Sztuka była dla Tadeusza Kontora sposobem kontaktowania się ze światem. Pragnął tego kontaktu za wszelką cenę, aby mieć świadomość zachodzących w sztuce zmian i w nich uczestniczyć. Chciał znaleźć się w ożywczym nurcie awangardy, należeć do niej po to, by tworzyć nie tylko własna sztukę, ale by też kreować w Polsce sam potrzebny do jej rozwoju nurt awangardy.
Najważniejszym jest to, że ten polski artysta uzyskał światowy rozgłos, odnosząc się w swej sztuce do historii, miejsc, sztuki i pierwiastków lokalnych, nieznanych szerzej na świecie. Twórczość Kantora, w której teatr mieszał się z malarstwem, osobiste życie z historią powszechną, awangarda z tradycją osiągnęła pomimo tego, a może właśnie dlatego wymiar uniwersalny. Jego teatr docierał do widzów na różnych kontynentach budząc emocje i wzruszenia. Kantor przedstawiał w swych spektaklach mechanizmy pamięci. Jego sztuka była repliką na otaczającą go rzeczywistość. Odpowiedzią, której w pełni nie odczytamy bez rozszyfrowania malarskiego kodu. Tworząc na marginesie wielkiej awangardy wyprzedził czas i wraz z rozwojem sztuk wizualnych przestano dzielić jego twórczość na teatr i malarstwo. Biedny Pokoik Wyobraźni zwyciężył.