Takie życie tylko w Neapolu

Neapol taki jest albo się go kocha albo nienawidzi że należę do tych pierwszych książka mi się podobała. Bardzo fajnie są opisane różnice między Stanami a Italią przez co jeszcze ciekawiej czyta się książkę i co bardziej upewnia że zawsze Italia najlepsza tudzież Neapol piękny i toczący swoje życie. Oczywiście wspaniała kuchnia Neapolitańska królowa pizzy margherita i pyszna kawa z dodatkiem miłości i wspaniałej teściowej do pozazdroszczenia

Neapol taki jest albo się go kocha albo nienawidzi że należę do tych pierwszych książka mi się podobała. Bardzo fajnie są opisane różnice między Stanami a Italią przez co jeszcze ciekawiej czyta się książkę i co bardziej upewnia że zawsze Italia najlepsza tudzież Neapol piękny i toczący swoje życie. Oczywiście wspaniała kuchnia Neapolitańska królowa pizzy margherita i...

Jestem głodna i zafascynowana)) smakowita książka, zabawne potknięcia kulturowe) do schrupania)

Jestem głodna i zafascynowana)) smakowita książka, zabawne potknięcia kulturowe) do schrupania)

Bardzo lekka, smakowita i mocno neapolitańska historia młodej Amerykanki. Włochy to jednak stan umysłu ;). Polecam gorąco, jak rozpalony latem Neapol.

Bardzo lekka, smakowita i mocno neapolitańska historia młodej Amerykanki. Włochy to jednak stan umysłu ;). Polecam gorąco, jak rozpalony latem Neapol.

"Takie życie tylko w Neapolu" zarówno tytułem, jak i okładką obiecuje o wiele więcej, niż w rezultacie daje. Książka jest zlepkiem anegdot, niespójnych formalnie i zwyczajnie kiepsko napisanych, które składają się na równie niespójną i kiepsko napisaną całość. Czytelnicy spragnieni barwnej i bogatej opowieści na miarę tematu zawiodą się, ponieważ brak tu płynnej i logicznej narracji - cechą "organizującą" tę książkę jest kompletny chaos.

Jeśli chodzi o samą treść mam mieszane odczucia. Anegdoty dotyczące Włoch i Włochów (czy też raczej Neapolu i Neapolitańczyków) są często interesujące, czasami nawet zabawne, oferują też czytelnikowi sporo wartościowej wiedzy o życiu codziennym włoskich rodzin. Wgląd do włoskiego domu to niewątpliwa wartość tej książki. Natomiast fragmenty przedstawiające życie Amerykanki we Włoszech, jej kulturowe szoki, amerykański punkt widzenia, były dla mnie w większości infantylne, egzaltowane, powierzchowne, a w rezultacie irytujące. Ameryka to nie kraj, to stan umysłu, i to taki, którego nie ogarniam, a zwierzenia Katherine Wilson utwierdzają mnie w tym przekonaniu.

Ostatecznie nie uważam czasu spędzonego przy tej książce za zupełnie stracony, ale nie czerpałam z lektury takiej satysfakcji, jakiej oczekiwałam. Za to tylko 4 gwiazdki.

"Takie życie tylko w Neapolu" zarówno tytułem, jak i okładką obiecuje o wiele więcej, niż w rezultacie daje. Książka jest zlepkiem anegdot, niespójnych formalnie i zwyczajnie kiepsko napisanych, które składają się na równie niespójną i kiepsko napisaną całość. Czytelnicy spragnieni barwnej i bogatej opowieści na miarę tematu zawiodą się, ponieważ brak tu płynnej i logicznej...

To jedna z typowych lektur na wakacyjny czas. Zaproszenie stanowi już sama okładka. Podsyciła mój apetyt na Neapol. Autorka patrzy na to miasto przez różowe okulary. Wydaje się nie dostrzegać tego, co inni tak chętnie uwypuklają w swoich opracowaniach. Docenia to, co warto docenić – smaki, zapachy, topografię. Nie zapomina o mieszkańcach – żywiołowych, umiejących cieszyć się życiem. Odpowiednia dawka ciekawostek dotyczących codzienności neapolitańczyków. Pełnie humoru porównania dotyczące zwyczajów i mentalności Włochów i Amerykanów.

To jedna z typowych lektur na wakacyjny czas. Zaproszenie stanowi już sama okładka. Podsyciła mój apetyt na Neapol. Autorka patrzy na to miasto przez różowe okulary. Wydaje się nie dostrzegać tego, co inni tak chętnie uwypuklają w swoich opracowaniach. Docenia to, co warto docenić – smaki, zapachy, topografię. Nie zapomina o mieszkańcach – żywiołowych, umiejących cieszyć...

Przez niską ocenę na LCz omal nie wzięłam tej książki. Ale tak się składało, że jechałam do Neapolu, więc pomyślałam, że spróbuję. I to był strzał w dziesiątkę! Polecam każdemu, kto ma zamiar odwiedzić te rejony, super mnie wprowadziła w realia włoskiego la dolce vita. A jeśli ktoś nie ma zamiaru, to myślę, że książka też jest fajna. Bardzo lekka, przyjemna, na wakacje jak znalazł. Ogólnie: polecam.

Przez niską ocenę na LCz omal nie wzięłam tej książki. Ale tak się składało, że jechałam do Neapolu, więc pomyślałam, że spróbuję. I to był strzał w dziesiątkę! Polecam każdemu, kto ma zamiar odwiedzić te rejony, super mnie wprowadziła w realia włoskiego la dolce vita. A jeśli ktoś nie ma zamiaru, to myślę, że książka też jest fajna. Bardzo lekka, przyjemna, na wakacje jak...

Fajnie przedstawiona "typowa" włoska rodzina, duży plus za ciekawostki z życia neapolitańczyków. Książka jest momentami zabawna ale w dużej mierze skupia się na różnicach kulturowych między USA a Włochami, na związku Amerykanki z Włochem i na jedzeniu (nie tyle na kuchni, co na jedzeniu) ... bo z jedzeniem autorka ma wieczny problem.

Fajnie przedstawiona "typowa" włoska rodzina, duży plus za ciekawostki z życia neapolitańczyków. Książka jest momentami zabawna ale w dużej mierze skupia się na różnicach kulturowych między USA a Włochami, na związku Amerykanki z Włochem i na jedzeniu (nie tyle na kuchni, co na jedzeniu) ... bo z jedzeniem autorka ma wieczny problem.

Sympatyczne. Ale typowe: Amerykanka we Włoszech i jej perspektywa. Dużo jedzenia!;)

Sympatyczne. Ale typowe: Amerykanka we Włoszech i jej perspektywa. Dużo jedzenia!;)

Lekka, przyjemna, szybko się czyta. Idealna na lato, pozytywna historia o Włochach.

Lekka, przyjemna, szybko się czyta. Idealna na lato, pozytywna historia o Włochach.

Dawno tak nie odpłynęłam przy książce. Aż nie chciałam kończyć. Poczucie humoru, celne obserwacje, smakowite jedzenie. Chcę do Mammy! Idealna by oderwać się od tej jesieniozimy.

Dawno tak nie odpłynęłam przy książce. Aż nie chciałam kończyć. Poczucie humoru, celne obserwacje, smakowite jedzenie. Chcę do Mammy! Idealna by oderwać się od tej jesieniozimy.