Historia mocna i wciągająca. Mieszają się w niej radości i trudy życia, sytuacje dramatyczne i miłosne problemy. Autorka w ciekawy sposób przeprowadza przez całą historię poprzez różne osoby ją czytające zapoznając czytelnika "w swoim czasie".

Historia mocna i wciągająca. Mieszają się w niej radości i trudy życia, sytuacje dramatyczne i miłosne problemy. Autorka w ciekawy sposób przeprowadza przez całą historię poprzez różne osoby ją czytające zapoznając czytelnika "w swoim czasie".

Piękna, przejmująca opowieść. Każda książka autorki przeniosła mnie do innego świata. Ta pozycja jest jedną z moich ulubionych.

Piękna, przejmująca opowieść. Każda książka autorki przeniosła mnie do innego świata. Ta pozycja jest jedną z moich ulubionych.

Opowieść o skomplikowanych losach miłości i ludzi nią związanych. Ich potomkowie ponoszą konsekwencje czynów sprzed lat. Czyta się szybko i przyjemnie, choć tematyka nie jest łatwa.

Opowieść o skomplikowanych losach miłości i ludzi nią związanych. Ich potomkowie ponoszą konsekwencje czynów sprzed lat. Czyta się szybko i przyjemnie, choć tematyka nie jest łatwa.

Muszę się przyznać, że z wiekiem zmieniają mi się gusta czytelnicze. Jeszcze dwa lata temu nie zwróciłabym uwagi na tą książkę. Teraz jestem zachwycona. Dawno nie czytałam tak wciągającej historii. Dosłownie nie mogłam się oderwać. Zarwałam dwie nocki, żeby dokończyć ta historię. Uprzedzam, nie było ty krwi i brutalnych morderstw. 😱

Wzruszająca, pełna miłości i smutku. Zakończenie historii Anahity doprowadziło mnie do łez. Od początku podziewałam się, że prawnuk pojedzie do Anglii śladami swojej prababci, ale nie byłam w stanie przewidzieć co tam zastanie.

Przepiękna orientalna historia. Związek Anglika z Hinduską. Pierwsza wojną światowa. Dwoje młodych ludzi, którzy zakochują się w sobie do szaleństwa. Nieszczęście, które na nich spada, jest wręcz okrutne. Los zgotował Anahicie lata cierpień. Mimo upływu kilkudziesięciu lat, kobieta zdecydowała się przekazać swoją historię najtańszemu prawnukowi. Prosi, aby po jej śmieci odnalazł zaginionego syna, zmarłego w 1922 roku. Kobieta do ostatniej chwili, w wieku 100 lat, twierdziła, że on żył. I mimo aktu zgonu, który dostała, nadal była przekonana, że dożyły starości. Ale z kim, gdzie? Ktoś to musiał wyjaśnić.

Po 10 latach od jej śmierci Ari decyduje się przeczytać opowieść, pamiętnik o życiu swojej prababki i przy okazji interesów, jedzie do Angli, tam gdzie to wszystko się zaczęło. Czy babcia miała rację? Co takiego stało się z jej pierworodnym? Ari krok po kroku odkrywa tajemnice swojego rodu.

Autorka w swojej książce pokazuje nam dwa światy, które łączy jedno. Anahita i jej życie. Świat na początku XX wieku, oraz ten współczesny.

Polecam tą przepiękna historię. Na pewno długo o niej nie zapomnę.

Muszę się przyznać, że z wiekiem zmieniają mi się gusta czytelnicze. Jeszcze dwa lata temu nie zwróciłabym uwagi na tą książkę. Teraz jestem zachwycona. Dawno nie czytałam tak wciągającej historii. Dosłownie nie mogłam się oderwać. Zarwałam dwie nocki, żeby dokończyć ta historię. Uprzedzam, nie było ty krwi i brutalnych morderstw. 😱

Wzruszająca, pełna miłości i smutku....

Och, co to była za cudowna podróż.

"Ze wspaniałych pałaców indyjskich maharadżów do majestatycznych angielskich rezydencji...".

Po raz kolejny Lucinda Riley mnie oczarowała. I znowu okrutnie mi przykro, że tak wcześnie musiała odejść z tego świata. Tak bardzo chciałabym, żeby mogła dalej dla nas tworzyć. Uwielbiam to w jaki sposób łączy w swoich powieściach przeszłość z teraźniejszością. To jak bohaterowie odnajdują siebie, krocząc śladami swoich przodków. W "Róży Północy" mamy wszystko to, za co kochamy Lucindę.

***
Historia rozpoczyna się w dniu setnych urodzin Hinduski Anahity. Staruszka czuje, że niedługo jej ziemska droga dobiegnie końca i postanawia przekazać swojemu prawnukowi manuskrypt, w którym opisała niezwykłą historię swojego życia.

Gdy po latach Ari otwiera szufladę i natrafia na jej wspomnienia, wie, że po ich przeczytaniu, jego życie nie będzie już nigdy takie samo.

Młody mężczyzna postanawia wyruszyć do Anglii, w której to jego prababcia spędziła najszczęśliwsze, jak i najgorsze chwile swojego życia.

