Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Kocham Cię poza słowami, Kellan” W Unshacked dostajemy sporo niepokoju, choć nie tak dużo, jak w This Life I i II. Ale tutaj autorka zajmuje się następstwami straty i depresją, która może nastąpić po stracie ukochanej osoby i oczywiście na nowo nauczyć się żyć i kochać. To na swój sposób jest rozdzierająca serce historia, ale cholera, była też piękna. To powolne rozwijanie się pragnienia między nimi jest znakomicie wykonane w całej książce. Patrzenie, jak Shannon odzyskuje równowagę i obserwowanie jego i Kellana razem, było dokładnie tym, czego potrzebowałam. Po prostu, to było piękne. Najbardziej podobało mi się w tym to, że autorka nigdy nie unika trudności Shannona z poradzeniem sobie ze stratą Patricka i Grace. Nie ma tu magicznego fiuta, nie ma tu, że nagle jest wszystko w porządku będąc w związku z innym mężczyzną. Kellan zmaga się również z ogromnym żalem po wielu stratach w ludziach, które ponieśli SoM podczas krwawej wojny gangów, w tym wspomniany najlepszy przyjaciel Patrick i jego matka Grace - żona Shannona i kobieta, która pomogła wychować Kellana po tym, jak został porzucony przez rodziców za to, że jest gejem. I właśnie z tą traumą nie radzi sobie Kellan. Emocje w tej książce są napięte strachem, poczuciem winy i tajemnicami oraz przeczuciami, gdy członkowie konkurencyjnej włoskiej rodziny, której Sons myśleli, że wykończyli, czają się wokół Filadelfii. Żadna z tych postaci nie jest nawet w najmniejszym stopniu tym, co można by uznać za dobrego człowieka, nawet Shannon, który był psychiatrą pomagającym tysiącom ludzi przez lata działalności Synów, nie ma czystych rąk. Ale byłam zaskoczona tym, jak mało mnie to obchodziło, dopóki Kellan i Shannon byli w stanie wyjść poza swoje traumy i dojść do wniosku, że są czymś więcej niż tylko dalszą rodziną, a mogą stworzyć swoja własną rodzinę. Uwielbiam Unshacked, dla mnie to była perfekcja.