Zelda. Wielka Miłość F. Scotta Fitzgeralda

Niezbyt dobrze czytało mi się biografię Zeldy Fitzgerald. Choć lubię biografię i początek zapowiadał się naprawdę przyzwoicie, to niestety później poziom książki spadł. Ciągłe przytaczanie nieciekawych listów mnie nudziło, a już końcowe losy chorej bohaterki były przeraźliwie smutne i nieciekawe.
Nie polecam

Niezbyt dobrze czytało mi się biografię Zeldy Fitzgerald. Choć lubię biografię i początek zapowiadał się naprawdę przyzwoicie, to niestety później poziom książki spadł. Ciągłe przytaczanie nieciekawych listów mnie nudziło, a już końcowe losy chorej bohaterki były przeraźliwie smutne i nieciekawe.
Nie polecam

Pokaż mimo to

Jedna z NAJLEPSZYCH biografii jakie czytałam. Owszem, momentami było nudnawo, ze względu na język przytaczanych listów między Fitzgeraldami, ale nie może to wpłynąć na ocenę ogólną. Książkę czyta się jak powieść, bardzo poruszająca, napisana w ten sposób, że autentycznie wpływa na nastrój czytelnika. Niesamowita. Obowiązkowa pozycja dla fanów Fitzgeralda i roaring 20s !

Jedna z NAJLEPSZYCH biografii jakie czytałam. Owszem, momentami było nudnawo, ze względu na język przytaczanych listów między Fitzgeraldami, ale nie może to wpłynąć na ocenę ogólną. Książkę czyta się jak powieść, bardzo poruszająca, napisana w ten sposób, że autentycznie wpływa na nastrój czytelnika. Niesamowita. Obowiązkowa pozycja dla fanów Fitzgeralda i roaring 20s !

Pokaż mimo to

Znaczna część książki to cytowanie listów. Ta epistolografia mnie wynudziła.

Znaczna część książki to cytowanie listów. Ta epistolografia mnie wynudziła.

Pokaż mimo to

Życie Fitzgeralda i jego żony, Zeldy, to wdzięczny, jeśli nie wymarzony materiał dla biografa. Ich relacje utkane były z licznej korespondencji, rubryk towarzyskich, rodzinnych albumów, osobistych dzienników i oczywiście - prozy, dla której kanwą były ich intymne doświadczenia. Dziś już chyba nie sposób napisać tak "literackiej" biografii, ponieważ po nas zostaną tylko rzędy zer i jedynek, plik bankowych zestawień i parę fotek w sieci, opatrzonych lakonicznym komentarzem. To już nie ten sam jazz...

Milford koncentruje się na sportretowaniu swoich bohaterów (co ubierali, co jedli, na co chorowali, ile zarabiali itd.) i rekonstrukcji ich życia towarzyskiego, szczegółowo opisuje wrażenia, którymi się dzielą i punktuje każdy ważniejszy dzień w ich życiu. O ile czytelnik jest w stanie poczuć dekadenckie lata dwudzieste - to burzliwy okres w życiu Fitzgeraldów, o tyle potem świat Scotta i Zeldy jakby odkleja się od historii, przenika w literackie symulakry i rozmienia na listy i retrospekcje. Niewiele dowiemy się o charakterze kolejnych dekad, o Wielkim Kryzysie czy wojennej mobilizacji - to ledwie margines tej opowieści. Niebezpiecznie rozkołysany okręt ich wspólnego życia jest gdzieś obok, jakby w innym wymiarze, jeśli przepadnie wśród fal, to tylko przez ich własne, rozbudzone żywioły.

Wena to wymysł niedoszłych pisarzy - wyciągam wnioski z lektury. Istnieje tylko plan pracy, szkice, bagaż wspólnych doświadczeń (co do których Scott despotycznie rościł sobie prawo) i rachunki do opłacenia. Rachunki, rachunki i jeszcze raz... alkohol. Bowiem osuszanie kieliszka było losem pisarza w latach 30 i późniejszych (scheda po prohibicji!). I taki też był los Fitzgeralda.

A co z Zeldą? Czy to nie jej biografia? To ciekawe, ale czytając książkę łapałem się na tym, że wciąż wyglądam gdzieś ponad jej ramię i dziwaczny kapelusz, ciekaw czy Scott postawi ostatnią kropkę w swym opowiadaniu, czy przelicytuje Hemingwaya nakładem kolejnej powieści i czy dokończy swój czekoladowy batonik. Zelda nie ma tego "rozbiegu", jaki miał Scott, ani siły, by do niego przystąpić. Nie ma przestrzeni by rozbłysnąć. Ten świat przyjdzie dopiero po wojnie, wraz z emancypacją (o czym autorka nie pisze) i da szansę jej córce. Zelda dostała od życia inne karty niż otrzymał jej mąż, nie potrafiła nimi zagrać o miejsce na piedestale.

