Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy kilka tygodni temu Robert Wochna zaproponował mi zapoznanie się z Jego twórczością, poczułam się wyróżniona. Bo to przecież poezja, a ta wypływa z głębi jestestwa. Było to więc zaproszenie do odkrycia najintymniejszych myśli i przeżyć, dzielenie się którymi zakłada dziś niemałą odwagę. Nie pomyliłam się! W tomiku "Tym razem jestem tymczasem" poeta dzieli się swoją refleksją na temat zawłaszczającej nas wirtualnej rzeczywistości i samotności, którą każdy przeżywa w izolacji, mimo że kontakt z całym światem jest dziś tak łatwy jak nigdy. Deklaruje wyraźnie, że jest "wirtualnie obcy": "Nie mam profilu Kodu dostępu Identyfikatora Nie, nie zgubiłem". Widzi wokół niezdrowe ambicje, wszechobecny pośpiech i fałszywą "symetrię" masek, które zakładamy, żeby ukryć prawdę o sobie: "Wymieniamy spojrzenia Jak banknoty Na drobne Mętnieje wzrok Dwudziesty pierwszy wiek Nie patrzy prosto w oczy". Wiele też w tej poezji wątków osobistych związanych z namiętnością, bliskością, rozstaniem i tęsknotą. Jest melancholia i smutek, ale jest i nadzieja na kolejne spotkanie i wzajemne zrozumienie, jak choćby w wierszu "Nie zamykaj się w sobie": "Pozwól mówić Brak słów więzi myśli Pozwól dotykać Brak czułości krzyżuje ramiona ". Podmiot liryczny nie kryje swojej wrażliwości, choć nie o wszystkim mówi dosłownie, uciekając się do gry słów, symboli, metafor i aluzji literackich. Te z kolei wymagają chwili zatrzymania i wsłuchania się w siebie. Na pewno nie jest to jest to poezja, którą odbiera się tylko sercem, emocjonalność łączy się w niej z intelektualną refleksją. "Słuchacz musi ją w swojej duszy dośpiewać"! Do czego Was szczerze zachęcam!