Krakowski Kazimierz, satelita stołecznego Krakowa, zachwyca bogactwem dziejów i kultury. Na wieki przed powstaniem miasta, któremu król Kazimierz Wielki nadał własne imię, rozwijało się tu intensywnie osadnictwo. Skupiało się m.in przy Skałce ze świątynią, która – w swych kolejnych wcieleniach: romańskim, gotyckim i barokowym – weszła do narodowej historii i legendy dzięki św. Stanisławowi biskupowi. Plan lokacyjny miasta (częściowo zachowany, częściowo odtwarzany teoretycznie) należy do czołowych dzieł średniowiecznej urbanistyki. Dominującą w przestrzeni miejskiej sferę sacrum reprezentują zarówno gotyckie i barokowe kościoły oraz klasztory, jak i liczne, powstające od końca XV wieku synagogi. Bogactwo życia duchowego i autonomię Kazimierza jako dzielnicy Krakowa w wiekach XIX i XX wyrażają tradycje św. Brata Alberta, a także wybitni przedstawiciele społeczności żydowskiej, z rabinami Berem Meiselsem i Ozjaszem Thonem na czele. Żydowska gmina odrodziła się po tragedii Holokaustu, a wierni, jak przed wiekami, gromadzą się przy grobie Mojżesza Isserlesa, mędrca żyjącego w XVI wieku.