Jacek Mroczek w „50/50” jawi mi się jako taki czuły prześmiewca, bo z jednej strony ogromnie wrażliwy (ach, „Jesień”!),skupiony na niezwykłych rzeczach, istotnych dla człowieka (dziś i zawsze),z uwagą i troską spoglądający na człowieka uwikłanego w proces życia, z drugiej jednak czasem sobie kpi, trochę się bawi poezją, potrafi żartować (również z siebie),choć w większości wydaje się to śmiechem przez łzy. To fascynujące dla czytelnika, ale nieco niewygodne dla recenzenta, bo odnoszę wrażenie, że poeta nie przepada za jakimiś szufladkami czy łatkami. Nie po to jego podmiot lawiruje między tym co poważne (np. rozważania o śmierci) a żartem (głównie w warszawie języka),nie po to skrywa emocje za tymi znakomitymi metaforami, żeby teraz go szeregować i odzierać z tej lirycznej tajemnicy. Dlatego po prostu polecam przeczytać wszystkie pięćdziesiąt wierszy i gwarantuję, że będzie i do śmiechu, i ku refleksji. Będzie sporo zaskoczenia i mnóstwo zachwytów!


Więcej: https://dajprzeczytac.blogspot.com/2020/06/5050-jacek-mroczek.html

Jacek Mroczek w „50/50” jawi mi się jako taki czuły prześmiewca, bo z jednej strony ogromnie wrażliwy (ach, „Jesień”!),skupiony na niezwykłych rzeczach, istotnych dla człowieka (dziś i zawsze),z uwagą i troską spoglądający na człowieka uwikłanego w proces życia, z drugiej jednak czasem sobie kpi, trochę się bawi poezją, potrafi żartować (również z siebie),choć w...