fascynuje i przeraża ten - po prostu zaczyn

fascynuje i przeraża ten - po prostu zaczyn

Szóstka z plusem dla Filipa Springera .
To nie tylko wspaniała robota reporterska, kawał solidnego śledztwa w sprawie Hansenów, to również dowód ogromnej wrażliwości Autora, jego czułości dla ludzi, o których pisze, szacunku dla przeszłości, delikatności w ujęciu spraw. A jednocześnie reportaż wcale nie ucieka od konfrontacji z opiniami skrajnie oskarżycielskimi, przeciwnie, znalezienie odpowiedzi na zarzuty jest osią zamysłu tej podróży przez miejsca i czasy. To chyba cenię najbardziej w tej literaturze – że trudna materia dość ewidentnych zarzutów została potraktowana jako wyzwanie do poszukiwania równoważnych odpowiedzi, a ścieżka tych odpowiedzi powiodła w głąb czasu i przestrzeni – to olbrzymia zasługa Autora.

A Zofia i Oskar?
Ludzki wymiar dramatu ponadprzeciętności fascynuje mnie. Nieustająca walka o wartości i ostateczne pogodzenie z życiem, przy tym aż do końca wytrwałość we własnym świecie idei – to właściwości ludzi niezwykłych, o których powinniśmy mówić, powinniśmy ich poznawać, próbować zrozumieć.
Dla mnie Hansen to było nazwisko architekta nieudanego osiedla na Pradze. Kiedyś błądziłam tam szukając drzwi mieszkania koleżanki. Kiedy powiedziałam mężowi, co słucham – zapytał: to ten architekt? Jak polski Corbusier?
Coś, gdzieś, kiedyś – ale nic konkretnego. A tu – takie życie!
W odbiorze bardzo pomógł znakomicie czytający tekst Przemysław Bluszcz, to klasa sama w sobie, już dla tego głosu można sięgnąć po tę pozycję.
Znakomita rzecz – dla wszystkich czytelników literatury faktu, dobrej literatury faktu.

Szóstka z plusem dla Filipa Springera .
To nie tylko wspaniała robota reporterska, kawał solidnego śledztwa w sprawie Hansenów, to również dowód ogromnej wrażliwości Autora, jego czułości dla ludzi, o których pisze, szacunku dla przeszłości, delikatności w ujęciu spraw. A jednocześnie reportaż wcale nie ucieka od konfrontacji z opiniami skrajnie oskarżycielskimi,...

Wiele rzeczy jest w ich życiu i pracy interesujących ale kiedy tego słuchałem to głównie krążyło mi w umyśle pytanie: "czy przypadkiem architekci nie uzurpowali sobie praw, których nie mieli?". Czy faktycznie zadaniem architektów jest przebudowywanie społeczeństwa i jego zmienianie? Czy oni faktycznie mają wiedzę i umiejętności, żeby próbować to robić (o ile ktokolwiek takowe ma)? I czy przypadkiem nie prowadzili eksperymentów na ludziach, które często kończyły się źle? I mówię nie tylko o Hansenach, którzy zresztą nie mieli zbyt wielu praktycznych możliwości wprowadzenia w życie swoich pomysłów - jednak w latach powojennych podobne idee doczekały się realizacji w wielu miejscach na Świecie: Brasilia, New Delhi, mega-osiedla pod Rzymem, w Marsylii, w USA i w Wielkiej Brytanii. Czy to przyniosło pozytywne rezultaty czy może doprowadziło do społecznej tragedii?

Zdania są podzielone, także i w przypadku zrealizowanych osiedli Hansenów, przy czym oni, jeszcze bardziej niż realizacje na Świecie, musieli walczyć nie tylko z ideą ale także i z tragiczną jakością realizacji i wymuszonymi, nieżyciowymi normatywami. Mimo tych podzielonych zdań wydaje mi się (na ile ja mam o tym wiedzę),że przynajmniej w kilku miejscach na Świecie osiedla z tego okresu się wyburza, więc chyba przeważają oceny negatywne, choć uczciwie trzeba przyznać, że stosujemy dzisiejsze miary do projektów z lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, kiedy zarówno możliwości jak i wymagania mieszkańców były inne.

A jednak czuję jakiś wewnętrzny opór przed ideami takimi jak hansenowski Linearny System Ciągły, który wygląda mi na szalony i niebezpieczny eksperyment społeczny w skali całego narodu. Nawet zastanawianie się nad czymś takim wygląda mi na groźne. Ale może my jednak cały czas nie umiemy myśleć w skali globalnej? Z drugiej strony: eksperyment w skali miasteczka może się skończyć katastrofą w skali miasteczka, eksperyment globalny może się skończyć globalną katastrofą. Sam nie wiem.

