Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Frank Herbert kontynuuje swe rozmyślania filozoficzne za pomocą metafory w postaci Paula Atrydy. Tym razem przenosi nasz kilkanaście lat do przodu względem wydarzeń w pierwszej części, kiedy to dżihad Mesjasza Fremenów wymordował już sześćdziesiąt miliardów ludzi i zaprowadził jedyną słuszną wiarę w jedynego prawdziwego Boskiego Imperatora. A dwór świętego Imperatora pełen jest intryg wielu różnych podmiotów pragnących uzyskać coś dla siebie.
Autor przeprowadza nas przez tą sieć intryg, wykorzystując ją jako narzędzie do przekazania kolejnych rozważań filozoficznych na temat władzy i religii, a przede wszystkim ich wzajemnym oddziaływaniu na siebie.
W przypadku poprzedniej książki stwierdziłum, że Herbert mocno nie wykorzystuje potencjału postaci kobiecych, przez co stanowią one wyłącznie figury narracyjne. Tym razem... jest to trochę bardziej skomplikowane. Wciąż większość postaci kobiecych jest tak samo mocno zmarginalizowana w fabule, ale jest jeszcze Alia, która jest pełnoprawną postacią z rozbudowanym charakterem. No przynajmniej coś. A perspektywa Alii ukazuje nam zupełnie nowy, bardzo interesujący punkt widzenia na całą sytuację. Punkt widzenia młodej kobiety, która od dziecka została uznana za boginie, ze wszystkimi tego przekleństwami.
NIe wiem czy faktycznie prawdą jest, że Herbert napisał Mesjasza DIuny, bo ludzie nie zrozumieli przesłania pierwszej Diuny, ale faktycznie jest widoczne to, że w Mesjaszu narracja jest prowadzona znacznie mniej subtelnie niż w pierwszym tomie. Szczególnie w pewnej scenie, w której wspominany jest pewien Austriacki akwarelista. Choć to wciąż Herbert, więc w większości jest to wciąż dosyć mocno subtelna narracja.

Frank Herbert kontynuuje swe rozmyślania filozoficzne za pomocą metafory w postaci Paula Atrydy. Tym razem przenosi nasz kilkanaście lat do przodu względem wydarzeń w pierwszej części, kiedy to dżihad Mesjasza Fremenów wymordował już sześćdziesiąt miliardów ludzi i zaprowadził jedyną słusz...

Rozwiń

Zwiń

"Diuna" Franka Herberta to niesamowicie monumentalna, fabularyzowana rozprawa filozoficzna. Rozprawa na temat autorytetów, ideologii i narracjach, a przede wszystkim o tym, jak przydatnymi narzędziami są one w rękach jednostek dążących do osiągnięcia władzy.
Również o wielu innych mechanizmach władzy, które w (nie)odpowiednich rękach kogoś, kto doskonale rozgryzie ich działanie, mogą stać się potężną siłą zmieniającą cały porządek świata.
No i oczywiście o Ekologii. "Diuna" to jednocześnie ostrzeżenie przed charyzmatycznymi przywódcami, co manifestem proekologicznym.
Autor wziął utarty w wielu kulturach schemat narracji heroicznych i mesjanistycznych, żeby pokazać za jego pomocą, jak niebezpieczne te schematy są. Jest to historia młodego chłopaka, który niczym każdy dobry bohater jakiejś legendy/epickiej sagi itp. okazuje się wybrańcem, który ma zbawić wszechświat. Tylko że ten konkretny wybraniec, Paul Atryda doskonale zdaje sobie sprawę, jakim kłamstwem są te wszystkie legendy, jakie mechanizmy nimi rządzą i jak skuteczne są w manipulowaniu masami. I doskonale zdaje sobie sprawę, że jest okrutnym oszustem, który je wykorzystuje do własnych prywatnych celów.
Jednocześnie autor osadza tę historię w niezwykle interesującym, świetnie dopracowanym świecie, ukazującym niezwykle smutną wizję odległej przyszłości, w której po osiągnięciu podróży kosmicznych ludzkość i tak powróciła do feudalizmu. Feudalizmu, który jest sam w sobie tak okropnym systemem, że rządzące nim schematy są jedną z głównych przyczyn wielu tragedii, które mają miejsce w tej historii.
Jednak pomimo tego, że jest to dzieło niesamowicie dopracowane pod wieloma względami, a w szczególności w swojej warstwie filozoficznej. To wciąż są tu elementy, które szczególnie wraz z upływem czasu trochę uwierają. Przede wszystkim jest to kwestia tego, w jaki sposób autor prowadzi wątki postaci kobiecych, które są mocno zmarginalizowane. I choć faktycznie wpasowuje się to w jakiś sposób z opresyjnym, feudalnym systemem społecznym, który panuje w tym świecie. To wciąż można by jednak poświęcić im więcej miejsca i bardziej je rozbudować. Bo w tych wątkach jest naprawdę dużo potencjału na jakiś kolejny interesujący komentarz społeczny, obok tych które już w tym dziele są.
Tak więc "Diuna" jest naprawdę niesamowicie interesującym dziełem filozoficznym, które zdecydowanie warto poznać, bo jest w nim naprawdę wiele głębi do odkrycia.

