Na pewno warto znać, choć, jeśli o mnie chodzi, to chyba wolę czytać, że tak to ujmę, o Blake'u niż Blake'a.
Książkę trudno jednoznacznie zaklasyfikować do konkretnego gatunku, gdyż łączy w sobie elementy poematu, opisu teorii filozoficznej, pamiętnika, złotych myśli... Według mnie jest to chaotyczne połączenie sugerujące, że Blake tworzył dzieło pod wpływem silnych emocji i - co prawda ciekawych - urojeniowych wizji, w które mocno wierzył. Na pewno jest Autorem, o którym powinno się pamiętać, a szaleństwo w żadnym stopniu nie dyskredytuje go - wręcz odwrotnie - wszak zaburzenia oraz choroby psychiczne często towarzyszą geniuszowi i wzbogacają artystyczne oblicze twórcy - niestety "coś za coś", mózg człowieka należy do świata biologii i dlatego często w takich przypadkach następują swego rodzaju "przesunięcia".
W "Małżeństwie Nieba i Piekła" Blake zawarł swoje podstawowe przekonania co do funkcjonowania świata fizycznego i duchowego, podkreślając, że jedno z drugim tworzy jedność i rehabilitując cielesność z jej zmysłami i żądzami jako materializację boskiego pierwiastka. Zwraca uwagę na konieczność ścierania się przeciwieństw oraz nadaje szczególną wartość czynom realizującym żądze, czym neguje typową, zwłaszcza katolicką, moralność, a zbliża się do poglądów masońskich.
Warte zapamiętania są numerowane przysłowia, cytaty te już na dobre zagościły we współczesnej kulturze.
Dzieło wzbogacone jest niezwykłymi ilustracjami, na pewno niezapomnianym przeżyciem byłoby obejrzeć całość w oryginalnej wersji.

Na pewno warto znać, choć, jeśli o mnie chodzi, to chyba wolę czytać, że tak to ujmę, o Blake'u niż Blake'a.
Książkę trudno jednoznacznie zaklasyfikować do konkretnego gatunku, gdyż łączy w sobie elementy poematu, opisu teorii filozoficznej, pamiętnika, złotych myśli... Według mnie jest to chaotyczne połączenie sugerujące, że Blake tworzył dzieło pod wpływem silnych emocji...

Tę pozycję polecił mi dobry kumpel. Nie ma dwóch ludzi o jednakowym guście, ale jeżeli wsłuchamy się w drugiego człowieka, będziemy wiedzieli, co jest dla niego dobre. Tu powiem, że jak najbardziej trafił z rekomendacją.

W wariancie książki, którą wypożyczyłem, "Zaślubiny Nieba i Piekła" miały 20 stron. To mniej niż broszura świadków Jehowy. Przy takiej objętości trudno o pomyłkę i dlatego też, tak krótka forma może kandydować nawet do dzieła sztuki.

Nie czuję się adresatem Williama Blake, chociaż potępia wiedzę i wychwala wyobraźnię, co jest mi bardzo na rękę, jednak nie wierzę w taki ustrój, który sam wymyślił, mianując go "wizją" - cokolwiek to znaczy.

Chytrym zabiegiem na miarę Sun Tzu jest stworzenie rozdziału, w którym każde zdanie jest przysłowiem. Daje to niezaprzeczalną gwarancję bycia cytowanym. Zważywszy, że treści są zgoła wyjątkowe, wyjdę naprzeciw oczekiwaniom autora i umieszczę tutaj dwa moje ulubione:

"Skąd wiesz, czy nie każdy Ptak, który swą drogę tnie powietrzną,

Światem rozkoszy nieobjętym, co więźnie w zmysłach Twoich pięciu?"

Dostaliśmy oczy, byśmy widzieli tylko to, co nam wolno zobaczyć. Jak można się nie zachwycić taką tezą, wiedząc, że nikt nam jej nie udowodni?

"Doskonalenie prostuje drogi, lecz drogi kręte bez doskonalenia, to drogi Geniuszu"

Wizja człowieka, który błądzi, mimo jasno wyznaczonego kierunku, do mnie przemawia. Jak dobrze, że autor nie umniejsza nikomu, kto zdecyduje się na jeden z tych wyborów.

