Dałam szansę całości tej serii, mimo, że lektura pierwszej części nie zapewniła mi oczekiwanych doznań czytelniczych.
W każdej z części powiela się jeden schemat: poznajemy zawirowania życiowe i historię miłosną jednej z trzech przyjaciółek (Margo, Kate i Laury),które wychowały się w jednym domu. Niestety zarówno fabuła jak i same bohaterki pozbawione są waloru autentyczności czyli ot takie sobie lekkie bajeczki. Moim zdaniem trzecia część była najbardziej udana, mogłaby stanowić samodzielną książkę, wówczas nie czułabym takiego niesmaku do całości, tej do bólu naiwnej historyjki.

Dałam szansę całości tej serii, mimo, że lektura pierwszej części nie zapewniła mi oczekiwanych doznań czytelniczych.
W każdej z części powiela się jeden schemat: poznajemy zawirowania życiowe i historię miłosną jednej z trzech przyjaciółek (Margo, Kate i Laury),które wychowały się w jednym domu. Niestety zarówno fabuła jak i same bohaterki pozbawione są waloru...

Trzecia część sagi, najlepsza ze wszystkich, bardzo fajny główny bohater, który pozostaje sobą do samego końca. Polecam

Trzecia część sagi, najlepsza ze wszystkich, bardzo fajny główny bohater, który pozostaje sobą do samego końca. Polecam

Bardzo się ją dobrze czytało, lekka, przyjemna. Niestety nie wiedziałam, że to tom III :/

Bardzo się ją dobrze czytało, lekka, przyjemna. Niestety nie wiedziałam, że to tom III :/

jakoś tak mnie wciągnęło, że 3 tom też przeczytałam :)

jakoś tak mnie wciągnęło, że 3 tom też przeczytałam :)

Ostatnia część trylogii o dziewczynach Templetonów. Tym razem przyszła kolej na romantyczną Laurę Templeton, dziedziczkę słynnej pary hotelarzy, Susan i Thomasa. Jej głównym marzeniem było założenie rodziny. W wieku 18 lat wyszła za mąż, urodziła dwie córki i można by rzec, że osiągnęła szczyt marzeń. Jednak rozwód z Peterem Ridgeway zburzył wszystko. Czy Michael zdoła wykrzesać w niej jeszcze raz ten błysk w oku? Polecam

Ostatnia część trylogii o dziewczynach Templetonów. Tym razem przyszła kolej na romantyczną Laurę Templeton, dziedziczkę słynnej pary hotelarzy, Susan i Thomasa. Jej głównym marzeniem było założenie rodziny. W wieku 18 lat wyszła za mąż, urodziła dwie córki i można by rzec, że osiągnęła szczyt marzeń. Jednak rozwód z Peterem Ridgeway zburzył wszystko. Czy Michael zdoła...

Ostatnie spotkanie z Templetonami i ich przyjaciółmi podobało mi się najbardziej. Najlepiej świadczy o tym fakt, że niewiele spałam ten nocy. Nie mogłam się oderwać. Powszechnie wiadomo, że wszystkie powieści Nory Roberts kończą się pozytywnie, więc nie chodzi o zaskoczenie na ostatniej stronie. Chodzi o to, co powiedzą, co zrobią, czy będzie świeciło słońce czy padał deszcz. Chodzi o to, żeby poczuć to, co czują bohaterowie i uwierzyć w to oklepane happily ever after.

Od początku Laurę darzyłam najmniejsza sympatią. Nie to, że jej nie lubiłam. Po prostu nie była tak żywiołowa jak Margo ani tak zabawnie uparta jak Kate. Laura Templeton jest czułą, lojalną, mądrą kobietą. Idealna córka, przyjaciółka, siostra, matka. Okazuje się jednak, że potrafi też być złośliwa, dotkliwie ranić, popełnia błędy i raz na jakiś czas wpada w furię i niszczy wszystko wokół. W tej części Nora Roberts nakazała Laurze zejść z piedestału i ukazała ją jako kobietę z krwi i kości.

Jeżeli chodzi o Michaela, to jest niewychowany, wulgarny i bezczelny. Zawsze taki był i prawdopodobnie nigdy się nie zmieni. Większość mieszkańców Monterey, Big Sur i okolic widzi tylko to i nie chce nawet zajrzeć pod spód. Nie wiedzą jaki jest pracowity, jak bardzo kocha swoje konie, jak dobrze rozumie dzieci i jak bardzo ceni sobie uczciwość. O tym, jakim człowiekiem jest Michael Fury nie świadczą jego młodzieńcze wybryki. Czy facet, który szaleje z niepokoju niczym przyszły ojciec, kiedy jego ukochana klacz źrebi się po raz pierwszy, może być takim sukinsynem, za jakiego ma go Ann Sullivan? I bez jej niechęci zawsze czuł się w Templeton House nie na miejscu. Michael jest jak jego konie: choć nie może poszczycić się dobrym pochodzeniem, jest mądry, lojalny i ma charakter.

