Ta książka miała potencjał. Co więcej, dziwię się jak można było tak zepsuć do takiego stopnia pozycję przygodową ze elementami sensacji. Styl autora pozostawia wiele do życzenia. Wykreowani bohaterowie są miałcy, głupi i irytujący (mieszanka wybuchowa!). Czytanie było torturą, na domiar złego sama zagadka i zakończenie dla mnie osobiście nie miało sensu i sobie na wzajem przeczyło. 2* za przepiękną Wenecję. Nie polecam a wręcz odradzam :(.

Ta książka miała potencjał. Co więcej, dziwię się jak można było tak zepsuć do takiego stopnia pozycję przygodową ze elementami sensacji. Styl autora pozostawia wiele do życzenia. Wykreowani bohaterowie są miałcy, głupi i irytujący (mieszanka wybuchowa!). Czytanie było torturą, na domiar złego sama zagadka i zakończenie dla mnie osobiście nie miało sensu i sobie na wzajem...

Przyznam, że wyciągając tę książkę z bibliotecznej półki, spodziewałam się czegoś innego. Okazało się jednak, że "Tajemnica Vivaldiego" to książka zbliżona w swojej konwencji do słynnego "Kodu Leonarda da Vinci" Dana Browna. Mamy tajemnicze bractwo, ostatnią partyturę Vivaldiego, pisaną w ukryciu, bo po jej rozszyfrowaniu miała nam się ukazać tajemnica skrywana przez lata, a którą lepiej nie rozpowszechniać, no i jest też zakochana w sobie para, która tego dokonała.
Myślałam, że po przeczytaniu tej książki poznam bliżej samego Vivaldiego i jego twórczość, a znaleźć tu możemy niewiele informacji o tym słynnym kompozytorze, którego wszyscy pewnie kojarzą z "Czterech pór roku". Brakowało mi tu też końcowego sprostowania, co jest prawdą, a co wymysłem autora, by poszerzając wiedzę skupić się na faktach, a nie dementowaniu fikcji literackiej.

Notatki:
-Wenecja, miejsce akcji książki
-Ospedale della Pietà, miejsce, w którym pracował Vivaldi
-Santa Maria della Pietà, kościół, który został zbudowany w latach 1745-1760 w sąsiedztwie miejsca wcześniejszego kościoła oraz w sąsiedztwie sierocińca i szpitala Ospedale della Pietà.
-Bazylika Santi Giovanni e Paolo w Wenecji, w której częściowo rozgrywa się akcja książki
-Poliptyk św. Wincenta Ferreriusza znajdujący się w Bazylice Santi Giovanni e Paolo, o którym też była mowa w książce
-autoportret Giovanniego Bellini, autora powyższego poliptyku
-wyjaśnienie pojęcia muzycznego 'trytonu', czyli kwinta zmniejszona lub kwinta zwiększona, które powodują dysonans, dlatego też były zakazane przez kościół i uważane za muzykę szatana

Przyznam, że wyciągając tę książkę z bibliotecznej półki, spodziewałam się czegoś innego. Okazało się jednak, że "Tajemnica Vivaldiego" to książka zbliżona w swojej konwencji do słynnego "Kodu Leonarda da Vinci" Dana Browna. Mamy tajemnicze bractwo, ostatnią partyturę Vivaldiego, pisaną w ukryciu, bo po jej rozszyfrowaniu miała nam się ukazać tajemnica skrywana przez lata,...

Pomysł fajny ale zmarnowany. Książkę źle się czyta, dłuży się, dużo nieciekawych opisów.

Pomysł fajny ale zmarnowany. Książkę źle się czyta, dłuży się, dużo nieciekawych opisów.