Blake umieścił opis wyprawy z aniołem, która jest wielką pożywką dla wyobraźni. Dodając wręcz filozoficzny charakter tego dzieła, można skonstatować, że każdy odbiorca będzie zadowolony - ten, który w pełni korzysta z Urthony, jak i posługujący się Urizenem.

Nie pozostaje mi nic innego, jak polecić ją każdemu.

Tę pozycję polecił mi dobry kumpel. Nie ma dwóch ludzi o jednakowym guście, ale jeżeli wsłuchamy się w drugiego człowieka, będziemy wiedzieli, co jest dla niego dobre. Tu powiem, że jak najbardziej trafił z rekomendacją.

W wariancie książki, którą wypożyczyłem, "Zaślubiny Nieba i Piekła" miały 20 stron. To mniej niż broszura świadków Jehowy. Przy takiej objętości trudno o...

Gdyby ktoś miałby się mnie pytać w co wierzę, to bym mu powiedział, że tutaj jest o tym napisane.

Gdyby ktoś miałby się mnie pytać w co wierzę, to bym mu powiedział, że tutaj jest o tym napisane.

"Bez przeciwieństw nie ma Postępu"

Utwór Blake'a to ciekawe spojrzenie na zagadnienia nieba i piekła, dobra i zła. Wg angielskiego poety dobro i zło to pierwiastki, których człowiek potrzebuje do życia; rodzą się one z przeciwieństw (miłość i nienawiść, przyciąganie i odpychanie itd.). Z kolei piekło w wydaniu Blake'a to miejsce, gdzie występują ogromne pokłady energii.

Szczególnie godny uwagi jest fragment utworu zwany "Przysłowiami Piekieł". W tej części poematu znajdują się liczne sentencje, które zaskakują i zachwycają niezwykłą celnością.
Poemat przesycony jest symbolami, warto w trakcie lektury zastanowić się nad ich znaczeniem.

W ciekawy sposób ukazał Blake dwóch proroków, Ezechiela i Izajasza, a także rozmowę Anioła z Diabłem. Nie należy również pominąć personalnego ataku poety na niejakiego Swedenborga (filozofa i mistyka).

"Małżeństwo Nieba i Piekła" to utwór bardzo kontrowersyjny z perspektywy chrześcijańskiego światopoglądu, gdyż poddaje w wątpliwość ważność różnych wartości oraz odwraca kanon etyczny. Niewątpliwie jednak stanowi ciekawy wstęp do poznania mitologii Blake'a, której pełniejszy wyraz znaleźć można w jego dziele "Czterej Zoa".
Polecam!

"Bez przeciwieństw nie ma Postępu"

Utwór Blake'a to ciekawe spojrzenie na zagadnienia nieba i piekła, dobra i zła. Wg angielskiego poety dobro i zło to pierwiastki, których człowiek potrzebuje do życia; rodzą się one z przeciwieństw (miłość i nienawiść, przyciąganie i odpychanie itd.). Z kolei piekło w wydaniu Blake'a to miejsce, gdzie występują ogromne pokłady...