Wiele rzeczy jest w ich życiu i pracy interesujących ale kiedy tego słuchałem to głównie krążyło mi w umyśle pytanie: "czy przypadkiem architekci nie uzurpowali sobie praw, których nie mieli?". Czy faktycznie zadaniem architektów jest przebudowywanie społeczeństwa i jego zmienianie? Czy oni faktycznie mają wiedzę i umiejętności, żeby próbować to robić (o ile ktokolwiek...

Zagłębiając się w świat dziejów architektury, z czasem dowiadujemy się, że nie jest ona tylko i wyłącznie sztuką postawienia budynku albo zagospodarowania przestrzeni. Zaczynamy zwracać uwagę również na inne aspekty tej dziedziny, na to jaki wpływ ma na życie jej użytkowników, czy kryje się za nią jakaś idea lub przekaz albo jakie potrzeby powinna ona spełniać. Historia Oskara i Zofii Hansenów opisana przez Filipa Springera w "Zaczynie" jest na to idealnym przykładem.

Książka, mimo że jest napisana w dużej części w formie biografii architektów, zwraca uwagę na wiele aspektów życia i funkcjonowania ludzi jako ogółu. Ukazuje ona historię wizjonerów, którzy mimo swoich szczytnych idei, na własnej skórze przekonali się, że utopia możliwa jest tylko w teorii. Myślę, że jest to książka, która na przykładzie architektury dobrze obrazuje dlaczego pewne założenia sprawdziłyby się jedynie w świecie idealnym, który przecież nie może istnieć. Ukazuje też, jak duży wpływ architektura ma na inne dziedziny życia człowieka.

Autor bardzo umiejętnie przeplata też konteksty związane z historią architektury Europy, która miała duży wpływ na twórczość Hansenów. Dzięki temu czytelnik może dowiedzieć się również wielu rzeczy o artystach na pozór mało związanymi z projektami architektów. Oprócz tego, dość dokładnie opisuje założenia Formy Otwartej, która do dziś stanowi inspirację lub nawet podstawę dla różnych projektów artystycznych.

Książka, mimo raczej biograficznej formy, nie zanudza czytelnika zbędnymi faktami. Dla osoby, która faktycznie zaciekawi się historią Hansenów jest ona pozycją wciągającą i po prostu przyjemną. Myślę, że jest ona godna polecenia każdemu miłośnikowi sztuki, zwłaszcza powiązanej z krajami nordyckimi.

Zagłębiając się w świat dziejów architektury, z czasem dowiadujemy się, że nie jest ona tylko i wyłącznie sztuką postawienia budynku albo zagospodarowania przestrzeni. Zaczynamy zwracać uwagę również na inne aspekty tej dziedziny, na to jaki wpływ ma na życie jej użytkowników, czy kryje się za nią jakaś idea lub przekaz albo jakie potrzeby powinna ona spełniać. Historia...

Bardzo przyzwoite repo o parze projektantów, którzy, choć byli wielkimi wizjonerami, nie powinni projektować niczego poza miastami w Sim City. Osoby wychowane w dworkach szlacheckich powinny mieć zakaz projektowania bloków mieszkalnych. Pozdrawiam, osoba wychowana i mieszkająca do dziś na blokowisku.

Bardzo przyzwoite repo o parze projektantów, którzy, choć byli wielkimi wizjonerami, nie powinni projektować niczego poza miastami w Sim City. Osoby wychowane w dworkach szlacheckich powinny mieć zakaz projektowania bloków mieszkalnych. Pozdrawiam, osoba wychowana i mieszkająca do dziś na blokowisku.

To była uczta czytelnicza.
Tok narracji sprawiał, że momentami zapominałam o otaczającej mnie rzeczywistości.
A w obecnej sytuacji jest to niezwykle pożądane - aby zapomnieć choć przez chwilę.
Dziękuję panu Springerowi za te chwile wytchnienia.

To była uczta czytelnicza.
Tok narracji sprawiał, że momentami zapominałam o otaczającej mnie rzeczywistości.
A w obecnej sytuacji jest to niezwykle pożądane - aby zapomnieć choć przez chwilę.
Dziękuję panu Springerowi za te chwile wytchnienia.

