Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Charlie, człowiek, który przez pół wieku oglądał, jak Mick kręci przed nim tyłkiem. Nie chce być inaczej ;⁠-⁠) w końcu grali razem przez lat 56 i pół, a swój ostatni koncert zagrał mając lat 78. Aż niebywałe, że można być takiej klasy rockmanem (sam mówił o sobie, że jest muzykiem jazzowym) nie będąc… rockmanem. Przynajmniej nie wpisującym się w jego stereotypowe cechy. Z książki wyłania się obraz człowieka niezwykle spokojnego, skromnego, pozbawionego rockowego szaleństwa. Przy tym eleganckiego. Okrzyknięty ikoną mody, miał słabość do butów i garniturów szytych na miarę (takiego go pamiętam). "Uwielbiał Stonesów ale najbardziej kochał swoją rodzinę" wspomina w książce Tony King. Domator, oddany żonie, nie pijący (poza bardzo krótkim epizodem po 40.),nie lubiący występów (nigdy nie słuchał nagrań Stonesów). Hmmm. Można? Można! W każdym razie Charlie zapisał się w sercach ludzi jako spokojny, dobry i wyjątkowo… pedantyczny człowiek. Stonesi kłaniali się publiczności z poślizgiem, czekali na Watts aż równo odłoży pałeczki. Ja go rozumiem ;⁠-⁠) Zespół obsesyjno-kompulsywny nie ułatwiał mu życia, ale mam wrażenie, że przewrotnie zjednywał sympatię otoczenia. To całe jego zamiłowanie do kolekcjonerstwa, pamiętanie o ważnych datach, sprawianie przyjaciołom radości prezentami, a z drugiej strony nudziarstwo, stronienie od ludzkiego gatunku (kochał psy). Charlie wiedział o swojej inności, mimo to zupełnie się tym nie przejmował. Co ciekawe, od 1967r. rysował łóżka. Każde łóżko, w każdym hotelowym pokoju w którym spał. Niezwykle. Watts był uzdolniony plastycznie, udzielał się przy promocyjnej stronie koncertów; scenografia, ulotki itp. Takich anegdot i wspomnień w książce znajdziecie dużo dużo więcej. Sexton napisał tę książkę tak ładnie, że poza tym, że wzbudza szacunek wobec Wattsa to i wzrusza, i bawi. Wiele historii, poza uśmiechem, nieźle mnie zaskoczyło. Nie ma się temu co dziwić. Autor ponad 30 lat swojego życia spędził na zgłębianiu tajemnic Stonesów, wiele z nimi przebywał, rozmawiał. Książka ma trudny rozbieg, co mnie z początku wystraszyło (to chyba kwestia nagromadzenia dat, nazwisk itp.) ale bardzo szybko o tym zapomniałam. Zostałam wciągnięta w tę pięknie napisana biografię tak skutecznie, że weszła w dwa wieczory mimo budzika nastawionego na wczesną godzinę. Jest ogromnie ciekawa, klimatyczna, a przede wszystkim bardzo trzyma się tematu. Stonesów, życia prywatnego i samego Charliego jest w niej tyle ile bym sobie życzyła. Mało ekscesów, więcej laurek, a mimo to odnoszę wrażenie, że książka jest bardzo prawdziwa. Nie liczcie na ciemne zakamarki dusz Stonesów, bo Watts zdecydowanie z nimi nie sprzyjał. Ps. Zdjęcia też są ;⁠-⁠)