Poznałam historię przejmującą i ciekawą opowiadającą o Pół-Rosjaninie Sergieju i o Pół-Japonce Mei młodzi ludzie poznali się w Polskiej szkole.
Obydwoje różnią się zupełnie charakterami i odmienną kulturą.
Między nimi zakwitła miłość prawdziwa,a jednak musieli się rozstać.
Mei nie poznaje po tylu latach swojego chlopaka,jest innym człowiekiem.
Mea zmaga się z chorobą swej mamy,co zachorowała nagle.
Przy mamie wciąż jest,pomaga jej.
Pióro Pani Patrycji Żurek niezwykłe,przepiękne czaruje czarodziejka mnie niepowtarzalnym stylem,urzeka i wciąga mnie do czytania.
Postacie ksiazkowi Mei i Sergiej doskonali,cudni od pierwszej stronicy kartki książki pokochałam ich,ciekawiły mnie losy dwojga zakochanych,z zaciekawieniem śledziłam ich losy przez całą lekturę.
Wzruszyłam się bardzo i zostałam porwana przez tą opowieść magiczną,uroczą.
Zauroczyła mnie i przyciągnęła moją uwagę i oczy moje okładka wspaniała.
Ucztę czytelniczą zapewnioną miałam przez pisarkę,napisała świetną powieść.
Z przyjemnością ogromną przeczytałam tą cudowną powieść coś bardzo dobrego dała mi autorka relaks przyjemny był.
Przepiekną książkę ❤❤

Poznałam historię przejmującą i ciekawą opowiadającą o Pół-Rosjaninie Sergieju i o Pół-Japonce Mei młodzi ludzie poznali się w Polskiej szkole.
Obydwoje różnią się zupełnie charakterami i odmienną kulturą.
Między nimi zakwitła miłość prawdziwa,a jednak musieli się rozstać.
Mei nie poznaje po tylu latach swojego chlopaka,jest innym człowiekiem.
Mea zmaga się z chorobą swej...

"Wschodni płomień" to książka, która mogłoby się wydawać skupia się na tematyce miłości, takiej dla której czas i przeciwności losu nie są straszne, ponieważ jest prawdziwa. Nie jest miłostką, zauroczeniem, a silnym i szczerym uczuciem między dwojgiem doświadczonych już przez życie ludzi. Tak zapewne jest dla wielu odbiorców, ponieważ jest to piękna, wzruszająca i nasycona masą wszelakich emocji opowieść o uczuciu, o którym nigdy za wiele dobrych książek.

Dla mnie osobiście jednak jej przeczytanie było jak lekcja pt. przypomnienie, że:
możemy mieć zaniżoną samoocenę, uważać się za nieatrakcyjnych, a dla kogoś możemy być piękni i atrakcyjni, warto w to uwierzyć, bo możemy wiele stracić;
należy pamiętać, że uroda przemija czy to upływające lata czy nieszczęśliwy wypadek mogą zabrać nam urodę, a wówczas jedynie osoby, które faktycznie darzą nas prawdziwym uczuciem nie przestaną nas kochać, nie widzą w nas wyłącznie pięknej skorupy, ale doceniają osobowość i wnętrze ukochanej osoby;
niedomówienia należy wyjaśniać, mówić otwarcie o swoich uczuciach, warto być szczerym wobec osób nam bliskim.

Polecam.

"Wschodni płomień" to książka, która mogłoby się wydawać skupia się na tematyce miłości, takiej dla której czas i przeciwności losu nie są straszne, ponieważ jest prawdziwa. Nie jest miłostką, zauroczeniem, a silnym i szczerym uczuciem między dwojgiem doświadczonych już przez życie ludzi. Tak zapewne jest dla wielu odbiorców, ponieważ jest to piękna, wzruszająca i nasycona...

Pół Rosjanin i pół Japonka poznają się w polskiej szkole. Zakochują się w sobie. W wyniku niedomówień ich drogi rozchodzą się na blisko 20 lat. Potem znów los (a może jeden z przyjaciół?) łączy ich drogi na chwilę. Czy będą żyli długo i szczęśliwie?

Wiem, opis brzmi nieco banalnie, ale opowieść ta nie jest taka mdła. Dzieje się tam wiele. Najwięcej w głowach Mei i Siergieja.

O czym jest ta książka? Czego nas uczy? Zawsze trzeba być szczerym z tymi, na których nam zależy. Niedomówienia, uznawanie swoich myśli za wyznacznik rzeczywistości sprawiają nam cierpienie, z którego trudno się uwolnić. Przez lata ukrywane tajemnice zawsze kiedyś wypłyną… Od nas zależy, czy nas pogrążą, czy jednak wyciągniemy z nich wnioski.

