Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wiecie, że ja nie używam słowa „polecam” i „koniecznie”, a już szczególnie w odniesieniu do jakichkolwiek poradników, ale mogę się z Wami podzielić tym, co mnie w tej książce zaskoczyło. Książka trafiła w moje ręce przez czysty przypadek, ale dokładnie w momencie, kiedy kwestia redefiniowania poczucia szczęścia jakoś mi leżała na sercu i żołądku. A tu autorka na dzień dobry mówi, że szczęście to jak fajerwerk, lecisz za nim, gonisz, odczuwasz chwilowy haj dopaminowy, a potem… A potem lecisz za czymś kolejnym, nowym, innym i to jeszcze uwzględniając to, co widzisz na „soszjalach” u innych, bo może nowy kurs, nowe paznokcie, nowa dieta, nowy wyjazd, nowy uśmiech, nowa restauracja, nowy mąż w skrajnym przypadku. I to osławione szczęście to mrzonka, chwilowa, ulotna i zawsze podąża za nią potrzeba „jeszcze”, „więcej”, „inne”, „nowe”. A takie ciche, spokojne zadowolenie… Takie „wystarczy mi”. Takie „mam i czuję wdzięczność za to, co mam”. I nie chcę więcej. I to jest wbrew wszelkim współczesnym nurtom, że musisz, że staraj się, że więcej, że wymagaj od siebie, że zaplanuj sobie rok i przy okazji swoim dzieciom nawet nie rok, a dziesięciolecie. A później Niro podsuwa pomysły, jak się z pogoni za szczęściem przestawić na zauważenie codziennego zadowolenia. Co mnie w tej książce urzekło – autentyczność, niekoturnowość i pokazanie, że autorka nie robi z siebie wielkiego autorytetu i nie mówi, że oto, człowieku, robisz błąd za błędem. Ona raczej mówi, że sama doskonała nie jest i czasami blisko jej do najgorszych zachowań i myśli, z jakimi pojawiają się w gabinecie jej klienci, ale to normalne, bo najważniejsze jest to, co w takiej sytuacji zrobisz dalej. I jeszcze jedno – to jest książka o psychologii widzianej bardzo współcześnie, gdzie rola social mediów jest nie tylko zauważona, ale i podkreślona, ale jest też zauważenie, jak bardzo zmieniliśmy się jako społeczeństwo i jednostki po pandemii, jak nagle zdefiniowaliśmy na nowo „normalność”, jak uczyliśmy się radzić sobie z samotnością, żałobą, stresem, którego nigdy wcześniej nie doświadczaliśmy. Uczyliśmy i nie zawsze nauczyliśmy, czasami nadal odczuwamy skutki tych ostatnich bardzo trudnych lat. Czy napiszę, że „polecam”? Oczywiście, że nie, tym bardziej, że to książka dotycząca naszych emocji, duszy i czasami sporych traum. Ale dla mnie przeczytanie jej było jak gwałtowne łupnięcie w dość solidny mur, co zabolało, ale mnie obudziło. Uświadomiło mi, że mogę za tym swoim nie do końca zdefiniowanym szczęściem gonić, ale to mnie tylko wykończy i zmęczy, stanę się tym przysłowiowym chomikiem. A mam pod ręką takie morze zadowolenia i małych radości, że może czas powiedzieć sobie, że w diabły z tym wielkim szczęściem fajerkami, ja wybieram codzienne, cieplutkie i milutkie zadowolenie.