Zachwyciła mnie ta książka, zwłaszcza wspomnienia z dzieciństwa i dorastania Sand. Najwięcej uroku miały dla mnie opisy słonecznych dni spędzanych w Nohant. Interesującym aspektem tej autobiografii jest również okazja do przyjrzenia się z bliska wielkim tamtej epoki, z którymi Sand się przyjaźniła, jak. np Delacroix. Jest to jednak niepełna wersja jej wspomnień, dlatego na pewno sięgnę jeszcze po pięciotomowe wydanie, które niedawno przetłumaczono na polski.

Zachwyciła mnie ta książka, zwłaszcza wspomnienia z dzieciństwa i dorastania Sand. Najwięcej uroku miały dla mnie opisy słonecznych dni spędzanych w Nohant. Interesującym aspektem tej autobiografii jest również okazja do przyjrzenia się z bliska wielkim tamtej epoki, z którymi Sand się przyjaźniła, jak. np Delacroix. Jest to jednak niepełna wersja jej wspomnień, dlatego na...

„Historię mojego życia” znam z pięciotomowej wersji pełnej i zachęcam każdego kto tylko może i jest zainteresowany do niepoprzestawania na fragmentach. To najlepsza biografia Sand, gdyż portretuje ją od wewnątrz i w dużej mierze wyjaśnia – stanowi przez to świetny materiał psychologiczny. Nie jest to lektura dla poszukujących łatwej i niczemu niesłużącej ekscytacji – pisarka nie kupczy bowiem swoją prywatnością. Chce skłonić czytelnika do zastanowienia się nad samym sobą. Wychodzi z założenia, że nasze „ja” w mniej więcej połowie zdeterminowane jest historią i psychologią naszych przodków, dlatego kreśli galerię portretów członków swojej rodziny. Najwięcej miejsca poświęca ojcu, którego bardzo wcześnie straciła i którego biografię obiecała spisać jeszcze jako siedemnastoletnia dziewczyna. Wierzy równocześnie w możliwość samodoskonalenia, uważa „ja” za płynne i w tym sensie jest prekursorką teorii rozwoju osobistego.

„Historia mojego życia” to dzieło w dużej mierze poświęcone genezie. Dowiadujemy się zatem o turbulencjach psychicznych i życiowych, jakich doznaje Aurora w wieku dziecięcym i młodzieńczym, a które na pewno nie pozostają bez wpływu na kryzys egzystencjalno-duchowy, jakiego doznaje w latach trzydziestych (kryzys przezwyciężony). Widzimy budzenie się różnych typów wrażliwości: uczuciowej, społecznej, estetycznej i tej uważanej przez pisarkę za najważniejszą: religijnej. Pod koniec życia George Sand napisze: „Wiele rozmyślałam nad tym co jest prawdziwe, a w tym poszukiwaniu poczucie ja zaciera się z każdym dniem coraz bardziej”. Zrozumiał to chyba Pascal Quignard, który w jednej ze swoich książek nawiązał do jej dążenia do Nieobecności.

Myli się jednak ten, co sądzi, że autobiografia Sand to sama li tylko śmiertelna powaga. W książce nie brak momentów żartobliwych, przekornych i satyrycznych, żywych opisów osób i sytuacji. Nie brak i wielkiej historii, która raz po raz daje o sobie znać w tle.

Nie sposób wyczerpać tutaj całego bogactwa tematycznego i formalnego tego utworu. Można by zastanawiać się nad cechami, które łączą go (lub dzielą) z takimi znanymi dziełami literatury francuskiej jak Rougon-Macquartowie lub „W poszukiwaniu straconego czasu”. Dla mnie osobiście to jedna z najważniejszych przeczytanych w życiu książek.

„Historię mojego życia” znam z pięciotomowej wersji pełnej i zachęcam każdego kto tylko może i jest zainteresowany do niepoprzestawania na fragmentach. To najlepsza biografia Sand, gdyż portretuje ją od wewnątrz i w dużej mierze wyjaśnia – stanowi przez to świetny materiał psychologiczny. Nie jest to lektura dla poszukujących łatwej i niczemu niesłużącej ekscytacji – ...