Porzućcie marzenia, że uda Wam się napisać swoje literackie opus magnum (jeśli takowe posiadacie), nie macie na to wątroby! - mają ją tylko nieliczni. A jeśli - jak ja - ubóstwiacie wielkich pisarzy (i ich omnipotentne wątroby), to zauważcie, że wyjątkowi wydają się jedynie przez pryzmat swojej uwodzicielskiej frazy. Ech, jak tu jednak nie dać się uwieść literaturze, gdy w życiu tylko te rachunki i rachunki... ;)

Życie Fitzgeralda i jego żony, Zeldy, to wdzięczny, jeśli nie wymarzony materiał dla biografa. Ich relacje utkane były z licznej korespondencji, rubryk towarzyskich, rodzinnych albumów, osobistych dzienników i oczywiście - prozy, dla której kanwą były ich intymne doświadczenia. Dziś już chyba nie sposób napisać tak "literackiej" biografii, ponieważ po nas zostaną tylko...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Zelda" od lat stała na regale z książkami rodziców. Lubiłam przeglądać ich "dorosłe" książki w dzieciństwie. Pamiętam, że imię Zelda mnie fascynowało. Wówczas nie wyobrażałam sobie, że kiedyś dorosnę i ja przeczytam, nie wiem dlaczego. W końcu tworząc własną biblioteczkę, podebrałam ja rodzicom, no i przeczytałam. Przyszedł na nią czas. Nie żałuję.
"Zelda" Nancy Milford to opowieść o kobiecie, która pragnąc być kimś, żyła ciągle w cieniu męża. To opowieść o trudnej miłości dwojga ludzi, którzy kochając, niszczyli siebie nawzajem.
Rzetelna pozycja składa się z relacji osób, które znały Fitzgeraldów, przyjaźniły się z nimi lub na jakimś etapie swojego życia natknęli się na nich; z listów, fragmentów zapisków Scotta, fragmentów prozy obojga (choć twórczość Zeldy jest zbyt dokładnie streszczona, co psuje trochę charakter tekstu).
Zelda jaką poznajemy w pierwszym okresie życia to kobieta przebojowa, odważna, pewna siebie, łamiąca konwenanse, przekonana o swojej wyjątkowości. I to wszystko mając 17-18 lat. Fascynujące było to, jakim językiem posługiwała się Zelda. Pozornie zwykła, amerykańska, prowincjonalna dziewczyna z przeciętnym wykształceniem, używa języka bogatego, precyzyjnego i finezyjnego jednocześnie. Trudno dzisiaj spotkać taką nastolatkę. Dla mnie znak czasów. Żyjemy w epoce obrazów, słów podanych na tacy, kompletny brak kreatywności, wyobraźni językowej i piszę to także w swoim imieniu. (Taka dygresja:))
Okres choroby Zeldy Fitzgerald to smutna część biografii. Walka, aby wskrzesić dawne emocje, nastroje, poczucie szczęścia i nadziei na przyszłość. Szukanie pomocy w różnych ośrodkach, u coraz to innych lekarzy. Wzajemne oskarżenia małżonków o nieudane życie, niespełnione kariery. I jak sama Zelda to opisywała, wszystko to "beznadziejne" w dogłębnym sensie tego słowa. "Była amerykańską dziewczyną przeżywającą amerykański sen i w tym śnie postradała zmysły" -słowa autorki Nancy Milford
Dobra ciekawa biografia, skłaniająca do refleksji.

"Zelda" od lat stała na regale z książkami rodziców. Lubiłam przeglądać ich "dorosłe" książki w dzieciństwie. Pamiętam, że imię Zelda mnie fascynowało. Wówczas nie wyobrażałam sobie, że kiedyś dorosnę i ja przeczytam, nie wiem dlaczego. W końcu tworząc własną biblioteczkę, podebrałam ja rodzicom, no i przeczytałam. Przyszedł na nią czas. Nie żałuję.
"Zelda" Nancy Milford to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jestem wielką fanką twórczości Fitzgeralda. Postanowiłam zainteresować się jego małżonką, w czym bardzo pomogła mi biografia autorstwa Nancy Milford.

