Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jackson Oz to młody biolog, ma opinię internetowego szaleńca, ze względu na pewne zjawisko, które zaobserwował, ale którego nie potrafi podeprzeć twardymi dowodami. Środowisko naukowe traktuje go jak celebrytę niższego szczebla. Z jakiego powodu? Na swoim blogu zamieszcza informacje na temat KOCZu, czyli konfliktu człowieka ze zwierzętami. Ssaki, zwłaszcza hodowlane, nieraz atakowały człowieka, najczęściej z winy homo sapiens, ale ostatnimi czasy ich ataki stały się częstsze i coraz trudniej wytłumaczalne. Z jednego ogrodu zoologicznego ucieka para lwów, przy okazji zabijając swoich opiekunów. W Indiach słoń zadeptuje opiekującego się nim kornaka. W Afryce dochodzi do dziwnych zachowań zwierząt sawanny, a gdy otrzymuje zaproszenie do Botswany, po prostu nie może odmówić. Na miejscu staje się ofiara ataku stada lwów. Zdobywa więc teoretycznie niezbite dowody. Autorzy zwracają uwagę czytelnika na pewien problem, który towarzyszy człowiekowi od lat – technologia powoli odgradza nas od natury, na tyle skutecznie, że stajemy się dla niej zagrożeniem. Książka podsuwa pomysł naturze, że w połączeniu pewnych czynników mogłaby się pozbyć pewnego natrętnego pasożyta. I na kartach książki ona to robi. Dokonuje ataku na ludzi za pomocą wszelkich możliwych ssaków (dlaczego tylko ssaków? Jackson Oz to tłumaczy),nawet wiewiórek i morświnów. Poprzez ten niekonwencjonalny temat książka trochę kojarzyła mi się z twórczością Michaela Crichtona, który bardzo swobodnie poruszał się w temacie technothrillera, gdzie wyciągał na powierzchnię spokoju społecznego różnego rodzaju strachy o rodowodzie naukowym. W większości przypadków pisał bardzo swobodnie i wciągająco. Ta książka też jest rozpędzonym pociągiem, który zwalnia na stacjach, by nabrać trochę paliwa, ewentualnie nie zamęczyć czytelnika. Krótkie rozdziały, najczęściej z punktu widzenia samego Oza, nie nudzą, dopóki nie wkraczają na salony Białego Domu i bratnich mu izb. Kiedy na scenę wkracza polityka akcja zwalnia i stają męcząca, widać, że ten element miał zepsuć opinię o naszych włodarzach, bo przecież polityk to zakłamana szuja. Jest to szybka lektura, nastawiona na serię, która jeszcze u nas chyba nie wyszła. Całościowo nie męczy, ale zarazem jest niewymagająca.