Polskie wydawnictwa nieodmiennie popełniają tą samą zbrodnię: tłumaczą tylko po 1-2 części wielotomowego cyklu. Cóż, trzeba się ratować na własną rękę.
Jak niemal wszystkie książki z serii Wszechświata Pierworodnych absolutnie rewelacyjna. Charakterystyczna dla autora mieszanka kosmicznie wartkiej akcji, fantastycznych opisów przenoszących wprost na pokład międzygwiezdnego statku lub planety krążącej gdzieś na rubieżach Wewnętrznej Granicy i pieczołowicie wyważonej porcji inteligentnego humoru.
Łowca głów też ma prawo się zestarzeć, chcieć się ustatkować i przejść na emeryturę. Problem w tym, że tylko on tak uważa. Opowieść o lojalności i specyficznej przyjaźni, o moralności i trzymaniu się własnych zasad mimo wszystko, o ryzyku we wszelkich możliwych postaciach, głupocie i brawurze. I poszukiwaniu świętego spokoju. Mądrze, a bez krzty łopatologii.

Polskie wydawnictwa nieodmiennie popełniają tą samą zbrodnię: tłumaczą tylko po 1-2 części wielotomowego cyklu. Cóż, trzeba się ratować na własną rękę.
Jak niemal wszystkie książki z serii Wszechświata Pierworodnych absolutnie rewelacyjna. Charakterystyczna dla autora mieszanka kosmicznie wartkiej akcji, fantastycznych opisów przenoszących wprost na pokład międzygwiezdnego...

W trzeciej części cyklu o Egzekutorze autor bardzo sprawnie (a przy tym w widoczny sposób doskonale się bawiąc) łączy główne wątki towarzyszące nam w dwóch poprzednich tomach. Tym razem jednak bohaterem nie jest żaden z klonów Jeffersona Nighthawka, ale sam Widowmaker, we własnej osobie; lekarstwo na jego chorobę zostało wynalezione i po ponad stu latach Nighthawk może ponownie spojrzeć na Galaktykę.

Niestety nie jest mu dane spokojnie osiąść, i cieszyć emeryturą. Jak było do przewidzenia: jego klony zdobywając pieniądze dla swego “ojca” narobiły wielu wrogów, których nie interesują niuanse dotyczące skomplikowanej “struktury rodzinnej”. Przeciwnicy szukają Jeffersona Nighthawka, a na tę chwilę nasz bohater jest jedynym, który nosi to miano. Co więcej, nie zamierza z niego rezygnować.

Powoli ogarnia go zniechęcenie, a wraz z coraz większym gniewem na zaistniałą sytuację robi to, co zrobiłaby większość ludzi: popełnia błędy. Zresztą dzięki temu jest bohaterem znacznie bardziej interesującym niż ten z “Powrotu Egzekutora”, który był tak doskonały, że czasem aż papierowy. Dodajmy do tego ciągłe przekomarzanie się z obecnym we wszystkich tomach Ito Kanashitą oraz kobietę, z którą Nighthawk chciałby spędzić resztę swoich lat i wychodzi bardzo przyjemna opowieść idealnie dopasowana do dwóch poprzednich.

Choć koniec książki został przygotowany tak, by całość zamknąć, nie sposób nie zauważyć pewnych luk i uproszczeń, których autor dokonał. Ostatnie strony książki wyglądają zresztą tak, jakby Mike się gdzieś bardzo spieszył. I prawdę mówiąc taka gonitwa aż się prosi o ciąg dalszy, pytanie natomiast brzmi: dlaczego autor odpoczywał kilka lat, nim opublikował tom czwarty? Mam nadzieję, że opóźnienie było efektem dopracowania książki, że “A Gathering of Widowmakers” nie okaże się bublem...

W trzeciej części cyklu o Egzekutorze autor bardzo sprawnie (a przy tym w widoczny sposób doskonale się bawiąc) łączy główne wątki towarzyszące nam w dwóch poprzednich tomach. Tym razem jednak bohaterem nie jest żaden z klonów Jeffersona Nighthawka, ale sam Widowmaker, we własnej osobie; lekarstwo na jego chorobę zostało wynalezione i po ponad stu latach Nighthawk może...