Książka nie jest nudna, czyta się ją niczym powieść — momentami tęskniłam za tamtymi czasami, chociaż nigdy w nich nie żyłam. Czuję się zachęcona, aby dalej zgłębiać temat Zeldy i dowiedzieć się o niej więcej…

Jestem wielką fanką twórczości Fitzgeralda. Postanowiłam zainteresować się jego małżonką, w czym bardzo pomogła mi biografia autorstwa Nancy Milford.

Książka nie jest nudna, czyta się ją niczym powieść — momentami tęskniłam za tamtymi czasami, chociaż nigdy w nich nie żyłam. Czuję się zachęcona, aby dalej zgłębiać temat Zeldy i dowiedzieć się o niej więcej…

Pokaż mimo to

Zelda i Scott, opisywani jako jedna z najpiękniejszych par Ameryki,inteligentni i przebojowi w latach 20 ubiegłego wieku mieli u stóp cały świat.Uwielbieniami i podziwiani, podróżowali, bawili się i oddawali swoim pasjom. Jednakże z biegiem czasu ich życie uległo nieodwracalnym zmianom. Scott zmagający się z tworzeniem kolejnych dzieł literackich, potrzebował kolejnych podniet, które ostatecznie stoczyły go w alkoholizm. Zelda, pełna wigoru kobietka-kokietka przeżyła załamanie nerwowe spowodowane jak sama stwierdziła "niemożnością oddania się w pełni temu co kocha". Potrzebowała pełnej akceptacji dla swoich działań: literackich, tanecznych, malarskich ale ich nie otrzymywała. Starała się, poświęcała i ciągle nie czuła się spełniona. Scott negował jej literackie zapędy, spowodowane poniekąd zazdrością, nie dopingował jej karierze.Pojawiły się rozłamy w ich idealnym i pięknym świecie. Płomienna miłość stopniowo przeradzała się w płomienne kłótnie, których oboje nie dali rady znosić. Jednakże więź łącząca ten związek była tak silna, że nie potrafili żyć bez siebie. Ani tym bardziej razem. Po rozpoznaniu choroby psychicznej u Zeldy, prawy przybrały jeszcze bardziej ponury obrót. Częste pobyty Zeldy w szpitalach odbijały się na ich rodzinnych finansach, co powodowało że Scott jeszcze bardziej musiał poświecić się pisarstwu. Wzajemne frustracje,przeplatane namiętnymi wyznaniami miłosnymi to karuzela emocji trudna do zniesienia. Pasjonująca opowieść o niezwykłych osobowościach, barwnych ptakach swoich czasów,dodatkowo przeplatana cytatami z ich książek,wycinków listów i wzbogacona zdjęciami bohaterów. Z bardzo smutnym zakończeniem.
Polecam tym których pasjonuje życie tej niezwykłej pary oraz fanom twórczości Scotta, bo w każdej z jego książek znajdziemy mnóstwo odniesień do ich wspólnego życia.

Zelda i Scott, opisywani jako jedna z najpiękniejszych par Ameryki,inteligentni i przebojowi w latach 20 ubiegłego wieku mieli u stóp cały świat.Uwielbieniami i podziwiani, podróżowali, bawili się i oddawali swoim pasjom. Jednakże z biegiem czasu ich życie uległo nieodwracalnym zmianom. Scott zmagający się z tworzeniem kolejnych dzieł literackich, potrzebował kolejnych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Jestem zakochany w trąbie powietrznej..."

