Książka w 95% pokrywa się słowo w słowo z późniejszą tego samego autora pod tytułem "Trynkiewicz i inni"

Książka w 95% pokrywa się słowo w słowo z późniejszą tego samego autora pod tytułem "Trynkiewicz i inni"

Książka rewelacyjna, reportaże to najlepszy sposób na uzyskanie informacji u źródła. Dzięki tej książce można wniknąć w psychikę zbrodniarzy, którzy w Polsce dostali kaesa. Co czuli popełniając zbrodnie, co nimi kierowało i jak oceniają swoją obecną sytuacje i swoje życie. Mały niedosyt co do ilości stron i poruszanych wątków ze zbrodniarzami.

Książka rewelacyjna, reportaże to najlepszy sposób na uzyskanie informacji u źródła. Dzięki tej książce można wniknąć w psychikę zbrodniarzy, którzy w Polsce dostali kaesa. Co czuli popełniając zbrodnie, co nimi kierowało i jak oceniają swoją obecną sytuacje i swoje życie. Mały niedosyt co do ilości stron i poruszanych wątków ze zbrodniarzami.

Nie można powiedzieć o tej książce "dobra", bo ocena zbrodni nie kwalifikuje się pod żadne kryterium.
Czytając tą książkę zastanawiałam się po raz kolejny jak to możliwe, że w człowieku są takie pokłady nienawiści, okrucieństwa i zła, że skłaniają do morderstwa i gwałtu. Z drugiej strony zastanawiam się nad pytaniem, które autor zadawał skazanym na karę śmierci "czy kat jest również mordercą"?
Wiele niesmaku i bólu zostawia po sobie taka książka, ale czasem warto sięgnąć po nią choćby po to by nie zapomnieć o ofiarach.

Nie można powiedzieć o tej książce "dobra", bo ocena zbrodni nie kwalifikuje się pod żadne kryterium.
Czytając tą książkę zastanawiałam się po raz kolejny jak to możliwe, że w człowieku są takie pokłady nienawiści, okrucieństwa i zła, że skłaniają do morderstwa i gwałtu. Z drugiej strony zastanawiam się nad pytaniem, które autor zadawał skazanym na karę śmierci "czy...

Nie jest to książka "Czekając na kata" ale tytuł tej książki "Trynkiewicz i inni". To zapis rozmów przeprowadzonych z kilkoma zbrodniarzami. Dokładnie z tymi co w pierwszej książce. Wydaje mi się, że tak jest trochę ulepszona. Niewyobrażalne zbrodnie. Jest kara, czasami nie adekwatna do popełnionych czynów. Tylko jeden z rozmówców chciał śmierci, większość z nich uważała się za niewinnych albo kreowała się na ludzi skrzywdzonych. A gdzie w tym wszystkim ofiary i i ich rodziny. Czytając książki o takiej tematyce zastanawiam się czy kaes nie jest u nas potrzebny. Większość z morderców wraca kolejny raz do więzienia. Niby nie jest ona humanitarna ale czy humanitarne jest trzymanie człowieka w zamknięciu przez całe swoje życie. W niektórych z tych ludzi nie było nawet cienia skruchy. Najgorsze to to, że popełniali okropne zbrodnie w bardzo młodym wieku...

Nie jest to książka "Czekając na kata" ale tytuł tej książki "Trynkiewicz i inni". To zapis rozmów przeprowadzonych z kilkoma zbrodniarzami. Dokładnie z tymi co w pierwszej książce. Wydaje mi się, że tak jest trochę ulepszona. Niewyobrażalne zbrodnie. Jest kara, czasami nie adekwatna do popełnionych czynów. Tylko jeden z rozmówców chciał śmierci, większość z nich uważała...

Książka jest zapisem rozmów z sześcioma osobami, które zostały skazane na śmierć po 1988 roku. Obowiązywało wtedy memorandum, ale sama kara śmierci nie została zniesiona. Część osób objęła amnestia - w grudniu 1989 kara śmierci została zamieniona na 25 lat więzienia.

Autor rozmawiał z:

- Tomaszem Ciepielewskim, który w 1994 roku zgwałcił i zamordował jedenastoletnią dziewczynkę. Miał wówczas 23 lata

- Eugeniuszem Mazurem, który 9 stycznia 1991 roku zamordował czteroosobową rodzinę (w tym trzyletnie dziecko). Miał wówczas 42 lata.

- Grzegorz Płociniak, który 5 stycznia 1992 roku razem ze wspólnikiem dokonał zabójstwa małżonków Teresy i Andrzeja H. Miał wtedy 41 lat.

- Zenon Gliwa, który we wrześniu 1991 roku zgwałcił i zamordował szesnastoletnią Agnieszkę P., a w czerwcu 1992 zgwałcił i zamordował jedenastoletnią Wiolettę P. W chwili popełnienia pierwszego czynu miał 24 lata.

- Janusz Kulmatycki, który 7 marca 1993 roku zastrzelił policjanta Jacka Engla. Miał wtedy 32 lata.

- Mariusz Trynkiewicz, który w 1988 roku zamordował na tle lubieżnym czterech chłopców w wieku od jedenastu do trzynastu lat. Miał wówczas 26 lat.

Autor rozmawiał o popełnionym przestępstwie, pytał, co oskarżeni czuli słysząc najwyższy możliwy wyrok, co sądzą o osobie kata.
Do każdego rozdziału dołączony jest opis z rekonstrukcji wydarzeń.

Opisy są dość łagodne, bez makabrycznych szczegółów. Mimo to miałam łzy w oczach czytając o śmierci jedenastoletniej dziewczynki.

Książka jest zapisem rozmów z sześcioma osobami, które zostały skazane na śmierć po 1988 roku. Obowiązywało wtedy memorandum, ale sama kara śmierci nie została zniesiona. Część osób objęła amnestia - w grudniu 1989 kara śmierci została zamieniona na 25 lat więzienia.

Autor rozmawiał z:

- Tomaszem Ciepielewskim, który w 1994 roku zgwałcił i zamordował jedenastoletnią...