Z całą pewnością nie warto tracić czasu na lektury byle jakie, czy takie sobie. Życie jest bowiem stanowczo za krótkie, by przeczytać nawet tylko te książki, które są wartościowe! Jednak po „Zaczyn” sięgnąć nie tylko można, ale wręcz trzeba! To nie tylko fascynująca pod wieloma względami biografia pary trochę zapomnianych architektów, ale w dużej mierze znakomity wytrych do zrozumienia Polski powojennej i jej modelowania na płaszczyźnie społeczno-polityczno-urbanistycznej. Idee naprawy świata, trudny charakter jaki przypada w udziale bodaj każdemu wizjonerowi, realia gospodarki centralnie planowanej, wreszcie potrzeby samych użytkowników architektury mieszkaniowej - to wszystko ściera się w nieustannym tyglu tworząc w efekcie jedynie pewien zaczyn. Jego próbki możemy dziś „smakować” jedynie w kilku, nie do końca zresztą przeprowadzonych z duchem architektonicznego zamysłu, realizacjach. Forma Otwarta, Miasto Liniowe, Sztuka Procesualna – te pojęcia, niewiele obchodzą przeciętnego mieszkańca bloków na Przyczółku Grochowskim, zmagającego się z brakiem prywatności, przytłoczonego długimi galeriami komunikacyjnymi, ciemnymi wnętrzami mieszkań, hałasem podczas deszczu. Jak pisze Autor tej książki – „osiedle zaprojektowali ludzie, którzy nie zakładali istnienia zła.” Ja doskonale zdaję sobie sprawę z istnienia złej i słabej literatury, dlatego z czystym sumieniem polecam lekturę biografii Hansenów błyskotliwi napisaną przez Filipa Springera.

Z całą pewnością nie warto tracić czasu na lektury byle jakie, czy takie sobie. Życie jest bowiem stanowczo za krótkie, by przeczytać nawet tylko te książki, które są wartościowe! Jednak po „Zaczyn” sięgnąć nie tylko można, ale wręcz trzeba! To nie tylko fascynująca pod wieloma względami biografia pary trochę zapomnianych architektów, ale w dużej mierze znakomity wytrych do...

Wyprzedził swoje czasy.
Myślał za odważnie w starciu z zastaną rzeczywistością.
Jego teoria Formy Otwartej była zbyt innowacyjna. Był zbyt odważny w projektach, by dopasować się do aktualnie panujących norm.

A Oskar Hansen mógłby być wielkim i docenionym architektem. Tymczasem musiał poczekać, by Filip Springer stworzył biografię i dał nam portret wybitnego wizjonera. Bardzo dużo projektów pozostało tylko na kartkach w szufladzie, a te które zrealizowano - straciło swoją magię i efekt nie był zadawalający. Tym przykładem jest Przyczółek Grochowski, gdzie zamieszkał autor tegoż reportażu.

Obok Oskara była jego żona Zofia. Była dla niego wsparciem, a także spisywała pomysły. Ich historia pokazuje przemiany społeczne i polityczne w kraju. Dużo tu powiewu kultury - spotykamy mnóstwo artystów i dostajemy atmosferę bohemy. Spacerujemy nie tylko po Warszawie, ale też po Paryżu, Wilnie czy Helsinkach.

Tytułowy zaczyn to właśnie ta myśl Hansenowska, która dopiero po jego śmierci nabrała kształtu, który można realizować.

Sprinterowi udało się stworzyć porter człowieka, nie skupiając się jedynie na architekturze. Reportaż pozwolił na wszechstronność, dociekanie i utkanie świetnej historii. Historii, która trzymała w napięciu i która świetnie się czytało.

Kiedy czytam o tak kreatywnych ludziach i mających tak szeroki wachlarz zainteresowań, dodaje mi to wewnętrznej motywacji do rozwoju 😎

Wyprzedził swoje czasy.
Myślał za odważnie w starciu z zastaną rzeczywistością.
Jego teoria Formy Otwartej była zbyt innowacyjna. Był zbyt odważny w projektach, by dopasować się do aktualnie panujących norm.

A Oskar Hansen mógłby być wielkim i docenionym architektem. Tymczasem musiał poczekać, by Filip Springer stworzył biografię i dał nam portret wybitnego wizjonera....

fascynujące jest dla mnie to, że nic a nic nie usłyszałam o nich na studiach architektury; im dalej tym mniej w to wszystko wierzyłam

fascynujące jest dla mnie to, że nic a nic nie usłyszałam o nich na studiach architektury; im dalej tym mniej w to wszystko wierzyłam

piękna opowieść o miłości, między ludźmi i do architektury

piękna opowieść o miłości, między ludźmi i do architektury