Wycisnęłabym z tej opowieści nieco więcej, zabrakło mi rozszerzenia kontekstu kulturowego, ale mimo wszystko polecam, bo to całkiem niezła powieść obyczajowa.

Pół Rosjanin i pół Japonka poznają się w polskiej szkole. Zakochują się w sobie. W wyniku niedomówień ich drogi rozchodzą się na blisko 20 lat. Potem znów los (a może jeden z przyjaciół?) łączy ich drogi na chwilę. Czy będą żyli długo i szczęśliwie?

Wiem, opis brzmi nieco banalnie, ale opowieść ta nie jest taka mdła. Dzieje się tam wiele. Najwięcej w głowach Mei i...

"Z wielkiej miłości nie jesteśmy w stanie się wyleczyć, bo czas nam nie pomaga. Czas wcale nie leczy ran. On je tylko zabliźnia i zmusza do tego, żeby z nimi żyć... Ale jesteśmy w stanie wyleczyć się z tego, co tak naprawdę nie miało żadnego znaczenia. Prawdziwe zaś uczucie pozostaje na zawsze w sercu... I choć czasem sprawia ból i cierpienie, to wiemy dlaczego... Bo jest prawdziwe."

Sergiusz i Mei poznali się w szkole. On – pół Rosjanin, ona – pół Japonka. Dwa zupełnie różne charaktery, dwie odmienne kultury. Nim miłość między nimi zdążyła zakwitnąć na dobre, musieli się rozstać. Po latach spotykają się ponownie, jednak nie są tymi samymi ludźmi, co w młodości. Sergiusz nie wygląda jak kiedyś, przez to, co przeszedł trudno mu uwierzyć, że jest godny miłości. Mei musi zmierzyć się z chorobą matki, to ostatnia szansa, by poukładać wzajemne relacje. Skrywane przez lata sekrety wychodzą na jaw. Czy Sergiusz i Mei będą w stanie wspólnie zmierzyć się z przeciwnościami losu?

Niesamowita książka, pełna bólu, cierpienia, ale i nadziei i miłości. Bardzo szybko się ją czyta, jest napisana w sposób bardzo magiczny i ciepły. Język jej jest interesujący, a momentami wręcz poetycki, autorka bowiem wplata wiele ciekawych sentencji życiowych, pięknych cytatów o miłości. Bohaterowie, mimo przeciwności losu i narodowości, zakochali się w sobie bez pamięci. Tematyką jest pierwsza miłość, ta nieskazitelna, piękna, tajemnicza. Bardzo ciekawym zabiegiem jest opisana historia z perspektywy dwóch bohaterów, nadaje to akcji lepszego tempa i możemy poznać dwie odmienne perspektywy. Obraz jest wielowymiarowy i pełny.

Autorka w bardzo ciekawy sposób pokazuje różnice kulturowe bohaterów oraz to, jaki mają one wpływ na całość utworu. Wiele zwrotów akcji i tajemniczych wydarzeń, które wychodzą na światło dzienne z rozdziału na rozdział sprawiają, że od tej pozycji nie można się oderwać. Lekka i przyjemna obyczajówka, która niesie w sobie bardzo ważny przekaz, a nawet kilka przekazów. Pokazuje, jak niewyjaśnione i tkwiące głęboko w sercu tajemnice sprzed lat mogą zniszczyć fundament prawdziwej miłości. Ukazuje również wielką walkę z samym sobą, ze swoim wyglądem i samooceną, a także z próbą wybaczenia innym i samemu sobie zdarzenia, które nie miało mieć miejsca. Pani Patrycja zauroczyła mnie postaciami oraz sposobem prowadzenia historii, a także jej tłem. Porusza również temat pasji, którą warto zawsze pielęgnować, ale czy kosztem innych, ważnych nam w życiu osób?

Bohaterowie, w niby prostej fabule pokazują czytelnikowi, że prawdziwa miłość jest w stanie przezwyciężyć wszystko, że nie ważny jest dla niej wygląd ani kulturowość czy rasa. Ważne jest prawdziwe uczucie. Gorąco polecam tę książkę każdemu, ponieważ traktuje o rzeczach przyziemnych i ważnych w życiu każdego człowieka, ale opisanych w niesamowity i pełen wzruszeń i piękna sposób. Po przeczytaniu tej lektury chce się więcej i więcej.

