Nie czytałam żadnej z części poprzedzających tę, ale nie było to żadnym problemem. Książka bardzo fajna i niesamowicie wciągająca. Wbrew pozorom bardziej polubiłam Grahama, mimo że daleko mu tu było do ideału. Do Rikkera jakoś trudniej mi się było przekonać, był niestety bardziej papierowy. Jedyny minus, to że książka kończy się bardzo nagle. Aż się zdziwiłam, że to ostatni fragment. Zakończenie rzeczywiście mogłoby być lepsze.

Nie czytałam żadnej z części poprzedzających tę, ale nie było to żadnym problemem. Książka bardzo fajna i niesamowicie wciągająca. Wbrew pozorom bardziej polubiłam Grahama, mimo że daleko mu tu było do ideału. Do Rikkera jakoś trudniej mi się było przekonać, był niestety bardziej papierowy. Jedyny minus, to że książka kończy się bardzo nagle. Aż się zdziwiłam, że to ostatni...

Pierwsza i jedyna z serii książka, którą przeczytałam. Wrażenia mam bardziej pozytywne. Jednak nie na tyle, aby zdecydować się na przeczytanie pozostałych. Trochę zabrakło mi zakończenia w tym zakończeniu. Irytujące też było to, że przez większość czas jeden z głównych bohaterów zasługiwał na wylanie kubła zimnej wody na łeb.

Pierwsza i jedyna z serii książka, którą przeczytałam. Wrażenia mam bardziej pozytywne. Jednak nie na tyle, aby zdecydować się na przeczytanie pozostałych. Trochę zabrakło mi zakończenia w tym zakończeniu. Irytujące też było to, że przez większość czas jeden z głównych bohaterów zasługiwał na wylanie kubła zimnej wody na łeb.

Mike Graham przez ostatnich kilka lat zaprzeczał samemu sobie i wychodziło mu to całkiem nieźle – udało mu się nabrać innych, tyle że nie siebie. Dzieli swój czas między hokej, dziewczyny i alkohol. Jego pozorny spokój burzy nowy członek jego drużyny, którego bardzo dobrze zna – jego były przyjaciel, i nie tylko… John Rikker. I to spotkanie po latach sprawia, że Mike jest w rozsypce. I nie chodzi tylko o to, że pije coraz więcej...


Widziałam opinie mówiące o tym, że umieszczenie w środku serii książki z gatunku M/M nie było mądrym posunięciem ze strony autorki. Ale ona twierdzi, że ani przez chwilę tego nie żałowała, bo „The Understatement of the Year” jest jedną z jej najlepszych książek i ja zdecydowanie się z nią zgadzam.
Kiedy na końcu drugiej części Hartley tak nagle wspomniał o Mike’u, tak właśnie pomyślałam, że kolejna część będzie o nim. Chociaż to, o czym on powiedział, było w sumie trochę spoilerem, bo mówił o wydarzeniu, które działo się dobrze po połowie książki. Ale wcale nie umniejszyło to tej historii, bo było właśnie tylko wspomniane. ;) Ale do rzeczy.
Nie będzie to niczym nowym, kiedy napiszę, że tak jak poprzednie części w tej serii, tak też i ta mnie wciągnęła od pierwszej strony. Ani że polubiłam tę dwójkę facetów. Każdy z nich borykał się z innymi problemami, i chociaż Mike trochę mnie czasami denerwował swoim zachowaniem, to i tak mu współczułam. A Rikkera podziwiałam, że miał co do niego cierpliwość i po prostu nie odpuścił. Poważnie, nie wiem, czy ja na niego miejscu bym to znosiła, kiedy Mike nie mógł się zmusić nawet do tego, by choćby na niego spojrzeć w miejscu publicznym.
Babcia Rikkera była świetna, jego rodzice nie za bardzo, choć ojciec się później trochę zrehabilitował. Brakowało mi też jakiegoś epilogu albo trochę dłuższego pociągnięcia akcji, ale i tak podobało mi się, jak to wszystko się potoczyło i skończyło.
A teraz z chęcią sięgnę po kolejną część o Belli, bo polubiłam jej w tej części, została tutaj trochę pokrzywdzona, więc mam nadzieję, że w jej życiu też się wszystko poukłada.

Mike Graham przez ostatnich kilka lat zaprzeczał samemu sobie i wychodziło mu to całkiem nieźle – udało mu się nabrać innych, tyle że nie siebie. Dzieli swój czas między hokej, dziewczyny i alkohol. Jego pozorny spokój burzy nowy członek jego drużyny, którego bardzo dobrze zna – jego były przyjaciel, i nie tylko… John Rikker. I to spotkanie po latach sprawia, że Mike jest w...