Głównym problemem Detronizacji (tom 3-4) jest Kazuki. Postać ta nie nadaje się na narratora podczas rozgrywki pełnej intryg i manipulacji. Jest za bardzo łatwowierny i wielu rzeczy nie dostrzega, przez co mordercza gra nie odkrywa całego swojego potencjału. A reszta postaci jest wystarczająco barwna by w innej perspektywie powstało z tego coś naprawdę ciekawego.

"Gra dla znudzonych" dobrze uwydatniła słabości Marii. Przy poprzednich tomach była przedstawiana jako wszechmocna i to ona odwalała większość roboty, jednak jej skłonność do poświęceń i opory przed skrzywdzeniem innego człowieka kompletnie nie współgrają z zasadami Detronizacji. Pozwala to rozwinąć skrzydła Kazukiemu, poznajemy jego przeszłość i powody jego przywiązania do codzienności. Zakończenie daje nadzieje na interesujące zmiany w jego charakterze. Oby autor tego nie skopał...

Głównym problemem Detronizacji (tom 3-4) jest Kazuki. Postać ta nie nadaje się na narratora podczas rozgrywki pełnej intryg i manipulacji. Jest za bardzo łatwowierny i wielu rzeczy nie dostrzega, przez co mordercza gra nie odkrywa całego swojego potencjału. A reszta postaci jest wystarczająco barwna by w innej perspektywie powstało z tego coś naprawdę ciekawego.

"Gra dla...

Solidnie, ale trochę gorzej od poprzedniej części. Na szczęście wątek Detronizacji mamy już za sobą, czas na nowe pudełko.

Solidnie, ale trochę gorzej od poprzedniej części. Na szczęście wątek Detronizacji mamy już za sobą, czas na nowe pudełko.

Zerowa Maria i Puste Pudełko to jedna z moich ulubionych Light Novel. Ale dlaczego tak jest? Zżyłem się z bohaterami? Fabuła była wciągająca? Sposób narracji był pociągający? Nie przeczę, że na wszystkie te pytania odpowiedziałbym twierdząco. Jednak która z uroków tej książki o wszystkim przeważyła? Możliwe, że nie jestem w tym jedyny i moja odpowiedź będzie pospolita, jednak to co dalej trzyma mnie przy tej serii to oczywiście związek, to co dzieje się między tytułową Marią, a głównym bohaterem. Fabuła naturalnie też jest oryginalna i ją ubóstwiam, jednak to właśnie tych dwoje złapało mnie w swoje sidła i najpewniej nie puszczą mnie do końca serii. Do tej pory wypowiadałem się na temat całej serii, a jak oceniam osobno czwarty tom?
W nim w końcu (jak zapowiadał sam opis) doczekaliśmy się zakończenia wątku z Grą dla Znudzonych. Kilka razy złapałem się na tym, że czytam z rozdziawioną gębą. Niektórych rzeczy po prostu nie przewidziałem.
Książka trzyma poziom poprzedniczek i ze swoim zakończeniem daje otwartą furtkę autorowi do wprowadzenia czegoś... no na pewno czegoś... Dalej jest kilka pytań bez odpowiedzi i na pewno nie jestem jedynym, który czeka aż dostanie na te pytania odpowiedź.
Historia ta wyjątkowo mi się podobała, wciągnęła mnie. Teraz tylko czekać na tom piąty!

Zerowa Maria i Puste Pudełko to jedna z moich ulubionych Light Novel. Ale dlaczego tak jest? Zżyłem się z bohaterami? Fabuła była wciągająca? Sposób narracji był pociągający? Nie przeczę, że na wszystkie te pytania odpowiedziałbym twierdząco. Jednak która z uroków tej książki o wszystkim przeważyła? Możliwe, że nie jestem w tym jedyny i moja odpowiedź będzie pospolita,...

Jak na razie ten tom trzymał według mnie poziom trzeciego. Czekam na kolejne i mam nadzieję, że będą jeszcze lepsze :D

Jak na razie ten tom trzymał według mnie poziom trzeciego. Czekam na kolejne i mam nadzieję, że będą jeszcze lepsze :D