"Dwudziestego czwartego lipca 1900 roku w domu na South Street przyszło na świat szóste dziecko państwa Sayre, córeczka. Minnie (matka) miała już ponad czterdziestkę, a sędzia Sayre (ojciec), czterdzieści dwa lata. Minnie nadal dużo czytała i nazwała dziecko imieniem powieściowej królowej Cyganów: Zelda." Tak o narodzinach Zeldy Seyre Fitzgerald pisze jej biografka Nancy Milford w książce Zelda, wielka miłość F. Scotta Fitzgeralda.
Zelda miała się stać niedługo jedną z najbardziej znanych kobiet ameryki, symbolem nowej "rasy" kobiet - podlotka. Dla swojego męża, pisarza Francisa Scotta Fitzgeralda była tym, kim wcześniej były Dagny Juel Przybyszewska, czy Lou Andreas-Salome. Inspirowała, ale i ciągnęła na dno.
Zelda uważana była za skończoną piękność, choć to dyskusyjne; Dorothy Parker pisała: "Nigdy nie wydawała mi się piękna. Była bardzo jasną blondynką, z buzią jak z bombonierki, z wygiętymi w podkówkę ustami, wszystko miała jakby pomniejszone i wyglądała na dość kapryśną. Dąsała się, jeśli coś jej się nie podobało". Jednakże na Fitzu, jak nazywali Fitzgeralda przyjaciele wywarła ogromne wrażenie. Początkujący pisarz był zafascynowany żywiołową kobietką, która za nic miała konwenanse.
Znajomi często wspominali, że Zelda odrywała Fitza od pracy, chciała by się nią zajmowano, jak dzieckiem. U boku męża, Zelda miała wszystko - drogie futra, podróże po Europie, suto zakrapiane imprezy co wieczór. Jednakże słono musiała za to zapłacić. Fitzgerald wysysał z jej osoby fakty, by umieścić je w pisanych przez siebie książkach. Myślę, że traktował małżeństwo jako eksperyment, z którego mógł zdawać relacje i czerpał garściami z pamiętników (tak!) i listów żony. Każdy, nawet najdrobniejszy niuans życia małżeństwa znajdował swoje odwzorowanie z postaciach: Daisy Buchanan jest Zeldą, Nicole Diver (postać z Czuła jest noc) jest Zeldą, Zelda jest niemal słowo w słowo przeniesiona do literatury, skopiowana jakby przez kalkę.
Wycieńczenie psychiczne, oraz zwariowany rytm życia małżeństwa musiały się odbić na zdrowiu psychicznym "żyjącej na maksa" Zeldy. Koło trzydziestego roku życia zaczęła tracić kontakt z rzeczywistością do tego stopnia, że została poddana hospitalizacji. Fitzgerald w tym czasie romansował i coraz więcej pił, co doprowadziło go do przedwczesnej śmierci.
Niedawno w Rosji był kolejny przypadek, kiedy drewniany szpital psychiatryczny zajął się ogniem, a ileś tam osób nie zdołało się uratować. Zelda zginęła w podobnych okolicznościach. Została zidentyfikowana jedynie po bucie, na który upadła.
Biografia pióra Nancy Milford jest wyczerpującą próbą uchwycenia fenomenu tej żywiołowej kobiety i wpływu, jaki wywarła na sławnego męża. Właściwie nie da się mówić o prozie Fitzgeralda bez jakiegokolwiek odniesienia do Zeldy. Biografia ta ma jednak kilka słabszych punktów, jest może zbyt rozwlekła, zbyt chaotyczna, ale mam wrażenie, że Milford po prostu nie potrafiła odrzucić materiału, który pomoże czytelnikom zrozumieć tę amerykańską ikonę lat 20-tych.

"Jestem zakochany w trąbie powietrznej..."

"Dwudziestego czwartego lipca 1900 roku w domu na South Street przyszło na świat szóste dziecko państwa Sayre, córeczka. Minnie (matka) miała już ponad czterdziestkę, a sędzia Sayre (ojciec), czterdzieści dwa lata. Minnie nadal dużo czytała i nazwała dziecko imieniem powieściowej królowej Cyganów: Zelda." Tak o narodzinach Zeldy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka wyjątkowa, jak jej bohaterka.
Bardzo dokładna i wnikliwa biografia nie tylko samej Zeldy, ale Scotta, i ich czasów. Nie tylko fakty i daty, ale cała masa stanów emocjonalnych, relacji kobieta-mężczyzna w latach XX.

Pomimo, że czytałam ją bardzo długo, nie potrafiłam jej odłożyć na półkę. Wciąga każda strona, oglądając Wielkiego Gatsbiego pięknie można dopełnić całość.

Jestem aboslutnie zafascynowana postacią Zeldy.

Książka wyjątkowa, jak jej bohaterka.
Bardzo dokładna i wnikliwa biografia nie tylko samej Zeldy, ale Scotta, i ich czasów. Nie tylko fakty i daty, ale cała masa stanów emocjonalnych, relacji kobieta-mężczyzna w latach XX.

Pomimo, że czytałam ją bardzo długo, nie potrafiłam jej odłożyć na półkę. Wciąga każda strona, oglądając Wielkiego Gatsbiego pięknie można dopełnić...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nancy Milford jest cenioną amerykańską autorką biografii. Największą sławę przyniosła jej biografia Zeldy Sayre, żony F. Scotta Fitzgeralda, autora ,,Wielkiego Gatsby’ego’’ i właśnie na jej przykładzie Polacy wreszcie mogą się zapoznać z piórem pani Milford.

