Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tomasz Mackiewicz był bez wątpienia osobą zagadkową, jednocześnie godną podziwu w swojej filozofii wspinaczki, ale i samego życia. Jego pewnego rodzaju „opętanie” przez Nangę Parbat było już wielokrotnie komentowane w mediach i na różne sposoby opisywane. Historię wspinaczki Tomka poznać można w książce Dominika Szczepańskiego „Czapkins” (którą serdecznie polecam). „Tomek, mój wszechświat” to opowieść z nieco innej strony, ale na pewno w ciekawy sposób dopełnia obrazu osoby, jaką był słynny „Czapkins”. Anna Solska-Mackiewicz, partnerka życiowa Tomka, przygotowała wspomnienia o swoim partnerze, z którym łączyła ją więź wyjątkowa. Spokojnie, nie jest to historia powielająca opowieść spisaną przez Dominika Szczepańskiego (chociaż Anna pomagała przy jej tworzeniu),jest to naprawdę przejmująca opowieść o prawdziwej miłości, przyjaźni, o swego rodzaju zespoleniu dusz. Autorka pokazuje czytelnikowi Tomka takiego, jakim był, jakiego prawdopodobnie wielu go nie znało. Przedstawia prawdziwie intymny obraz związku z człowiekiem, dla którego ważne były góry i zespolenie z nimi, a który stronił od rywalizacji, wywyższania się, przedstawiania jako herosa, budowania wokół swojego nazwiska legendy. I chociaż nadal możemy sporo przeczytać o górskich wyprawach i przygotowaniach Mackiewicza, bo trudno byłoby bez tego przedstawić jego osobę, dostajemy w tej opowieści historię związku z Anną, ich „docierania się”, wzajemnego wspierania, dawania sobie przestrzeni, a jednocześnie spędzania z sobą każdej chwili, oddawanie się sobie wzajemnie w pełni. Bardzo podobało mi się podejście Anny, która wspomina o tym, że nigdy nie była „zazdrosna” o góry, nie pałała frustracją, nie stawiała Tomka przed wyborem - „góry, albo ja”. To niezwykle cenne spostrzeżenia i godna podziwu postawa. Często bowiem spotyka się historie o tym, jak to z czasem partnerki słynnych himalaistów nie dawały sobie rady z tym, że nigdy nie były na pierwszym miejscu i mimo, że wiedziały, na co się piszą wchodząc w związek z taką osobą, koniec końców stawiały swojego partnera przed wyborem. Tymczasem Anna pisze: „uważałam, że jestem dla niego ważna na równi z Nangą, bo rozumiałam, że miłość jest jedna. W końcu nawet w życiu pozbawionym potężnej i pochłaniającej pasji kochamy więcej niż jedną osobę” - to pokazuje, jak wspaniałą partnerkę miał Tomek. „Tomek, mój wszechświat” to, jak już wspomniałam, intymna i przejmująca opowieść miłości, jakiej można pozazdrościć. Głębokiego uczucia, które wręcz utożsamia się ze swoistym połączeniem dusz, które pozwala na wspólne przeżywanie życia i wyciągania z niego jak najwięcej pięknych chwil. Dzięki tym wspomnieniom można poznać osobę Tomka, który zawsze pozostawał gdzieś z tyłu, może trochę wyobcowany, który nie potrzebował pławić się w blasku, dla którego ważna była podróż sama w sobie i obcowanie z naturą, a stanięcie na szczycie góry było tylko dopełnieniem całej wyprawy. Oczywiście w tych spisanych wspomnieniach nie mogło zabraknąć chyba najgłośniejszej akcji ratunkowej, o której mówiło się nie tylko w całej Polsce, ale i na świecie. Anna przybliża nieco cały przebieg akcji, chociaż wydaje się, że o tamtej sytuacji z 2018 roku zostało powiedziane już wszystko. Ostatecznie, jest to naprawdę przejmująca i na swój sposób inspirującą opowieść, którą warto poznać. Na pewno jednak będzie ona bardziej odpowiednia dla osób, których interesuje postać „Czapkinsa” lub które lubią zatracać się w literaturze około górskiej. Być może niektóre osoby docenią tę historię, jako obraz pięknej miłości, jednak myślę, że może nie sprawdzić się u osób, które nie czytają tego typu książek. Niemniej, osobiście bardzo polecam po nią sięgnąć.