Jody Lynn Nye

Książkami pani McCaffrey zaczytywałem się dobre 10 lat temu. Wtedy też przeczytałem cztery pierwsze części cyklu "Statek". Czasem wracam do tych książek i choć pierwotny zachwyt mi przeszedł uważam je za niezłe (w szczególności "Statek który poszukiwał"). Widząc część piątą w bibliotece sięgnąłem z nadzieją, że poczuję się 10 lat młodszy... Aby zbytnio nie zdradzać fabuły skupię się na faktach, które i tak wydawnictwo ujawnia na okładce. Carialle jest statkiem mózgowym który stracił partnera. Ona i jej nowy załogant zajmują się poszukiwaniem nowych form życia i, cytuję, "dramatycznie potrzebują sukcesu, by uśmierzyć gniew Generalnego Inspektora". Trafiają na planetę magów. Brzmi ciut naiwnie ale ciekawie. Co dostajemy? Dostajemy książkę o całkiem ciekawej fabule. Tylko jakoś dziwnym trafem moje nastawienie do bohaterów szybko od obojętnego zmieniło się na wrogie. Autentycznie miałem nadzieję, że ktoś tam zginie. Ani przez chwilę nie kibicowałem poczynaniom Keffa i Carialle. Są oni postaciami tak naiwnymi, tak politycznie poprawnymi że ma się ochotę zatłuc ich oboje krzesłem. Bohaterowie drugoplanowi zachowują się za to jak rozkapryszone dzieci. Strzelają fochy, w przeciągu dwóch stron przekształcają się z sadystycznych psychopatów w orędowników dobrej nowiny, a ich rozpacz po utraconej miłości trwa dwa akapity, póki nie oświadczy im się kto inny. W całej książce brakuje też jakiegoś klasycznego, potężnego czarnego charakteru - bo ci, co są to małe pikusie. Wszyscy wygłaszają też patetyczne i nadęte kwestie aż się niedobrze robi. Całość jest nahalnym manifestem odnośnie ochrony środowiska. Równie dobrze okładkę mogłoby zdobić logo Greenpeace, WWF czy Stowarzyszenia Producentów Żarówek Energooszczędnych (o ile takie istnieje). Cel szczytny, wykonanie - cienizna. Zawiodłem się. Jeśli masz więcej niż 16 lat - omijaj z daleka, nie warto.