Ewangelia Tomasza jest starożytnym pismem zaliczanym do apokryfów Nowego Testamentu. Jest to najprawdopodobniej najwcześniejsze dzieło religijne noszące cechy gnostyckie – aczkolwiek znaczna część fragmentów ma swoje odpowiedniki w Ewangeliach kanonicznych. Dzieło to znane było starożytnym Ojcom Kościoła, zaginęło i zostało odnalezione dopiero w 1945 roku.

Tekst apokryfu zawiera 114 powiedzeń (logiów) Jezusa Chrystusa, które zapisał Tomasz Apostoł. Głównym przesłaniem jest królestwo niebieskie, które jest uważane za duchową rzeczywistość, gdzie życie trwa wiecznie. Antytezą jest zły świat materialny stworzonych przez archontów. Człowiek składa się z duszy (jest częścią dobrego królestwa niebieskiego),ale też ciała (jest częścią złego świata materialnego). By rozwinąć swoją duchową stronę, a tym samym dostąpić zbawienia, musi posiąść i zgłębiać wiedzę, którą przekazał w swym naukach Jezus.

Jest jednym z najważniejszych apokryfów – nazywany jest piątą Ewangelią i ze względu na swoje eschatologiczne przesłanie jest równie ważny, co pozostałe cztery ewangelie kanoniczne.