Angelo Stano

Uwielbiam seriale. Kiedy już się za takowy wezmę, z pedantyczną dokładnością pilnuję chronologii odcinków. Tylko takie poznawanie historii dają mi pełną satysfakcję. Polscy wydawcy „Dylana Doga” tej przyjemności mnie pozbawili publikując wyrywkowo przypadkowe albumy, stosując sobie jedynie wiadomy klucz. Przez to mamy np. przypis z odnośnikiem, którego tekst brzmi „album nie wydany w Polsce”. Dla mnie to spory minus, ale nie jedyny. Dylan nie porwał mnie. Widocznie nie ogarniam go tak jak Umberto Eco, który to Dylana podobno czytywać może całymi dniami, bez znudzenia. „Morgana” i „Opowieść o nikim”, wydane razem to jeden z dwóch tomów o przygodach Dylana, do których Egmont wrócił po kilkuletniej przerwie. Ponieważ posiadam wszystkie odcinki wydawane w Polsce pojedynczo, sięgnąłem i po to wydawnictwo. Są w nim zarówno nawiązania do odcinków w Polsce wydanych, jak i takich, które się u nas publikacji nie doczekały. I nie doczekają raczej, jak można wnosić z egmontowych doniesień. Nie cierpię takiego traktowania czytelnika, raczej to nieprofesjonalne wręcz. Pierwsza z historii straszliwie jest zamotana. Na tyle, że ja nie ogarniam, co dzieje się naprawdę, co we śnie, a co w światach równoległych. Nie nastawiałem się na taki wysiłek intelektualny sięgając po opowieść o gościu tropiącym zombiaki i wampirki. Chyba Umerto Eco – wszakże światlejszy umysł niż ja – ma tu łatwiej. Mało tego, druga historia też mnie porwała. Wcale się nie dziwię, że taki zestaw ostatecznie zakończył żywot Dylana na polskim rynku wydawniczym. Skoro już wybierano historie wyrywkowo, można było wybrać lepiej, czego dowodzi poziom tomów wcześniej w Polsce wydanych. Te akurat tytuły wg mnie niosły z sobą ryzyko nie sprzedania się. Co zresztą się stało. A szkoda. Na koniec napiszę jeszcze tylko, że podobają mi się rysunki z Dylana. Zarówno okładkowe, jak i te z kadrów. Lubię taką prostą komiksową kreskę. Gdybyż jeszcze fabuła podobała mi się choć w połowie tak bardzo… Do plusów zaliczam także śmieszącego mnie służącego Dylana – Groucho i zabawę ze smaczkami – nawiązaniami do klasyki popkulturowej grozy, której zwykle w opowieściach o Detektywie Mroku nie brakuje.