"Ostatnia aria Mozarta" sprawiła, że postanowiłam sięgnąć po kolejną powieść znajdującą się w mojej biblioteczce, też związaną z wielkim kompozytorem, tym razem Vivaldim, którego ostatnie dni życia rozpoczynają fabułę. Później przenosimy się do 2003 r., by w Wenecji wraz z bohaterami rozwikłać tajemnicę rudego księdza.
Przeglądając dokumenty w archiwum Ospedale della Pieta, Lucio trafia na ślad tajemniczej organizacji Fraternitas Charitatis i od tej chwili jego pobyt w Wenecji przestaje być cudowną przygodą.
W powieści pojawia się polski akcent, wprawdzie epizodyczny, ale zawsze - nawiązanie do "Solidarności" i Lecha Wałęsy.
Choć pomysł ciekawy, książkę czyta się bez większych emocji przede wszystkim ze względu na infantylne fragmenty i nieudolne dialogi... No ale to może wina tłumacza.

"Ostatnia aria Mozarta" sprawiła, że postanowiłam sięgnąć po kolejną powieść znajdującą się w mojej biblioteczce, też związaną z wielkim kompozytorem, tym razem Vivaldim, którego ostatnie dni życia rozpoczynają fabułę. Później przenosimy się do 2003 r., by w Wenecji wraz z bohaterami rozwikłać tajemnicę rudego księdza.
Przeglądając dokumenty w archiwum Ospedale della Pieta,...

Sięgnęłam po tę książkę chwile po skończeniu "Aniołów i demonów" Browna. I to był pewnie mój błąd, który być może nie pozwolił mi obiektywnie ocenić i docenić lektury. Zachęciła mnie notka, że autor przez wielu uważany jest za hiszpańskiego Dana Browna. Nic bardziej mylnego. Informacja ta, niestety, niewiele ma wspólnego z prawdą. Książka zła nie jest, choć bardzo ciężko się w nią wgryźć. Do tego jest bardzo nierówna. Niektóre rozdziały czyta się z zapartym tchem, przez inne udaje się przebrnąć chyba tylko siłą rozpędu. Wynika to (wg mnie) z niezdecydowania autora, co do rodzaju tworzonego dzieła. Wątek tajemnicy zajmuje w książce równoległe miejsce z ognistą miłością głównych bohaterów. Mnóstwo niepotrzebnych (i nudnych) dialogów tylko odwraca uwagę od myśli przewodniej i rozprasza czytelnika.
Mimo tego, że akcja na początku toczy się niemiłosiernie powoli, bliżej zakończenie nabiera tempa i ostatnie fragmenty czyta się już naprawdę dobrze.
Pozycja godna ostrożnego polecenia, ale trzeba do niej zasiąść z czystym umysłem i nie porównywać autora z żadnym innym ( z Danem Brownem w szczególności :-)

Sięgnęłam po tę książkę chwile po skończeniu "Aniołów i demonów" Browna. I to był pewnie mój błąd, który być może nie pozwolił mi obiektywnie ocenić i docenić lektury. Zachęciła mnie notka, że autor przez wielu uważany jest za hiszpańskiego Dana Browna. Nic bardziej mylnego. Informacja ta, niestety, niewiele ma wspólnego z prawdą. Książka zła nie jest, choć bardzo ciężko...

Coś z literatury hiszpańskiej.
Fajna książka. Dobrze się czyta. Coś jak "Kod da Vinci" - no może trochę lżejsza w treści i fabule... Ale na takie wieczory po stresującym dniu nie najgorsza.

Coś z literatury hiszpańskiej.
Fajna książka. Dobrze się czyta. Coś jak "Kod da Vinci" - no może trochę lżejsza w treści i fabule... Ale na takie wieczory po stresującym dniu nie najgorsza.

Wtórne czytadło. W dodatku tłumacz lubi "górnolotny" język, przez co słowom brakuje lekkości i naturalności.

Wtórne czytadło. W dodatku tłumacz lubi "górnolotny" język, przez co słowom brakuje lekkości i naturalności.

Spodziewałam się ciekawszej historii....niestety!

Spodziewałam się ciekawszej historii....niestety!

Masakra. Sztampowa budowa, rozwlekłe sceny romatyczno-miłosne jakiegoś infantylnego skrzypka. Nuda jakich mało.

Masakra. Sztampowa budowa, rozwlekłe sceny romatyczno-miłosne jakiegoś infantylnego skrzypka. Nuda jakich mało.

Strata czasu.

Strata czasu.