką takiej formy reportażu, bo wolę zdecydowanie, kiedy podmiot jest niezależny od opisywanych zdarzeń, jednak w tym przypadku dodaje to pełnokrwistej wymowy całości. Czyta się szybko, styl jest lekki a całość łatwo podana! W sam raz na nudne i długie wieczory zimowe.

Nie jestem fanką takiej formy reportażu, bo wolę zdecydowanie, kiedy podmiot jest niezależny od opisywanych zdarzeń, jednak w tym przypadku dodaje to pełnokrwistej wymowy całości. Czyta się szybko, styl jest lekki a całość łatwo podana! W sam raz na nudne i długie wieczory zimowe.

Zdecydowanie warto przeczytać. Dowiedziałam się mnóstwa rzeczy, o których nie miałam zielonego pojęcia. Najbardziej przydatne są informacje na temat tego, jak funkcjonują niewidomi w przestrzeni publicznej. Już nie będę się wahać zaproponować pomoc niewidomemu

Zdecydowanie warto przeczytać. Dowiedziałam się mnóstwa rzeczy, o których nie miałam zielonego pojęcia. Najbardziej przydatne są informacje na temat tego, jak funkcjonują niewidomi w przestrzeni publicznej. Już nie będę się wahać zaproponować pomoc niewidomemu

Ciekawa książka. Nie przypuszczałam, że niewidomi umieją się śmiać z samych siebie i ze swojej „przypadłości”. Jestem pozytywnie zaskoczona!

Ciekawa książka. Nie przypuszczałam, że niewidomi umieją się śmiać z samych siebie i ze swojej „przypadłości”. Jestem pozytywnie zaskoczona!

Wiele aspektów życia niewidomych, które nigdy nie przyszły mi do głowy. Dużo skondensowanej wiedzy!

Wiele aspektów życia niewidomych, które nigdy nie przyszły mi do głowy. Dużo skondensowanej wiedzy!

Dobra książka do rozważań na tematy, które na co dzień nawet nie przychodzą nam do głowy.

Dobra książka do rozważań na tematy, które na co dzień nawet nie przychodzą nam do głowy.