„Spełnione marzenia” to najbardziej wzruszająca część trylogii. Trudno zapanować nad kanalikami łzowymi, kiedy Ali i Laura odbywają tę niewiarygodnie szczerą rozmowę w ogrodzie lub gdy mała Kayla wiesza się Michaelowi na szyi i mówi, że go kocha.

Rodzina to nie zawsze więzy krwi. Kto powiedział, że kobieta nie może kochać przyjaciółki jak siostry albo mężczyzna dzieci innego mężczyzny jak swoich własnych. Biologia nie ma żadnego znaczenia. Rodzina to wzajemna troska, miłość i lojalność.

Ostatnie spotkanie z Templetonami i ich przyjaciółmi podobało mi się najbardziej. Najlepiej świadczy o tym fakt, że niewiele spałam ten nocy. Nie mogłam się oderwać. Powszechnie wiadomo, że wszystkie powieści Nory Roberts kończą się pozytywnie, więc nie chodzi o zaskoczenie na ostatniej stronie. Chodzi o to, co powiedzą, co zrobią, czy będzie świeciło słońce czy padał...

trzecia część sagi "Marzenia". czytało się bardzo miło i szybko. ta część opowiada o prawowitej córce bardzo bogatych ludzi. jej życie i losy skłaniają do werdyktu, że warto mieć marzenia - choć nasze życie wiadomo to nie bajka, ale warto dążyć do zamierzonych celów. i przed miłością nie uciekniesz.

trzecia część sagi "Marzenia". czytało się bardzo miło i szybko. ta część opowiada o prawowitej córce bardzo bogatych ludzi. jej życie i losy skłaniają do werdyktu, że warto mieć marzenia - choć nasze życie wiadomo to nie bajka, ale warto dążyć do zamierzonych celów. i przed miłością nie uciekniesz.

Bardzo lubię książki Nory Roberts, więc nader często po nie sięgam. Wiosną, czyli jakieś 3 m-ce temu, wzięłam się za czytanie Trylogii Marzeń. Pomimo, że szybko się czytało, to wymęczyłam się okrutnie, ale skończyłam - tyle pamiętam i nic poza tym, naprawdę.
O czym były "Śmiałe marzenia", "Odnalezione marzenia" i "Spełnione marzenia", nie mam już bladego pojęcia. Nawet jak czytam opis, to wspomnienia jakoś nie chcą powracać. A to dziwne, bo zwykle nie mam problemu z przypominaniem sobie o czym są książki jednej z moich ulubionych autorek.
Wniosek: bardzo słaba seria.

Bardzo lubię książki Nory Roberts, więc nader często po nie sięgam. Wiosną, czyli jakieś 3 m-ce temu, wzięłam się za czytanie Trylogii Marzeń. Pomimo, że szybko się czytało, to wymęczyłam się okrutnie, ale skończyłam - tyle pamiętam i nic poza tym, naprawdę.
O czym były "Śmiałe marzenia", "Odnalezione marzenia" i "Spełnione marzenia", nie mam już bladego pojęcia. Nawet jak...

To jest opinia całego cyklu, czyli wszystkich trzech tomów. Lubię Norę Roberts, jednak serię o marzeniach czytało mi się dość ciężko. Trochę irytujące bohaterki,trochę zbyt infantylne to wszystko było-zawsze kiedy jest dobrze pojawia się jakiś kryzys,który potem oczywiście szybko się rozwiązuje.Wiem, to lekka książka dla kobiet i co do tego się zgadzam. Czyta się szybko, ogólnie polecam-można się oderwać od rzeczywistości i trochę sobie pomarzyć ;)

To jest opinia całego cyklu, czyli wszystkich trzech tomów. Lubię Norę Roberts, jednak serię o marzeniach czytało mi się dość ciężko. Trochę irytujące bohaterki,trochę zbyt infantylne to wszystko było-zawsze kiedy jest dobrze pojawia się jakiś kryzys,który potem oczywiście szybko się rozwiązuje.Wiem, to lekka książka dla kobiet i co do tego się zgadzam. Czyta się szybko,...

Może delikatnie za magiczna i przez to mała realna. ;) Ciekawa postać Michaela, za to Laura często mnie denerwowała. Miała 30 lat a zachowywała się momentami jak nastolatka.
Mimo wszystko lekko i szybko się czyta, ciekawe dialogi i niektóre wydarzenia. Ale coś mi się wydaje, że sztuczki z końmi ostro przesadzone. ;)

Może delikatnie za magiczna i przez to mała realna. ;) Ciekawa postać Michaela, za to Laura często mnie denerwowała. Miała 30 lat a zachowywała się momentami jak nastolatka.
Mimo wszystko lekko i szybko się czyta, ciekawe dialogi i niektóre wydarzenia. Ale coś mi się wydaje, że sztuczki z końmi ostro przesadzone. ;)