"Człowiek to zawsze całość, zapamiętaj. Nie potrzebujesz nikogo, kto by cię uzupełniał, bo jesteś pełna. To najważniejsza rzecz, jakiej nauczyła mnie babcia. Czy to kobieta, czy mężczyzna, każdy jest kompletny. Nie musimy szukać innych ludzi, by zapewniali nas o wspaniałości ani starać się komuś coś udowodnić."

"Z wielkiej miłości nie jesteśmy w stanie się wyleczyć, bo czas nam nie pomaga. Czas wcale nie leczy ran. On je tylko zabliźnia i zmusza do tego, żeby z nimi żyć... Ale jesteśmy w stanie wyleczyć się z tego, co tak naprawdę nie miało żadnego znaczenia. Prawdziwe zaś uczucie pozostaje na zawsze w sercu... I choć czasem sprawia ból i cierpienie, to wiemy dlaczego... Bo jest...

Pierwsza miłość to taka, którą pamiętamy już zawsze. Jedni z nas mają to szczęście, że to uczucie ma szansę na spełnienie i możemy tworzyć z tą osobą, do której mocniej zabiło nasze serce, związek. Inni się rozstają, bo nie było im po drodze. A jeszcze inni zostają rozdzieleni przez los lub nieprzychylne ich miłości osoby. Tak właśnie było w przypadku Mei i Sergiusza. Ona - pół Japonka, on - pół Rosjanin przed laty zerwali wszelkie kontakty. Los jednak postanowił połączyć znowu ich ścieżki i skonfrontować skrywane emocje, te złe i pełne żalu, ale także te dobre. Czy tych dwoje ma szansę na wspólne szczęście? A może jest już dla nich za późno?

Patrycja Żurek stworzyła historię, w której na pierwszy plan wysuwa się miłość. Parafrazując tytuł - uczucie, które pochłonął i spalił płomień nieprzychylnego losu. W swojej książce pokazała, jak niewyjaśnione i tkwiące głęboko w sercu wzajemne pretensje, mogą zniszczyć coś, co kiedyś stanowiło fundament dla prawdziwej miłości. Ta historia jest pełna bólu i cierpienia. Wewnętrznej walki z demonami przeszłości oraz samotnością, na którą skazali nas inni. A może skazaliśmy się na nią sami...?

Autorka w ciekawy sposób pokazuje także różnice kulturowe, które mają wpływ na życie członków rodzin głównych bohaterów. W swojej książce uświadamia także, jak wielka pasja może strącić na drugi plan to, co naprawdę ważne, a zaprzepaszczone szanse mogą zniszczyć relacje z bliskimi osobami. Bo los szykuje dla nas wiele niespodzianek i być może nie będzie już okazji, aby naprawić raz popełnione błędy...

Podsumowując:

"Wschodni płomień" to opowieść o miłości. Nie tylko o miłości między dwojgiem ludzi, ale także o miłości własnej, która może zostać wystawiona na próbę i odebrana przez rany na ciele i duszy. O próbie wybaczenia najbliższym osobom i samemu sobie, co może być najtrudniejszym wyzwaniem.

Pierwsza miłość to taka, którą pamiętamy już zawsze. Jedni z nas mają to szczęście, że to uczucie ma szansę na spełnienie i możemy tworzyć z tą osobą, do której mocniej zabiło nasze serce, związek. Inni się rozstają, bo nie było im po drodze. A jeszcze inni zostają rozdzieleni przez los lub nieprzychylne ich miłości osoby. Tak właśnie było w przypadku Mei i Sergiusza. Ona -...

"Wschodni płomień" to lekka książka obyczajówki, lekko połączonej z romansem. Super sprawdzi się na jesienny wieczór, kiedy mamy tylko chwile na czytanie.


Książka opowiada o miłości sprzed lat, która niestety kończy się zbyt szybko, ale nie wypala zbyt długo.


Autorka pokazuje życie bohaterów w dwóch czasach. W czasie przeszłych możemy poznać ich życie i miłość, jak byli bardzo młodzi, a czas teraźniejszy jak spotykają się po latach.


Mei jest pół -Japonką, Sergiusz jest w połowie Rosjaninem. Dwa zupełnie różne charaktery, dwie odmienne światy i inne kultury. Zanim ich miłość zdążyła zakwitnąć na dobre, musieli się rozstać. Po latach spotykają się ponownie, jednak nie są tymi samymi ludźmi, co w młodości.

Co stało się, że musieli się rozstać? Jak ich życie się układało osobno? Co czują po tylu latach widząc siebie? Czy odzyskają swą miłość i stracone lata?

Autorka w ciekawy sposób oddaje połączenie kulturowe i w ciepły sposób opisuje ich historie. Czytało się bardzo miło i zbyt szybko.