***
"Róża Północy" podzielona jest na kilka części. Dla mnie najmniej ciekawa była ta dotycząca współczesnego życia Ariego.
Natomiast zachwycił mnie pamietnik Anahity. Pokochałam ją całym sercem, jak większość bohaterów powieści. Była niezwykłą kobietą, którą w naszej kulturze pewnie niektórzy mogliby nazwać "szeptuchą". Nie miała lekko w życiu, a mimo to szukała w ludziach dobra i starała się być również taka dla innych. Nie spodziewała się jednak, że przyjdzie jej się zmierzyć z angielską arystokracją. A właściwie z jej jedną przedstawicielką - Maud, dla której utrzymanie upadającego majątku Astbury i uniknięcie skandalu było ważniejsze niż szczęście własnego syna.

***
W tej powieści tyle się działo, że nie sposób wszystko opisać. Dlatego dodam tylko, że Ari trafia w Anglii do mrocznej rezydencji Astbury, której mieszkańcy skrywają różne sekrety. I tutaj kolejny ukłon w stronę Lucindy, która przemyciła w swojej powieści elementy thrillera. Przyznam, że do końca niczego się nie domyśliłam.

Cudowna powieść, szczerze polecam!

Och, co to była za cudowna podróż.

"Ze wspaniałych pałaców indyjskich maharadżów do majestatycznych angielskich rezydencji...".

Po raz kolejny Lucinda Riley mnie oczarowała. I znowu okrutnie mi przykro, że tak wcześnie musiała odejść z tego świata. Tak bardzo chciałabym, żeby mogła dalej dla nas tworzyć. Uwielbiam to w jaki sposób łączy w swoich powieściach przeszłość z...

Zdecydowanie przepiękna książka. Chociaż przyznam się od razu, że byłam do niej bardzo sceptycznie nastawiona i obawiałam się jej bardzo. I w sumie, szczerze, do dwusetnej strony moje podejrzenia się potwierdzały. To znaczy, że do około dwusetnej strony trochę żałowałam, że po nią sięgnęłam. Historia mnie słabo zaciekawiła, wydawała mi się nudna, niczym nie zachęcająca. Jednakże zmieniło się to. Piszę to z przesłaniem, że nie warto z niej rezygnować. Jestem oczarowana historią. Jest wzruszająca, wstrząsająca i tak naprawdę w tym dramacie, który się tam odgrywał, jest także w pewnym sensie przepiękna. Jeżeli ktoś do około 200 strony ma wątpliwości to warto to przebrnąć. Ja wytrwałam i nie żałuję. W żaden sposób nie rzutuję to na moją ocenę. Po prostu trzeba dać jej szansę. Może to wynikło także z mojego niezbyt przychylnego nastawienia z początku.

Zdecydowanie przepiękna książka. Chociaż przyznam się od razu, że byłam do niej bardzo sceptycznie nastawiona i obawiałam się jej bardzo. I w sumie, szczerze, do dwusetnej strony moje podejrzenia się potwierdzały. To znaczy, że do około dwusetnej strony trochę żałowałam, że po nią sięgnęłam. Historia mnie słabo zaciekawiła, wydawała mi się nudna, niczym nie zachęcająca....

Przepiękna powieść pełna miłości, intryg i niesprawiedliwości. Losy młodych, niezwykłych ludzi w obliczu stagnacji kulturowych i obyczajowych przeplatają się ze współczesnym obrazem szeroko rozumianej wolności. Wszystko scala niesamowity, położony pośród wrzosowisk majątek Astbury. Pomimo różnorodnych zdarzeń, tragedii i szczęśliwych uniesień wciąż stoi niezachwiany, skrywając wciąż nieodgadnione tajemnice.

Przepiękna powieść pełna miłości, intryg i niesprawiedliwości. Losy młodych, niezwykłych ludzi w obliczu stagnacji kulturowych i obyczajowych przeplatają się ze współczesnym obrazem szeroko rozumianej wolności. Wszystko scala niesamowity, położony pośród wrzosowisk majątek Astbury. Pomimo różnorodnych zdarzeń, tragedii i szczęśliwych uniesień wciąż stoi niezachwiany,...

Historia Anahity to literatura piękna w najlepszym wydaniu, tak po prostu. Napisana w taki sposób, że tego się nie czyta, a się płynie. Wspaniała historia, łącząca przeszłość i teraźniejszość, momentami wyciskacz łez, przepiękny język, Lucinda Riley w pełni swojej klasy.

Historia Anahity to literatura piękna w najlepszym wydaniu, tak po prostu. Napisana w taki sposób, że tego się nie czyta, a się płynie. Wspaniała historia, łącząca przeszłość i teraźniejszość, momentami wyciskacz łez, przepiękny język, Lucinda Riley w pełni swojej klasy.

Pierwsza książka Rilay, ktora wpadła mi w ręce. Lekkie pióro i płynna akcja tocząca się w dwóch plaszczyznach czasowych powoduje, że nie chce się książki odkładać. Dawno nie sięgałam po literaturę piękną i już zapomniałam jaką ma się przyjemność z jej czytania.

Pierwsza książka Rilay, ktora wpadła mi w ręce. Lekkie pióro i płynna akcja tocząca się w dwóch plaszczyznach czasowych powoduje, że nie chce się książki odkładać. Dawno nie sięgałam po literaturę piękną i już zapomniałam jaką ma się przyjemność z jej czytania.

Jest to dziesiąta powieść autorki, która przeczytałam i chyba jedna z najlepszych! Aż żal, że to już koniec.

Jest to dziesiąta powieść autorki, która przeczytałam i chyba jedna z najlepszych! Aż żal, że to już koniec.