Zelda Fitzgerald była wyjątkową kobietą, nie można temu zaprzeczyć. Piękna, niezwykle śmiała, nieokrzesana i do bólu szczera. Nie znała ogłady i nie dało się jej zamknąć w żadnych ramach. Kochała F. Scotta Fitzgeralda, to jest pewne. Jednak rządziła się swoimi zasadami, często sprawiając przykrość innym, w tym swojemu ukochanemu. Z jednej strony podziwiana za śmiałość i urodę, a z drugiej tępiona za niedojrzałość i nieodpowiedzialność. Zelda lubiła szokować i prowokować. Na dodatek, gdy jej mąż zaczął zarabiać coraz większe sumy pieniędzy, w domowym budżecie wcale ich nie przybywało. Oboje żyli rozrzutnie, wydając fortunę na alkohol, którego sobie nie skąpili. Byli bohaterami skandali, ale raczej się tego nie wstydzili. Żyli po prostu swoim bogatym, nowojorskim życiem i mieli w nosie opinie innych, szczególnie Zelda.

Nie jest tajemnicą fakt, jak wiele żona Fitzgeralda wniosła w jego dzieła. Każda kobieta, którą stworzył była w jakimś stopniu samą Zeldą. Była jego muzą, natchnieniem. W jego książkach możemy znaleźć niemal dokładnie przytoczone jej słowa, czasem trochę przeredagowane; czy to fragmenty jej listów do niego, czy z jej dzienników. Nie tylko Scott miał talent pisarski, Zelda także, ale ukryła się w tle swojego sławnego męża. Na dodatek świetnie rysowała. Była utalentowana i kreatywna. Oznaki jej niestabilności psychicznej można jednak zauważyć już we wczesnej młodości, zanim poznała Scotta. Oboje jednak nieuchronnie dążyli do upadku.

,,Zelda’’ pozwala nam zagłębić się w lata, w których przyszło żyć Fitzgeraldom i poznać poruszającą historię ich miłości. Mimo bogactwa i popularności los nie poskąpił im przykrych doświadczeń. Najgorszym z nich była choroba psychiczna Zeldy, która sprawiła, że zaczęli się od siebie oddalać i w zasadzie już nigdy nie było im dane być szczęśliwymi. Więź, która połączyła ich w młodości straciła na sile, jednak wciąż troszczyli się o siebie nawzajem i utrzymywali ze sobą stały kontakt. Mimo wszystkich nieporozumień i niesnasek Scott był gotów przychylić Zeldzie nieba. Nawet, jeśli nie widzieli się przez długi czas, starał się zapewnić jej poczucie bezpieczeństwa i nie zostawił jej na pastwę chorego umysłu. Robił co mógł i dopóki mógł, żeby dać jej choć cień szansy na normalne życie i nie pozbawiał jej nadziei, nawet jeśli sam już ją stracił.

Pani Milford osiągnęła coś, co nie każdy potrafi, a mianowicie napisała biografię w taki sposób, że jej czytanie jest przyjemne. Na dodatek w książce można znaleźć bardzo dużo fragmentów listów Fitzgeraldów i ich przyjaciół, cytaty z ich utworów i wypowiedzi ludzi, którzy ich znali, co naprawdę działa na korzyść biografii. Są też ilustracje i zdjęcia, ale jak dla mnie, to mogło ich być trochę więcej. Miejscami autorka opisuje jakieś fotografie, jednak nie znajdujemy ich w książce. Czasem też zbyt obszernie rozpisywała się na temat osób, których Fitzgeraldowie spotykali na swojej drodze, co nie było zawsze konieczne, a przynajmniej nie w takiej ilości. Z reguły właśnie te fragmenty były trochę nużące i w pewnym momencie gubiłam wątek.

W ogólnym rozrachunku jest to naprawdę dobra biografia i to bardzo interesującej postaci. Jeśli ktoś czytał choć jedną książkę F. Scotta Fitzgeralda, to ,,Zelda’’ na pewno go zainteresuje i pozwoli poznać kulisy powstawania jego dzieł, pochodzenie inspiracji , a także realia w jakich przyszło mu żyć. Lata, które pani Milford poświęciła na zbieranie materiałów do książki zdecydowanie się opłaciły i dały niezwykle rzetelną i szczegółową historię Zeldy.

Nancy Milford jest cenioną amerykańską autorką biografii. Największą sławę przyniosła jej biografia Zeldy Sayre, żony F. Scotta Fitzgeralda, autora ,,Wielkiego Gatsby’ego’’ i właśnie na jej przykładzie Polacy wreszcie mogą się zapoznać z piórem pani Milford.

Zelda Fitzgerald była wyjątkową kobietą, nie można temu zaprzeczyć. Piękna, niezwykle śmiała, nieokrzesana i do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to