Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Berman, Minc, Morel, Michnik, Różański, Wolińska, Brystygierowa.... Książka przedstawia historię kilkunastu postaci - jednych z najokrutniejszych zbrodniarzy komunistycznych (wszystkich o zmienionych nazwiskach i "słusznym" pochodzeniu),ustawionych na najwyższych stanowiskach w aparacie zniewolenia Polaków. Ale to moim zdaniem wystarczy, aby spróbować zrozumieć ogrom bestialstwa, które zostało dokonane na wykrwawionym przez wojnę Narodzie Polskim. [SPOILER] Historie oprawców polskich patriotów rozpoczynały się różnie. Jedni pochodzili z ubogich, rozbitych, czasem wręcz patologicznych rodzin, inni byli wykształceni, żyli na wysokim poziomie. Autorka słusznie zauważa, że trudno doszukać się jednego schematu, który tłumaczyłby wybór ścieżki zbrodniarzy. Pewne jest natomiast, że ich "kariery" spowodowały awans społeczny także dla ich rodzin. I tylko niektóre z ich dzieci po latach przyznały, że pomimo miłości do rodziców. ich zbrodnie były czynami niedopuszczalnymi, które potępiają. Wybitna postać, żołnierz AK - Kazimierz Moczarski, autor genialnej książki "Rozmowy z katem", w trakcie aresztowania w komunistycznym więzieniu został poddany ogromowi tortur, które szczegółowo udało Mu się spisać i przedstawić opinii publicznej, wraz z jej wykonawcami. Nie będę ich wymieniać, ale samo czytanie ich wzbudza odrazę i poczucie niesprawiedliwości. Nie było dla mnie zaskoczeniem, że Gazeta Wyborcza dokładała swoją cegiełkę nie tylko przy bronieniu brata Adama Michnika, ale i innych zbrodniarzy, takich jak Anatol Fejgin. Nie wolno w tym miejscu nie wspomnieć o metodach Salomona Morela, który pastwił się swoimi śląskimi ofiarami, a w dalszym etapie kariery, nawet nad polskimi dziećmi, w tym nad harcerzami obu płci z Szarych Szeregów. Rzadko słyszy się o częstym zjawisku osieracania dzieci przez rodziców skazywanych na kary śmierci. "Często zdarzało się, że na rodzicu wykonywano karę śmierci,a dzieci ze zmienionymi nazwiskami, trafiały do domów dziecka na drugim krańcu kraju po to, aby nie odnalazła ich dalsza rodzina czy sąsiedzi, lub przyjaciele rodziców. Te sieroty, świadomie pozbawione prawdziwej tożsamości, to także pokłosie budowania komunizmu w Polsce". Ciekawe wydają się też być spostrzeżenia Brystygierowej: "W istocie całą polska inteligencja jest przeciwna systemowi komunistycznemu i właściwie nie ma szans na jej reedukację. Pozostaje więc jej zlikwidowanie. Ponieważ jednak nie można zrobić błędu, jaki uczyniono w Rosji w 1917 r., eksterminując inteligencję i w ten sposób opóźniając rozwój gospodarczy kraju, należy wytworzyć taki system nacisków i terroru, aby przedstawiciele inteligencji nie ważyli się być czynni politycznie. Ten polski honor trzeba rozstrzelać". Zbrodnie opisane w książce nie doczekały się nigdy zadośćuczynienia ofiarom.