"Diuna" Franka Herberta to niesamowicie monumentalna, fabularyzowana rozprawa filozoficzna. Rozprawa na temat autorytetów, ideologii i narracjach, a przede wszystkim o tym, jak przydatnymi narzędziami są one w rękach jednostek dążących do osiągnięcia władzy.
Również o wielu inn...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo dobre wprowadzenie do tematu tego, jak działają mechanizmy stojące za współczesnym kształtem mainstreamowej popkultury (głównie tej z USA).

Świetna pozycja dla kogoś, kto nie za bardzo orientuje się w świecie popkultury i przede wszystkim tą produkcyjną sferą współczesnego przemysłu kulturowego.

No ale właśnie, jest to bardzo dobre, ale wprowadzenie. Co oznacza, że jest to bardzo skrótowe i uproszczone opracowanie tego tematu.
Jednak jako właśnie takie wprowadzenie do tematu sprawdza się świetnie.

Trochę też szkoda, że nie ma tu omówionych wszystkich gałęzi popkultury, jak choćby ostatnio znowu bardzo ważnego rynku książkowego, no ale jest to na tyle skomplikowany temat, że jest to zrozumiałe, że nie dało się zmieścić wszystkiego.

Bardzo dobre wprowadzenie do tematu tego, jak działają mechanizmy stojące za współczesnym kształtem mainstreamowej popkultury (głównie tej z USA).

Świetna pozycja dla kogoś, kto nie za bardzo orientuje się w świecie popkultury i przede wszystkim tą produkcyjną sferą współczesnego przemysł...

Rozwiń

Zwiń

George Lucas, tworząc Prequele Star Wars, wpadł na wiele bardzo ciekawych pomysłów rozwijających uniwersum Gwiezdnych Wojen i dodających mu niesamowitej głębi pod względem warstwy polityczno-filozoficznej. Ale pomysły to nie wszystko a wykonanie tych filmów było takie, jakie było i cały ten niesamowity potencjał tych pomysłów został niesamowicie zaprzepaszczony.
No i potem pojawia się James Luceno ze swoją twórczością, jak choćby właśnie Maska Kłamstw, w których naprawia to, co nie wyszło w Prequelach.

Jest to bardzo sprawnie napisany thriller polityczny wspaniale rozwijający sytuację geopolityczną (czy raczej kosmo/astropolityczną, jak to właściwie nazwać?) galaktyki Gwiezdnych Wojen w jednym z najciekawszych momentów w jej historii. Luceno świetnie zarysowuje tu atmosferę niepokoju i powszechnej beznadziei w Republice Galaktycznej przeżartej przez korupcje, galopujący ultrakapitalizm i kolonializm elit Republiki.
A także przedstawia nam konflikty targające Republikę w tych czasach, wyjaśniając tym, co doprowadziło do wybuchu Wojen Klonów. I również kreuje to, co według mnie jest najważniejszym motywem Gwiezdnych Wojen, czyli konflikt między Centrum Politycznym i Politycznymi Peryferiami, łączący się ściśle z konfliktem klasowym i rasowym.

George Lucas, tworząc Prequele Star Wars, wpadł na wiele bardzo ciekawych pomysłów rozwijających uniwersum Gwiezdnych Wojen i dodających mu niesamowitej głębi pod względem warstwy polityczno-filozoficznej. Ale pomysły to nie wszystko a wykonanie tych filmów było takie, jakie było i cały te...

Rozwiń

Zwiń