"Wschodni płomień" to lekka książka obyczajówki, lekko połączonej z romansem. Super sprawdzi się na jesienny wieczór, kiedy mamy tylko chwile na czytanie.


Książka opowiada o miłości sprzed lat, która niestety kończy się zbyt szybko, ale nie wypala zbyt długo.


Autorka pokazuje życie bohaterów w dwóch czasach. W czasie przeszłych możemy poznać ich życie i miłość, jak byli...

Wschodni płomień to powieść o poszukiwaniu odpowiedzi, jak bardzo wygląd jest ważny w związku; czy rodzice powinni posiadać pasje, czasami kosztem dzieci oraz czy da się zapomnieć o starych krzywdach. Kiedy Mei i Siergiej spotykają się po latach, nie są już tymi samymi ludźmi, a jednak łączy ich wspólna przeszłość. Na jaw wychodzą dawno skrywane tajemnice, kogoś trzeba będzie poznać na nowo, kogoś pożegnać, zmierzyć się ze swoimi demonami i odnaleźć uczucie, które pomimo lat tli się nadal mocnym płomieniem

Wschodni płomień to powieść o poszukiwaniu odpowiedzi, jak bardzo wygląd jest ważny w związku; czy rodzice powinni posiadać pasje, czasami kosztem dzieci oraz czy da się zapomnieć o starych krzywdach. Kiedy Mei i Siergiej spotykają się po latach, nie są już tymi samymi ludźmi, a jednak łączy ich wspólna przeszłość. Na jaw wychodzą dawno skrywane tajemnice, kogoś trzeba...

Patrycja Żurek w tej książce zauroczyła mnie postaciami i sposobem prowadzenia historii... Tło pochodzenia dwojga zakochanych w sobie osób jest przepiękne, ich osobiste historie bardzo przejmujące i ciekawe.

Polubiłam w szczególności końcówkę, która mnie wzruszyła. Piękny styl!

Patrycja Żurek w tej książce zauroczyła mnie postaciami i sposobem prowadzenia historii... Tło pochodzenia dwojga zakochanych w sobie osób jest przepiękne, ich osobiste historie bardzo przejmujące i ciekawe.

Polubiłam w szczególności końcówkę, która mnie wzruszyła. Piękny styl!

Przesłuchana z braku laku. Od początku wiedziałam na co, się piszę, jednak dobrze się bawiłam. Historia dość przewidywalna, no cóż to romans. Nie byłam zachwycona, ale w sumie rozczarowana też nie.
Czy można wynieść coś ciekawego z fabuły? Cóż myślę że, tak. Nie oceniamy książki po okładce, a ludzi po wyglądzie.

Przesłuchana z braku laku. Od początku wiedziałam na co, się piszę, jednak dobrze się bawiłam. Historia dość przewidywalna, no cóż to romans. Nie byłam zachwycona, ale w sumie rozczarowana też nie.
Czy można wynieść coś ciekawego z fabuły? Cóż myślę że, tak. Nie oceniamy książki po okładce, a ludzi po wyglądzie.

Czytałam wcześniej "Marcina" i choć na pozór wydaje się, że to dwie zupełnie inne historie, to jednak mają ze sobą coś wspólnego. Głęboka melancholia, pustka w duszach bohaterów, poczucie beznadziei momentami, a czasem wyobcowanie i samotność. I to jest dokładnie to, za co lubię książki Patrycji i jej bohaterów. Nie są cukierkowi.
Trochę za szybko autorka przebiegła przez historię, a nawet przeskoczyła 20 lat pomiędzy pierwszym a kolejnym spotkaniem bohaterów, ale mimo wszystko w tych krótkich zdaniach jest rodzaj dosadności, konkretności, która bardziej mi odpowiada niż potoczysty styl.
Ciekawym zabiegiem było podglądanie historii z perspektywy raz Mei, a raz Sergiusza. Dzięki temu obraz jest wielowymiarowy i pełny.
Polecam bardzo, zwłaszcza tym, którzy mają dość książek o panienkach wzdychających do umięśnionych przystojniaków i szukają czegoś więcej niż romans.

Czytałam wcześniej "Marcina" i choć na pozór wydaje się, że to dwie zupełnie inne historie, to jednak mają ze sobą coś wspólnego. Głęboka melancholia, pustka w duszach bohaterów, poczucie beznadziei momentami, a czasem wyobcowanie i samotność. I to jest dokładnie to, za co lubię książki Patrycji i jej bohaterów. Nie są cukierkowi.
Trochę za szybko autorka przebiegła przez...