Szalapin był najwybitniejszym śpiewakiem przełomu XIX i XX wieku .

Tą niezwykle barwną opowieść o swojej życiowej wędrówce z 'klepiska' ubogiej rosyjskiej chaty do La Scali i Metropolitan Opera w Nowym Jorku, współtworzył z Gorkim. Czyta się jak arcydzieła literatury rosyjskiej .

Zawsze był pod ogromnym urokiem natury - wchłaniał w siebie wszystko co widział. Jako chłopiec łobuzował i chętnie brał udział w zbiorowych bijatykach . Na nic nie pozostawał obojętny , wszystko wywierało na nim wrażenie. Mówił o sobie, że jest niestrudzony jak wielbłąd. W towarzystwie mógł z własnej inicjatywy godzinami śpiewać. Tak silnie emanowała z niego ta potrzeba, że gdy przyszła ochota śpiewać, potrafił przezwyciężyć wszystkie przeszkody i zawsze gdzieś znaleźć fortepian i akompaniatora. Miewał takie koncepcje interpretacyjne jakie nigdy nie przychodziły na myśl innym śpiewakom.

A tak pierwsze spotkanie z Szalapinem opisuje Maksym Gorki w liście do przyjaciela :

,, Śpiewał 'Pchłę' pieśń Mefista. Przyjacielu, to było coś nadzwyczajnego, nigdy niczego podobnego nie doznałem (...) Stanął przy rampie ogromny młodzieniec we fraku i rękawiczkach, z szeroką twarzą i małymi oczami. Chwilę milczał. I nagle uśmiechnął się i - dalibóg - zmienił się w diabła we fraku. Zaśpiewał jakoś tak niegłośno : ,, Żył sobie niegdyś król, a przy nim żyła pchła....” Zaśpiewał jedną zwrotkę i - strasznie cicho - zachichotał : ,, Pchła ? Cha-cha-cha ! ” I tego nie sposób opisać - z ironią uderzającą jak grom, cichy, jadowity śmiech, że aż ciarki po skórze przechodzą. Kiedy skończył śpiewać - skończył tym szatańskim śmiechem, publiczność - teatr był nabity po brzegi - publiczność osłupiała. Z minutę - ja nic nie przesadzam - wszyscy siedzieli nieruchomo, milcząc, zupełnie jakby ktoś wylał na nich coś klejącego, gęstego , ciężkiego, co ich przygniotło i stłamsiło. Mieszczańskie pyski pobladły, wszystkich ogarnęło przerażenie. A on - Szalapin - znowu wyszedł i znowu zaczął śpiewać Pchłę ! Ach, bracie , ty nie możesz sobie wyobrazić, co to było !
Dopóki nie usłyszałem go - nie wierzyłem w jego talent. Ty wiesz - nie cierpię opery, nie rozumiem muzyki. On mnie wcale nie zmusił do zmiany stanowiska, ale pójdę go słuchać jeśli nawet przez cały wieczór będzie śpiewać tylko jedno „ Gospodi , pomiłuj !”

Książkę znalazłam na bibliotecznej półce ...pośród innych zakurzonych muzycznych biografii. Oczarowana kupiłam dwa egzemplarze na prezent. Jest też wersja audio ze śpiewem :)

Szalapin był najwybitniejszym śpiewakiem przełomu XIX i XX wieku .

Tą niezwykle barwną opowieść o swojej życiowej wędrówce z 'klepiska' ubogiej rosyjskiej chaty do La Scali i Metropolitan Opera w Nowym Jorku, współtworzył z Gorkim. Czyta się jak arcydzieła literatury rosyjskiej .

Zawsze był pod ogromnym urokiem natury - wchłaniał w siebie wszystko co...

Wybitna pozycja, tak jak wybitnym artystą był Fiodor Szalapin. Obiema rękami podpisuję się pod wyżej zamieszczoną recenzją.
Nie mam zbyt wiele czasu na czytanie wydań papierowych, ale zawsze znajduję czas na słuchanie audiobooków podczas jazdy na rowerze. Kilka dni temu na Jarmarku Dominikańskim, na pchlim targu znalazłem "Wspomnienia" Szalapina.
Niesamowita sprawa słuchać podczas jazdy w jego własnym wykonaniu pieśni i wspomnień w fantastycznej interpretacji Ksawerego Jasieńskiego, Haliny Łabonarskiej i Henryka Machalicy.
Bardzo, bardzo polecam

Wybitna pozycja, tak jak wybitnym artystą był Fiodor Szalapin. Obiema rękami podpisuję się pod wyżej zamieszczoną recenzją.
Nie mam zbyt wiele czasu na czytanie wydań papierowych, ale zawsze znajduję czas na słuchanie audiobooków podczas jazdy na rowerze. Kilka dni temu na Jarmarku Dominikańskim, na pchlim targu znalazłem "Wspomnienia" Szalapina.
Niesamowita sprawa słuchać...