Zdecydowałam się zgłębić meandry filozofii Blake'a z racji mojego absolutnego uwielbienia do Olgi Tokarczuk i jej literackich inspiracji. "Nasz Blake" z "Prowadź swój pług przez kości umarłych" rzeczywiście jest już także moim osobistym.
Może ten poemat z 1790 r. nie jest dziełem najprostszym, niekoniecznie odważyłabym się stwierdzić, że wszystko zrozumiałam, ale niewątpliwie to kawałek solidnej klasyki. A że przepełnionej szaleństwem... Cóż, przecież Blake to prekursor romantyzmu! Fascynacja sprawami ostatecznymi, balans pomiędzy Niebem a Piekłem, które nie są miejscami, lecz s t a n a m i.
W tym momencie przydałoby się zaczerpnąć z biografii i epizodycznej znajomości Blake'a z mistykiem Swedenborgiem: dostrzec można ogromny wpływ mistyka na jego twórczość, ale z drugiej strony poeta wyklęty w osobliwy sposób wyśmiewa stworzenie Nowego Kościoła, demaskując obłudę Szweda i jednocześnie go parodiując. Autor całkowicie wywraca do góry nogami system wartości, bawi się normami etycznymi, bowiem Zło staje się Dobrem, Dobro Złem, zaciera się granica pomiędzy Bogiem i Szatanem. Zabawia się konwencją biblijną, przedstawia nieprzyzwoite rozmowy z Aniołami, metafizyczne podróże nad śmiertelne otchłanie. Nade wszystko wysławia Energię, poszukując jej źródeł, gdyż jest ona "Wieczną Rozkoszą". Specyficzna pisownia wielką literą rzeczowników i czasowników, które Blake chciał wyostrzyć, nadać im potęgi - osobiście bardzo mnie ujęła, aż chciałoby się ją przejąć, co w tej recenzji zrobiłam z ogromną przyjemnością. Ach, te archaizmy z romantyzmu, całkowicie plastyczny język - kwestia gustu, ja się rozkoszuję.
Krótko mówiąc, "Małżeństwo Nieba i Piekła" (lub "Zaślubiny...") to sui generis mitologia mad Blake'a, który za pomocą prawie heretycznych wizji oraz genialnych przysłów stworzył obrazy życia i śmierci człowieka. Myślę, że naprawdę warto pochylić się nad tym dziełem, chociażby z racji mistrzowskiej części Przysłów piekieł:
"Głupiec nie to samo widzi drzewo, które mądry widzi człowiek."
"Więzienia zbudowane są z kamieni Prawa, Burdele z cegieł Religii."
"Ryk lwów, wycie wilków, wściekłość burzliwego morza i niszczący miecz to cząstki wieczności, zbyt wielkie dla ludzkiego oka."
"Każda rzecz, w którą można uwierzyć, jest jakimś obrazem prawdy."
"Głowa Wzniosłość, serce Patos, genitalia Piękno, ręce i stopy Proporcja."

Zdecydowałam się zgłębić meandry filozofii Blake'a z racji mojego absolutnego uwielbienia do Olgi Tokarczuk i jej literackich inspiracji. "Nasz Blake" z "Prowadź swój pług przez kości umarłych" rzeczywiście jest już także moim osobistym.
Może ten poemat z 1790 r. nie jest dziełem najprostszym, niekoniecznie odważyłabym się stwierdzić, że wszystko zrozumiałam, ale...

Ciężko udawać na tyle mądrego by próbować w jakikolwiek sposób recenzować Blake'a. Ciężko nawet jakkolwiek określić go jako autora - wyświechtane slogany o człowieku nie pasującym do swoich czasów/otoczenia/prądów są podobnie nic nie warte. Kto wie, czy ten człowiek w ogóle jakkolwiek pasował do tego świata. A może był po prostu szalony.
Tak czy inaczej ta książka na swoich niewielu stronach podejmuje próbę opisania całego kosmosu tak, jak w swoich wizjach odbierał go Blake. Ile z tego ma dla czytelnika sens i czy w ogóle czytelnik widzi sens w czytaniu tego typu rzeczy, jest dyskusją bez celu.

Ciężko udawać na tyle mądrego by próbować w jakikolwiek sposób recenzować Blake'a. Ciężko nawet jakkolwiek określić go jako autora - wyświechtane slogany o człowieku nie pasującym do swoich czasów/otoczenia/prądów są podobnie nic nie warte. Kto wie, czy ten człowiek w ogóle jakkolwiek pasował do tego świata. A może był po prostu szalony.
Tak czy inaczej ta książka na swoich...

same głupoty

same głupoty

Bełkot. Tak wysoka ocena ze względu na obrazki.

Bełkot. Tak wysoka ocena ze względu na obrazki.

Niewielka, ale bardzo ładna ciekawostka historyczna. Wielkiej literatury, ani wielkiej filozofii, w niej nie odnalazłem.

Niewielka, ale bardzo ładna ciekawostka historyczna. Wielkiej literatury, ani wielkiej filozofii, w niej nie odnalazłem.

Przed śmiercią trzeba!

Przed śmiercią trzeba!