Bezdyskusyjnie jestem ogromną fanką Andreasa. Rork, Koziorożec i Cromwell Stone to moim zdaniem jego najwybitniejsze dzieła. I choć monumentalizm ARQ sprawia, że oczy mi się świecą gdy trzymam w ręku ten przepiękny album, to jednak dzieło to leży dużo dużo niżej niż wymienione trzy tytuły.
ARQ to rewelacyjna historia fantastyczna, ze świetnymi rozwiązaniami (naukowymi i nie tylko),z ciekawą fabułą, pomysłami, nawet ze świetnymi wątkami obyczajowymi – i tyle... albo aż tyle. Niestety brakuje mi tu symboliki i metafizyki, do której Andreas namiętnie mnie przywiązał. Brakuje mi artyzmu Rorka, brakuje drugiego, trzeciego... setnego dna, powiązań i tajemniczości.
Jest jednak mała nadzieja, gdyż w ARQ Andreas zostawił wiele niewyjaśnionych tropów – być może w kolejnych tomach odkryje ich znaczenie, być może zaskoczy, poprowadzi ku jakimś osobliwym rozwiązaniom. Jestem ciekawa dalszego ciągu. Ale bez tej szalonej fascynacji.

Bezdyskusyjnie jestem ogromną fanką Andreasa. Rork, Koziorożec i Cromwell Stone to moim zdaniem jego najwybitniejsze dzieła. I choć monumentalizm ARQ sprawia, że oczy mi się świecą gdy trzymam w ręku ten przepiękny album, to jednak dzieło to leży dużo dużo niżej niż wymienione trzy tytuły.
ARQ to rewelacyjna historia fantastyczna, ze świetnymi rozwiązaniami (naukowymi i...

Nadszedł czas na ARQ, kolejny ze światów Andreasa, zamknięty w trzech integralach. No i zamknięty gdzieś jeszcze, ale to już kwestia fabuły. Przedziwny świat ARQ i jego tajemnice. Tym razem jest zupełnie inaczej niż w przypadku Rorka czy Koziorożca... Cromwell Stone, Cyrus/Mill czy Jaskini wspomnień. Tym razem jest... słabiej. Mniej czuje tej andreasowskiej wibracji. Owszem, jest niezwykły świat, niezwykła i tajemnicza fabuła, przycięta w niesamowite kadry. Ale jest słabiej.

Po pierwsze brakuje mi tych wymagających zagadek, tej gry z czytelnikiem jakiej doświadczaliśmy w Koziorożcu, Rorku czy Cromwell Stone. Tak, będzie nieco zagadek ale fabularnych. Wciąż trzeba odrobiny uwagi, ale nie trzeba przeszukiwać kadru po kadrze. Nie ma tych znamienitych pętli fabularnych, tak znamiennych dla Rorka czy Koziorożca. Autor stawia tajemnice, czytelnik dostrzega je i po prostu płynie z nurtem by zobaczyć rozwiązanie. Czasami zdarzą się drobne smaczki... ale nie ma ukrytych ni zakodowanych wiadomości. ARQ jest bliżej Coutoo niż innym jego komiksom. Czy to źle? Nie... ale odczuwa się ten brak... ja odczuwam.

Po drugie, tak jak we wcześniejszych albumach bywały trwożące sceny, to jednak nie odczuwało się obrzydliwości. W ARQ mam takie podskórne dreszcze wstrętu. Wstrętu wizualnego... ale i emocjonalnego ("losy" Juliana czy Laury). To zupełnie nowy (w twórczości Andreasa) zabieg. Może miał nieco wstrząsnąć wrażliwymi, może miał właśnie zbudować nieco odpychające wrażenie (eksperymenty na ludziach). Może... ale to nie jest to czego szukam u Andreasa.

Po trzecie, nie znajdziemy wielu naprawdę monumentalnych ilustracji, niezwykle dynamicznych kadrów tak charakterystycznych dla Koziorożca. Owszem, jest kilka dobrych zabiegów kompozycyjnych, Andreas jest wciąż w nich mistrzem. Ale wszystko wydaje się być takie oszczędne... jakby najważniejsza była historia... dziwna, brutalna... inna.

Daję 8. Nieco więcej niż Coutoo ale mniej niż cudowne serie.

Nadszedł czas na ARQ, kolejny ze światów Andreasa, zamknięty w trzech integralach. No i zamknięty gdzieś jeszcze, ale to już kwestia fabuły. Przedziwny świat ARQ i jego tajemnice. Tym razem jest zupełnie inaczej niż w przypadku Rorka czy Koziorożca... Cromwell Stone, Cyrus/Mill czy Jaskini wspomnień. Tym razem jest... słabiej. Mniej czuje tej andreasowskiej wibracji....

Ojej. Pomysł na historię jest spoko, ale egzekucja poniżej moich oczekiwań. Narracja - fatalna (taka sama - wysoka - intensywność niemal całej opowieści zabija zainteresowanie). Rysunki - może nawet gorsze niż narracja.
Ale pomysł fajny i tylko dla niego sięgnę po kolejny tom.

Ojej. Pomysł na historię jest spoko, ale egzekucja poniżej moich oczekiwań. Narracja - fatalna (taka sama - wysoka - intensywność niemal całej opowieści zabija zainteresowanie). Rysunki - może nawet gorsze niż narracja.
Ale pomysł fajny i tylko dla niego sięgnę po kolejny tom.

Dobry komiks, ale na pewno nie arcydzieło. O sile tego albumu decydują tak naprawdę dwa ostatnie rozdziały, wcześniej jest zwyczajnie średnio, żeby nie powiedzieć - nudnawo. Ogromny plus za zaskakujące (i w sumie bardzo sensowne) wyjaśnienie głównej tajemnicy. Bardzo chciałbym się dowiedzieć, co wydarzy się dalej, niestety zdobycie tomu drugiego graniczy dziś z niemożliwością. Szkoda, wielka szkoda.

Więcej o komiksach piszę na fb.com/polishpopkulture

Dobry komiks, ale na pewno nie arcydzieło. O sile tego albumu decydują tak naprawdę dwa ostatnie rozdziały, wcześniej jest zwyczajnie średnio, żeby nie powiedzieć - nudnawo. Ogromny plus za zaskakujące (i w sumie bardzo sensowne) wyjaśnienie głównej tajemnicy. Bardzo chciałbym się dowiedzieć, co wydarzy się dalej, niestety zdobycie tomu drugiego graniczy dziś z...

Najdoskonalszy z komiksów Andreasa, absolutne arcydzieło.

Najdoskonalszy z komiksów Andreasa, absolutne arcydzieło.

Bez dwóch zdań - arcydzieło.

Bez dwóch zdań - arcydzieło.

Świetny komiks. Z klimatem i tą całą niepewnością:) Polecam!

Świetny komiks. Z klimatem i tą całą niepewnością:) Polecam!